«خواهش می کنم امام رضا را برای مردم بگذارید امام رضا را حزبی و جناحی نکنید»
این جمله رئیس دولت یازدهم و کاندیدای انتخابات دوازدهم در مناظره سوم بود که خطاب به کاندیدای مقابلش گفت.
جمله جالبی بود. کلی حرف درون همین دو خط بود. شاید منظور این بود که بگذارید در ستاد انتخاباتی من یک آدم بی... هرچه‌دلش خواست تحت عنوان نامه و شکواییه و... به امام رضا(ع) بگوید. شاید منظور این بود که امام رضا(ع) را جناحی نکنید اما بگذارید من خواهر گرامی‌شان را خرج تبلیغات انتخاباتی‌ام کنم. شاید منظور این بود که بگذارید من امام رضا(ع) و همه مقدسات را خرج خودم و حزب و جناح پشت سر خودم کنم.
همه این شایدها را کنار بگذارید. اصلا دور بریزید. مقصود آقای روحانی هیچ‌کدام از این «شاید»ها و گمانه‌زنی‌ها نبود. منظور این بود که برخی چهره‌های حقیقی و حقوقی، خواه سیاسی باشد یا مذهبی یا هردوی آنها اینقدر شأنیت دارند و آنقدر برای ملت ما عزیز هستند که خرج کردن از آنها یا تصور هزینه کردن آنها امر صوابی نیست.
اما نمی‌دانم چرا همین‌ها که منع رطب می‌کنند و اتفاقا اصل حرفشان درست است (نه سوء استفاده از حرف درست و اتهام زنی‌ها) چرا وقتی نوبت به «عمل» خودشان می‌رسد، دهان مبارک‌شان آکنده از خرماهایی است که...
بگذریم. دیروز خبر رسید که فرزند ارشد یادگار عزیز امام(ره) هم به واسطه فشارها و چانه‌زنی‌ها و شاید خواهش و تمناها مجبور شده یک جمله در حمایت از آقای روحانی بنویسد که «جا دارد یک بار دیگر به روحانی اعتماد کنیم» و بعد از آن پیام تصویری دیگری را منتشر کرد که در دل آن هم همین جمله بود. حالا روی سخن با دو چهره است.
اول) آقای روحانی: «آقای روحانی خواهش می کنم امام خمینی را برای مردم بگذارید امام خمینی را حزبی و جناحی نکنید»
دوم) آقای سید حسن خمینی: با همه احترام و محبتی که نسبت به شما دارم، اما شاید لازم بود که در انتشار چنین پیام حمایتی قدری تامل می‌کردید و دست کم همان کار درست تشویق به حضور حداکثری را از جانب بیت امام و وصی سید احمد آقای مرحوم به عنوان «یادگار» به مردم تقدیم می‌کردید.
سوء استفاده از بیت محترم پیر جماران و مراد دل مستضعفان از جانب هرکه باشد «پسندیده» نیست.
این سطور را به حساب جسارت جوانی بگذارید که این توفیق را داشته که در ماه‌های پایانی زندگی دنیوی امام(ع) او را از نزدیک زیارت کرده و تابش نور رحمانی‌اش چشم‌هایش را خیس کرده است. به حساب کسی بگذارید که در روزهای رحلت امام با پاهای کودکی‌اش مسیر جماران و مصلا و بهشت زهرا را درنوردیده و بارها و بارها دست در آن پنجره‌های آلومینیومی حرمش فرو برده و با آن «مرقد» واقعی امام(ره) زندگی کرده است.
اما این رسمش نیست که فرزند یادگار امام(ره)، که به تعبیر خودتان و نقل به مضمون همه آبرو و اعتبار خود را از وجود نازنین امام(ره) می‌داند، اینچنین خود را قربانی اهداف سیاسی برخی سیاست‌مداران و سیاست‌نداران کند. چه در ماجرای فتنه ۸۸ و چه این روزها که برخی‌ها برای آنکه از مردم به زور رای بگیرند، از امام(ره)، بیت امام و شما خرج می‌کنند.
کاش در جواب آنهایی که از شما خواستند تا برای‌شان تبلیغ کنید، می گفتید: «جا دارد بیت امام(ره) را هزینه نکنیم.
