مناظره اول باعث شد که برخی از افراد جریان اصلاح‌طلبی که بعد از خطاهای بزرگ‌شان در سال ۸۸ متمایل به بنفش شده بودند، به این باور برسند که می‌شود به کاندیدای خودشان هم فکر کنند و کم‌کم از زیر عبای روحانی خارج شوند.
تزلزل در روحانی که در تصاویر دست‌هایش بروز پیدا کرد و ناکامی در پاسخگویی در برابر انتقادات و در کنار آن رفتارهای سرهنگ‌گونه و گازانبری جهانگیری در مقابل کاندیداهای جناح رقیب سبب شد تا برخی‌ها به این فکر کنند که بهتر است از کاندیدای پوششی عبور کنند و به کاندیدای پیچشی! برسند. موضوعی که شاید دلیل اصلی مخالفت‌های گذشته رئیس دولت با حضور کاندیدای پوششی بود.
معاون اول دولت یازدهم در این مناظره و در جواب کنایه پوششی بودن، خود را نماینده جریان اصلاح‌طلبی و کاندیدای این تفکر دانست.
صرف نظر از اینکه آیا واقعا یک چهره کارگزارانی به لحاظ اصول و مبانی، با اصلاح‌طلبی سنخیتی دارد یا نه، باید این سوال را پرسید که آیا کسی که خود را نماینده یک طیف سیاسی می‌داند، باید با برنامه و راهکار پیش بیاید و یا اینکه تنها به دفاع از وضع موجود بپردازد؟
