مشکلات اقتصادی در این سال های اخیر فشار گسترده را بر جمع مستمری بگیران بالاخص بازنشستگان تأمین اجتماعی آورده است. اما باعث و بانی این فشارها کیست؟
باعث و بانی این فشارها دولت است؟!
فرض کنید شما جزو ارکان یک شرکت بزرگ هستید و مامور می شوید در یکی از شرکت های پیمانکاری‌تان نیز فعالیت کنید. حال اینجا سوالی پیش می آید که اگر شرکت پیمانکاری که شما مامور شدید با شرکت خودتان به مشکل بخورد شما در این فرآیند، نظرات و تصمیماتتان به کدام طرف میچربد؟!
سازمان تامین اجتماعی که یک نهاد عمومی غیردولتی است و وظیفه آن پوشش اجباری بیمه کارگران، حقوق‌بگیران و پوشش اختیاری صاحبان حرف و مشاغل آزاد را برعهده دارد. قدیمی‌ترین و بزرگترین سازمان تأمین اجتماعی و درمانی غیردولتی در کشور است که متعلق به بیمه شدگان می‌باشد. سازمانی که بیش از نیمی از جمعیت کشور را تحت پوشش دارد و بیش از ۴ میلیون نفر آن مستمری بگیر هستند که با یک بررسی می توان دریافت که اکثیرت آن ها در سنین بالایی می باشند به طوری که ۴۳ درصد از جمعیت سالمندان کشور مستمری بگیر سازمان تامین اجتماعی می باشند و نیز برخی از این افراد بازماندگان آن ها می باشند که مشکلات خاصی دارند و حقوق پرداختی کفاف هزینه های آن ها را نمی دهد.
هرساله با نزدیک شدن به ایام پایان سال صحبت از همگام سازی حقوق آن ها از زبان دلتمردان می شود و وعده هایی داده می شود اما دردی از دردهای این جمعیت دوا نخواهد شد. هزینه های زندگی به شدت افزایش پیدا می کند اما حقوق این زحمتکشان که از خانواده کارگری محسوب می شوند با اندکی تغییر به دستشان می رسد.
در صورتی که بیمه شوندگان تامین اجتماعی ۳۰ درصد حق بیمه (۷درصد کارگر+۲۳درصد کارفرما) به سازمان تامین اجتماعی پرداخت می کنند اما دریافتی دولت از بیمه شوندگان دولتی ۷ درصد می باشد. با این وجود دولت همیشه به دنبال افزایش حقوق بیمه شوندگان کشوری می باشد و برای این امور بودجه ای در نظر می گیرد اما وقتی بحث از مستمری بگیران تامین اجتماعی می شود شانه خالی می کند چرا؟! چون سازمان تامین اجتماعی همانطور که بیان شد یک سازمان خصوصی می داند اما با اندکی تحقیق در ارکان این سازمان شگفت زده می شوید چون اکثریت شورای عالی این سازمان که وظیفه تصویب برنامه های این سازمان را دارد اعضای دولت و هیئت وزیران هستند! مدیرعامل و رییس هیئت مدیره آن را وزیر رفاه و اعضای هیئت مدیره را نیز وزیر رفاه پیشنهاد می کند و به تصویب هیئت وزیران می رسد!!!، و جالب تر اینکه بیش از ۲۵۰ هزار میلیارد تومان دولت به سازمان تامین اجتماعی بدهکار است!!! با کمی تأمل یاد مثال ابتدای یادداشت خواهید افتاد.
به طوریکه موثرترین عضو تیم اقتصادی دولت، آقای نوبخت بیان می کند کارگر عزیزی مرا خطاب قرار داد که چرا فقط پیگیر افزایش حقوق شاغلین و بازنشستگان لشگری و کشوری هستم و در برابر کارگران و مستمری بگیران تأمین اجتماعی احساس مسئولیت نمی‌کنم؟ خدا می‌داند احساس شرمندگی کردم، اما قانون در خصوص این عزیزان سازوکاری مشخص کرده که خارج از اختیارت من است. باید به آقای نوبخت خاطرنشان کرد که سازمان تامین اجتماعی به ظاهر یک سازمان خصوصی است اما در باطن گویا توسط خود دولت اداره می شود.
سازمانی که نه بودجه ای به آن تعلق می گیرد و نه طلبش وصول می شود چطور باید جوابگوی تأمین رفاه عضوهای خود باشد! در این شرایط باید سازوکاری اندیشید و با فشار مجلس به دولت بخش عظیمی از این بدهی در راستای تأمین رفاه مستمری بگیران پرداخت شود البته نه از طریق سهام و حقوق مالکان، تامین خوراک با قیمت ترجیحی برای شرکت های تحت پوشش و واگذاری خانه های سازمان های دولتی که به گفته عضو کمیسیون اجتماعی مجلس دهم شورای اسلامی این نحوه پرداخت بخشی از مطالبات تامین اجتماعی است که در بودجه ۹۹ دولت در نظر گرفته است و آن را شانه خالی کردن دولت و کوچک کردن سفره مستمری بگیران می داند!
با پایین آمدن ارزش پول و تورم و مشکلات اقتصادی فعلی، مستمری بگیران باید چطور این فشارها را تحمل کنند؟
نویسنده: امیررضا خالدنژاد
