کشتارهای الموزوته در السالوادور و سنجوز در کلمبیا
واقعه کشتار غیرنظامیان موسوم به "الموزوته"، در حد فاصل ۱۱ تا ۱۳ دسامبر سال ۱۹۸۱ میلادی (۱۳۶۰ خورشیدی) اتفاق افتاد که به گفته رئیسجمهور این کشور "بزرگترین کشتار غیرنظامیان در تاریخ معاصر آمریکای لاتین" بوده و دولت مسئول این کشتار بوده است. این کشتار که در خلال جنگ داخلی ۱۲ ساله این کشور رخ داده بود، توسط ارتش السالوادور صورت گرفت که توسط ارتش آمریکا تعلیم داده شده و تحت حمایت آن بودند.
طی این حادثه واحدهایی از ارتش السالوادور که در مدرسه قاره آمریکا آموزش دیده بودند، پس از درگیری با شبهنظامیان چپگرا به روستایی به نام "الموزوته" با حدود ۲۰ خانوار وارد شدند. آنها همه افراد روستا را در میدان اصلی جمع کرده، آنها را رو به زمین خوابانده و در مورد شورشیان بازجویی کردند. سربازان سپس به روستاییها دستور دادند که به خانههای خود بازگشته و از آنها بیرون نیایند.
روز بعد سربازان، زنان و مردان و بچهها از یکدیگر جدا کرده و در کلیسا، صومعه و خانههای متعدد زندانی نمودند. در مرحله اول مردان بازجویی، شکنجه و کشته شدند. سپس زنان و دختران، حتی کودکان ده و دوازده ساله، مورد تجاوز قرار گرفته و تیرباران شدند و در آخر تمام کودکان خردسال را سر بریده و از شاخههای درختان آویزان نمودند. سربازان پس از کشتار تمام اهالی روستا خانهها را به آتش کشیده و آنجا را به قصد روستایی دیگر به نام "لوس توریلس" (Los Toriles) ترک نمودند. لوستوریلس نیز به سرنوشت شوم الموزوته دچار شد.
در روز ۲۱ فوریه ۲۰۰۵، هشت عضو جامعه صلح سن جونز آپارتادو در اورابا (Uraba)، کلمبیا – شامل سه کودک – با بیرحمی هرچه تمام کشته شدند. شاهدین حاضر در محل نیروهای قاتل را عضو ارتش کلمبیا معرفی نمودند. یکی از این افراد، لوئیز ادواردو گورا (Luis Eduardo Guerra)، فعال صلحطلب بود که یک چهره شناخته شده بینالمللی محسوب میشد. وی در نوامبر ۲۰۰۲ به فورت بنینگ سفر نمود تا علیه مدرسه قاره آمریکا و نیز تأثیر مخرب آموزشهای آن و نیز سیاست خارجی آمریکا بر آزادیخواهان کلمبیا سخنرانی نماید. علاوه بر وی یکی از ژنرالهای ارتش کلمبیا نیز در آنجا حضور داشت که البته نه برای سخنرانی علیه مدرسه بلکه برای شرکت در برنامههای آموزشی به آنجا رفته بود. این ژنرال فرمانده تیپ ۱۷ ارتش کلمبیا بود یعنی یکی از دو تیپی که در زمان کشتار در محل حاضر بودند.
دولت کلمبیا تا کنون تحقیقات منسجمی در مورد این حادثه انجام نداده و بلکه اعضای جامعه صلح را مجبور به ترک خانههای خود نموده است. هماکنون ۹۵ خانوار از ۱۰۰ خانوادهای که جامعه صلح را شکل میدادند مجبور به ترک روستای خود شدهاند.