پس از هفته‌ها بحث و گفت‌وگو در نهايت منابع خبري از برگزاري نشست ايران و گروه ۱+۵ در اواخر ژانويه خبر دادند. مذاكره واژه‌اي است كه كشورهاي غربي به كرات آن را به كار مي برند. آنها بر اين ادعايند كه به دنبال مذاكره با ايران مي‌باشند.
اين ادعا در حالي محور مواضع رسانه‌اي و سياسي غربي‌ها شده است كه گويا آنها همچنان يك توهم را از سر بيرون نكرده‌اند و آن توهم باج گيري از ايران در روند مذاكرات است. اين توهم را در ادبيات رفتاري رسانه‌هاي غربي و برخي از ديپلمات‌هايي كه ادعا دارند نمي‌خواهند نامشان فاش شود مشاهده كرد. آنها با اين پيش بيني كه مذاكرات به نتيجه نخواهد رسيد به دنبال فضاسازي منفي عليه ايران هستند. آنها چنان رفتار مي‌كنند كه گويي ايران به دنبال مذاكره نمي‌باشد و لذا مذاكره هرگز به نتيجه نخواهد رسيد.
غربي‌ها با اين ادعاها در حالي به دنبال آنند تا از ابزار فشار افكار عمومي براي امتيازگيري از ايران در مذاكرات بهره‌برداري كنند كه مفهوم تعريف غرب از مذاكرات سازنده نكته‌اي قابل توجه است. مواضع غربي‌ها نشان مي‌دهد آنها مذاكره اي را سازنده مي‌دانند كه بر اساس آن ايران به خواسته‌هاي غربي مبني بر تعليق فعاليت‌هاي هسته‌اي، خروج اورانيوم غني سازي شده از ايران و انهدام تاسيسات هسته‌اي تن دهد. البته غربي‌ها در ازاي اين خواسته‌ها هيچ تعهدي ارائه نكرده و همه چيز را مشروط بر آن ساخته‌اند كه اجراي بند بند خواسته‌هايشان را تاييد كنند. مفهوم اين تفكر آن است كه ايران بايد تمام خواسته‌هاي آنها را انجام دهد و اگر آنها تاييد كردند كه ديگر هيچ خواسته‌اي از آنها بر زمين نماند، آنگاه تصميم بگيرند كه در ازاي آن چه اقدامي براي ايران انجام دهند.
اين نوع نگرش نشان مي‌دهد كه كشورهاي غربي همچنان در توهم اعمال فشار بر ايران به سر مي‌برند و اصلا به اين فكر نمي‌كنند كه دوران زورگويي به پايان رسيده است و غرب بايد از خودكامگي دست بردارد. آن هم در برابر ملتي مانند ملت بزرگ ايران كه همواره اثبات كرده است در برابر زورگويان و دشمنان تسليم نمي‌شود و با وحدت براي احقاق حقوق خود گام بر مي‌دارد.
محمد رضا آذين
