بحرین در روزهای اخیر شاهد تحولات قابل توجهی بوده است که از آن جمله اقدام رژیم آل‌خلیفه به اعدام منتقدانش است چنانکه رژیم بحرین با وجود مخالفت‌های عمومی، ۳ معترض را اعدام کرد. این اقدام در حالی صورت گرفت که نوع واکنش‌ها به آن دارای پیام‌های قابل توجهی است. نخست نوع واکنش مردم بحرین به این جنایت آل‌خلیفه است. شمار زیادی از شهروندان این کشور با برپایی تظاهرات گسترده، خشم و اعتراض خود را نسبت به سیاست‌های سرکوبگرانۀ آل‌خلیفه، اعلام کردند. نکته مهم در تظاهرات مردمی تاکید بر ادامه راه انقلابشان بود که از ۱۴ فوریه سال ۲۰۱۴ آغاز کرده بودند. دوم پیوند گسترده مردم و روحانیت است که می‌توان آن را از ویژگی‌های انحصاری قیام مردم یمن نسبت به سایر کشورهای عربی دانست غرب آسیا و شمال آفریقا دانست که شاهد قیام مردمی بوده‌اند.
از یک سو مردم بحرین بیش از ۷ ماه است که برای حمایت از شیخ عیسی قاسم عالم برجسته بحرینی تظاهرات و تجمعات گسترده برگزار می‌کنند و حتی محاصره نیز نتوانسته مانع این رویکرد شود. از سوی دیگر علمای دینی نیز حمایت از مردم در ابعاد مختلف را از تکالیف خود قرار داده‌اند چنانکه در باب اعدام سه جوان بحرینی، شماری از علمای بحرین در بیانیه‌ای مشترک از تمامی مردم خواستند شنبه (۲۵ دی) در تظاهرات خشم شرکت کنند. علما در بیانیۀ خود اعلام کردند: «خون ما بی‌ارزش نیست. ای ملت بحرین، در تمامی مناطق برای نجات جان جوانان بی‌گناه محکوم به اعدام در این محاکمۀ ناعادلانه در تظاهرات خشم شرکت کنید.» بسیاری از ناظران سیاسی تاکید دارند که از دلایل و محورهای اصلی ثبات و دوام قیام مردم بحرین را همین پیوند میان مرجعیت و مردم تشکیل می‌دهد. نکته سوم نوع واکنش محافل غربی مدعی حقوق بشر در قبال احکام اعدام مذکور است. جالب توجه آن است که این کشورها نه تنها به محکوم سازی آن نپرداخته‌اند بلکه از آن نیز حمایت می‌کنند چنانکه روزنامه انگلیسی گاردین مستندات جدیدی درباره نقش انگلیس در آموزش شکنجه به مسئولان زندان‌های بحرین رو کرده است.
در مهرماه سال جاری سازمان حقوق بشری «رپرایو» در گزارشی آشکار کرده بود که شرکت «Co-operation Overseas» یا «NI-CO» که از طرف وزارت خارجه انگلیس تأمین مالی می‌شود به مقام‌های بحرینی روش‌های شکنجه زندانیان برای اعتراف‌گیری از آنها را آموزش داده است. آمریکا نیز حمایت‌های گسترده‌ای از رژیم بحرین علیه مردم داشته است.
با توجه به این شرایط می‌توان گفت که اجرای احکام مذکور نه تنها دستاوردی برای آل‌خلیفه و شرکایش ندارد بلکه از یک سو به تشدید پیوند مردمی و بویژه اتحاد مردم و روحانیت منجر می‌شود و از سوی دیگر رسوایی بزرگ آل‌خلیفه و حامیان غربی‌اش و البته نهادهای حقوق بشر مدعی حمایت از آزادی است. هر دوی این مولفه‌ها دستاوردی بزرگ برای انقلاب مردم بحرین خواهد بود که محور آن تشدید قیام مردمی و افزایش حمایت جهانی از آنان است.
