گزارش کارشناسان هواشناسی مهم نیست. می‌خواهد برف ببارد یا باران. طوفان باشد یا ریزگرد. می‌خواهد فشار دماسنج‌ها بیفتد و سلسیوس و فارنهایت سرما بخورند. یا هر‌آنچه فکرش را می‌کنی و نمی‌کنی.
اوضاع قمر در عقرب بازار و معیشت هم مهم نیست. مهم نیست گوشت یخی را کدام ژن خوب از کجا وارد می‌کند. مهم نیست هنوز کلی روز و هفته و ماه تا ۱۴۰۰ باقی مانده است. مهم نیست، «برخی‌ها» مردم را سر خرمن وعده‌ها نشانده‌اند و هر روز تیغ و قیچی به دست، از طول و عرض سفره‌های محقرشان می‌زنند.
مهم نیست حرمتِ صورتِ سرخِ با سیلیِ پدرها و مادرها را می‌شکنند و آنها را مجبور به ایستادن در صف‌های عریض و طویلِ شندرغازیِ «صدقه»سریِ همایونیِ دولت می‌کنند.
این مردم فرق بین «انقلاب اسلامی» و «مسئولان» جمهوری اسلامی را می‌دانند. می‌دانند نباید «افتضاح» برخی مسئولان بی‌مسئولیت را به پای «انقلاب»شان نوشت. می‌دانند جنس «آدم‌های انقلابی» خرده شیشه ندارد.
اگر مسئولی خون‌های داده و رفته را فراموش کرده، مردم هنوز خود را مدیون بچه‌های‌شان می‌دانند.
مدیون خون‌هایی که کف خیابان‌های «انقلاب» ریخته شد. بچه‌هایی که در شلمچه، فکه، فاو، دهلاویه، هویزه، طلائیه، اروند، سومار، دشت‌عباس، خرمشهر و... تکه پاره شدند.
ممنون‌دار بچه‌های دست‌بسته‌ای که در خاک غواصی کردند.
بچه‌های نسل چندم انقلاب که نه امام را دیدند و نه روزهای انقلاب و جنگ را چشیدند، اما برای امنیت این مملکت با پیشانی‌بند یازینب «سر» دادند.
خون بچه‌های این مملکت هنوز برای مردم تازه است. مثل همان روز اول.
مردم خوبی داریم. خیلی خوب. آنقدر خوب که برخی وقت‌ها می‌بینی بعضی از مسئولان لیاقت این مردم را ندارند. مردمی که پای کار هستند و در روزهای سخت، نمی‌گذارند خدشه‌ای به انقلاب‌شان وارد شود.
توی روزهایی که دشمنان این ملت، سخت مشغول کارند و برخی مسئولان همه انشاءالله که خوابند، توی روزهایی که همه‌‌ی هنر برخی‌ها «نفت و دارو در برابر غذا» شده، توی روزهای بی‌فرجامی قول و قرارهایی که ۵ سال از عمر ملت را گرفت و درست در روزهایی که دشمنان چشم و دندان تیز کرده بودند تا جای خالی مردم را بشمرند و چرتکه بیندازند که مردم از انقلاب‌شان برگشته‌اند، باز هم آمدند.
آمدند که هم حال خارجی‌ها را بگیرند و هم به دلباخته‌های غرب حالی کنند که ما مرد میدان مقاومتیم. ما پای انقلاب‌مان می‌مانیم و از آن بذری که چهل سال قبل کاشتیم ناامید نشده‌ایم. ما مراقب این درخت تناور خواهیم ماند.
کاش مسئولان قدر این مردم را بدانند. کاش بعد از چهل سال، در اولین روزهای دهه پنجم انقلاب برای کم‌کاری‌های‌شان توبه کنند و برای جبران همه آنچه حق این مردم بوده و به آن نرسیده‌اند، کمر همت ببندند و به این مردم «دست یا علی» بدهند.
این مردم نجیب را هیچ‌کجای این کره خاکی ندارد. خوب به عکس‌های دیروز نگاه کنید. این میزان از سپیدی و زلالی را هیچ جایی نمی‌توان یافت.
نویسنده: مهدی رجبی
