ترکیه اخیرا میزبان نشست اضطراری سازمان همکاری اسلامی بود. نشستی که محور آن را بررسی تحولات اخیر فلسطین بویژه اقدام رژیم صهیونیستی در مسجدالاقصی تشکیل می‌دهد. حال این سوال مطرح است که آیا این نشست‌ها می‌تواند دستاوردی داشته باشد و چرا تا به امروز به نتیجه مطلوبی دست نیافته است؟ بررسی کارنامه نشست‌های سازمان کنفرانس اسلامی چه در باب فلسطین و چه در قبال سایر مسائل مهم جهان اسلام همچون یمن نشان می‌دهد که این نشست‌ها نتوانسته چنانکه باید کارکردی داشته باشد که نمود آن را در قبال مسئله فلسطین و یمن به خوبی می‌توان مشاهده کرد. حال این سوال مطرح می‌شود که چرا این وضعیت بر سازمان همکاری اسلامی حاکم است و راهکار خروج از این وضعیت چیست؟ برای پاسخ به این پرسش بررسی ترکیب این سازمان امری کلیدی است. آنچه در ترکیب مذکور مشاهده می‌شود آن است که بسیاری از کشورها بویژه کشورهای عربی رویکردی متفاوت با منافع و اهداف جهان اسلام در پیش گرفته و یا به دنبال منافع شخصی و یا قدرت‌های بزرگ هستند. نمود عینی آن رفتارهای جریان سازشکار عربی است که در طول سال‌های اخیر تلاش کرده تا مسئله فلسطین را نه تنها از اولویت جهان اسلام بلکه حتی از میان کشورهای عربی نیز به حاشیه رانده و به امری فلسطینی مبدل سازند. واکنش شورای همکاری خلیج‌فارس و اتحادیه عرب به مسائل فلسطین نشان می‌دهد که آنها عملا توجهی به مسئله فلسطین نداشته و یا در مسیر سازش حرکت می‌کنند و یا رویکرد بی‌تفاوتی دارند. رویکردی که نتیجه آن تشدید گستاخی صهیونیست‌ها و تشدید جنایت‌های آنها شده است. نکته دیگر آنکه طی سال‌های اخیر اولویت جهان اسلام از مسئله فلسطین به حاشیه‌ها معطوف شده است که مقوله تروریسم و نیز تنش‌ها میان شیعه و سنی از ابعاد آن است. دشمنان جهان اسلام که وحدت امت اسلامی را تهدیدی برای منافع خود می‌دانند اصل تفرقه و چنددستگی و نیز گرفتارسازی در بحران تروریسم را در پیش گرفته‌اند که نتیجه آن را در تحولات منطقه می‌توان مشاهده کرد. بر همین اساس است که آنها مخالف پایان بحران در سوریه و یمن و... هستند و با حمایت از تروریست‌ها هر روز ابعاد جدیدی از بحران سازی را اجرا می‌کنند تا منطقه همچنان گرفتار بحران و حاشیه‌هایی به جای فلسطین باشد.
بر این اساس است که نشست‌هایی مانند نشست اخیر استانبول هر چند که گامی در جهت توجه به مسئله اول جهان اسلام یعنی مسئله فلسطین است اما به دلیل شرایط حاکم بر سازمان همکاری اسلامی و بحران‌های گسترده در منطقه عملا نمی‌توان دستاورد چندانی از آن در نظر داشت. آنچه در این میان باید مورد توجه داشت آن است که تنها راه تحقق اصل حمایت از ملت فلسطین را رویکرد به جبهه مقاومت و دوری از سازشکاری تشکیل می‌دهد چونانکه نتیجه آن را در طول جنگ‌های ۳۳ روزه لبنان، ۲۲، ۸ و ۵۱ روزه غزه و نیز تحولات اخیر سوریه و عراق در مبارزه با تروریسم می‌توان مشاهده کرد.
