جمعه شب امین حیایی در برنامه سینمایی «هفته» به نکات جالبی اشاره کرد.
اینکه «از بازی در هیچ فیلمی پشیمان نیستم و برای هر کدامشان دلیلی داشتم» اینکه «بعد از قلاده‌های طلا مرا در سینما بایکوت کردند و حتی از میان همکاران بعضا صمیمی و نزدیک بوده‌اند که گفتند اگر امین حیایی در پروژه‌ای باشد ما حاضر به حضور در آن نیستیم چون او محبوبیتش را از دست داده است!» اینکه «بسیاری فیلم را ندیده قضاوت کردند و فکر کردند به نفع‌شان نیست»
اما از همه مهم‌تر جایی بود که افخمی از او پرسید اگر «قلاده‌های طلا ۲» ساخته شود، باز هم در آن بازی می‌کند که جواب داد: «الان در چنین شرایطی بخاطر تبعاتش دیگر حاضر به بازی در چنین فیلمی نیستم. به هر حال آدم از همکار خودش توقع چنین برخوردهایی را ندارد و ترجیح می‌دهم جلوی برخی مردم و همکارانم نایستم. من هم از کسی دلخوری ندارم و همه را بخشیده‌ام.»
اینکه امین حیایی بخواهد در فیلم فرضی «قلاده‌های طلا۲» بازی کند یا نه به خودش ارتباط دارد. اما اگر متر و معیار انتخاب او «مردم» باشند، نتیجه نظرسنجی همین برنامه نشان می‌دهد که مردم در انتخاب محبوب‌ترین اثر او اول فیلم اخراجی‌ها با ۵۰ درصد رای و دوم فیلم قلاده‌های طلا با ۲۵ درصد رای را انتخاب کرده‌اند.
یعنی برخلاف عده‌ای ناچیز که اتفاقا از ابزار رسانه برای فضاسازی و پروپاگاندا استفاده می‌کنند، مردم به فیلم‌هایی رای داده‌اند که سازندگان آن کسانی بوده‌اند که در مقابل این جریان به اصطلاح روشنفکر ایستاده‌اند. یا بهتر بگوییم این منورالفکرهای وطنی عشق فرنگ در مقابل فرهنگ داخلی ایستاده‌اند.
اینکه برخی آدم‌های به ظاهر «سبز» ندیده و نشنیده بر یک فیلم و بازیگرانش بتازند اصلا اتفاق عجیبی نیست. چراکه این آدم‌ها بر خلاف شعارهای آزاداندیشانه‌شان و اشک ریختن برای «آزادی‌بیان»، در مواجهه با نظر مخالف از دیکتاتورها هم دیکتاتورترند.
یادمان نرفته که همین چند وقت پیش شهاب حسینی به خاطر جایزه نخل طلای کن مورد تشویق همین جماعت قرار گرفت و البته چندی بعد که جایزه‌اش را به آستان مسجد جمکران اهدا کرد، همین بوق‌های به‌به‌گو بر او تاختند. اتفاقا یادمان هم نرفته که همین شهاب حسینی کسی بود که در بحبوحه اتفاقات سال ۸۸ وقتی به دیدار رهبر انقلاب رفت، همین جماعت حامی «فتنه» چگونه از خجالتش درآمدند.
اینکه امین حیایی برای آینده خود چه برنامه‌ای دارد، قطعا در حیطه اختیارات خودش است. اما اگر کمی دقیق‌تر نگاه کند، متوجه می‌شود، مردم همان‌هایی هستند که به اخراجی‌ها و قلاده‌های طلا رای دادند، نه آنهایی که علی‌رغم کم بودنشان صدای زیادی از خود تولید می‌کنند.
حامد فربد
