همگان مطلع هستند که در طول ۱۲ مذاکره ایران و ۱+۵ که سه مذاکره‌کننده محترم از جمهوری اسلامی ایران یعنی آقایان دکتر لاریجانی، دکتر جلیلی و دکتر ظریف عهده‌دار آن بوده‌اند تحت راهبری شورای عالی امنیت ملی مدیریت و هدایت شده و دستاورد هر دوره از مذاکرات محصول مدیریت و سیاستگذاری آن شورا مي‌باشد.
براین اساس دستاورد سند برجام نیز به حساب شورای عالی امنیت ملی نوشته خواهد شد. در شرایط فعلی دولت تمایل دارد سند برجام در شورای عالی امنیت ملی بررسی و نهایی شود که این مي‌تواند به عنوان یک راهکار مطرح باشد. حال سوال این است که آیا این تنها راهکار است و آیا این راهکار ما را به نتیجه منطقی منطبق بر منافع ملی ایران مي‌رساند.
به نظر مي‌رسد ضمن مشهود و عمومی بودن مسیر فوق اشکالات اصولی بر آن مترتب است. آنچه امروز به عنوان سند برجام در اختیار ما قرار دارد در واقع خروجی آن شورا است و شورای عالی امنیت ملی به صورت مستقیم و لحظه به لحظه آن را مدیریت کرده است و در نهایت نیز در مورد آن تصمیم‌گیری کرده است. سوال این است که آیا اگر شورای عالی امنیت ملی قصد بررسی برجام را داشته باشد آیا دست پخت خود را قبول نخواهد کرد و نتیجه به دست آمده مورد قبول واقع نخواهد شد که بعید است بلکه به ذهن مي‌رسد نتیجه بررسی آن شورا قبل از اعلام نتایج کاملا مشخص و معین است و قطعا شورا تعصب لازم را برای دفاع از برجام خواهد داشت و احتمالا از ضعف‌هاي این سند عبور خواهد کرد لذا این راه منطقی به نظر نمی‌رسد که ناظر و مجری یک سند یک مجموعه باشد راهکار منطقی آن است که طراح اجازه دهد ناظرین بي‌طرف که شأنیت قانونی دارند بتوانند سند را ارزیابی و اعلام نظر نمایند.
به نظر مي‌رسد منزلت مجلس شورای اسلامی در قانون اساسی این صلاحیت را دارا باشد که با استفاده از تمام صلاحیت‌هاي علمی نظام بتواند اعلام نظر نهایی در سند برجام را داشته باشد.
منصور حقیقت پور / نایب رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس
