بخواب تا رنگ بی مهری نبینی

سازمان ملل متحد، شورای حقوق بشر،اعلامیه حقوق بشر مصوب ۱۹۴۸، سازمان حمایت از کودکان یونیسف، نهادهای امداد و نجات ملل متحد، آژانس امدادرسانی و کاریابی سازمان ملل برای آوارگان فلسطینی، کنوانسیون ژنو، کنوانسیون‌های حمایت از حقوق کودکان، کنوانسیون‌های ضد نژادپرستی و دهها کنوانسیون دیگر، به نام حمایت از کودکان و آزادی و ضدیت و مبارزه با تبعیض و جنایت علیه بشریت پرچم برافراشته‌اند. ساختارهایی عریض و طویلی که مدعی ساختن جهانی امن برای همگان بویژه کودکان هستند.
شاید اگر قرار باشد که فهرستی از این نهادها و سازمان‌ها تنظیم شود، دهها صفحه را به خود اختصاص دهد اما سوال اینجاست که مسئولیت و وظیفه آنها چیست؟ کی و کجا قرار است که به وظایفشان عمل کنند؟ جهان امنی که آنها شعار را می‌دهند کجاست؟ آیا در کره زمین است یا در دنیایی دیگر که صرفا آنها از آن خبر دارند؟ این سوالات زمانی بیشتر و بیشتر می‌شوند که سازمان ملل متحد در برابر کشتارها و جنایت‌های رژیم صهیونیستی در قبال کودکان فلسطینی به ابراز تاسف بسنده می‌کند. آنجا که سازمان ملل به رغم گزارش رسمی‌اش که می‌گوید در سال ۲۰۱۹ بیش از ۲۰۰ کودک یمنی در تجاوز سعودی به خاک و خون کشیده‌اند در حالی که میلیون‌ها کودک یمنی به خاطر محاصره و جنگ در آستانه مرگ قرار دارند و صدها بیماری از جمله وبا جانشان را تهدید می‌کند، پا را از این فراتر گذاشته و نام سعودی را از لیست سیاه کودک کشان خارج می سازد. !! شاید بی دلیل نباشد که مقر سازمان ملل متحد در آمریکاست. جایی که همیشه به غرب وحشی معروف است. جایی که در آنجا زور و پول حرف اول و آخر را می‌زند. شاید جای نهادها و سازمان‌های بین‌المللی از جمله سازمان ملل در همان آمریکا باید باشد همانجایی که انسانیت در آن جایی ندارد و میدان همان میدان برده فروشان و گلادیاتورهایی است که برای منافع صاحبان زور و قدرت جانشان را از دست می‌دهند. لالایی مادران یمنی و فلسطینی سالهاست که دیگر واژگانی چون لالا کن برای شروع فردایی بهتر را در خود ندارد. سالهاست که به برگت کور و کر شدن جهانیان و خرید و فروش خون کودکان یمنی و فلسطینی در دالان‌ها و راهروهای سازمان ملل و نهادهای حقوق بشری با دلارهای آمریکایی سعودی صهیونیستی، مادران این سرزمین‌ها لالایی‌های دیگری می‌خوانند: بخواب تا رنگ بی مهری نبینی .....

^{نویسنده: قاسم غفوری}