ترامپ رئیس جمهور آمریکا با امضای یک فرمان اجرایی بسته تحریم های ضد روسیه که توسط جو بایدن رئیس جمهور سابق این کشور اعمال شده بود را به مدت یک سال تمدید کرد. این اقدام در حالی صورت گرفته که در ماه‌های اخیر ترامپ مدعی رویکرد مذاکراتی با روسیه بوده است و حتی توافقاتی درباره تجارت در دریای سیاه داشته‌اند. این رفتارها همزمان با اعمال تحریم‌ها و نیز ادعاهای برخی مقامات کا خ سفید که مدعی شده‌اند روسیه برای توافق فرصت زیادی ندارد نشانگر اعتیاد ترامپ به گزینه توهمی فشار حداکثری است که بر اساس آن از یک سو بر فشار اقتصادی و نظامی تاکید دارد و از سوی دیگر به دنبال تحمیل زیاده خواهی‌هایش در میز مذاکره است . به عبارتی دیگر این رفتارها نشان می‌دهد که صداقت مذاکراتی آمریکا همچنان با ابهامات بسیاری همراه است و نیازمند آزمودن و اثبات شدن است.
در همین حال با توجه به عقب گرد‌های مکرر ترامپ از سیاست‌هایش، اقدام ترامپ برای تمدید تحریم‌های روسیه نه اقدامی از روی قدرت بلکه برگرفته از شکست او در تحمیل زیاده خواهی‌هایش به روسیه بوده است که موجب شده تا ژست‌ها و ادعاهای مذاکراتی را کنار نهاده و به ماهیت اصلی خویش یعنی تحریم روی آورد. رویه‌ای که خود سندی بر غیر قابل اعتماد بودن آمریکا و لزوم هشیاری کشورها در تعاملات با آن است.
نکته قابل توجه در سیاست‌های عملی آمریکا مقابله با چین به عنوان تهدید اولویت دار تشکیل می‌دهد. اعمال تعرفه‌ها علیه 185 کشور، تقلا برای تسلط بر گرینلند و پاناما، تحرکات برای تقویت نظامی گری آمریکا در شرق و.... تماما با اولویت مقابله با چین است. یکی از اهداف مذاکراتی آمریکا با روسیه نیز بر اساس طرح جداسازی مسکو از پکن بوده است بر این اساس می‌توان گفت که بخشی از هدف گذاری واشنگتن برای تمدید تحریم‌های روسیه را اعمال فشار بر چین بویژه در حوزه انرژی تشکیل می‌دهد. مسئله‌ای که البته واکنش قاطع روسیه مبنی بر تامین نیازهای نفتی پکن ان را با ناکامی زودهنگام همراه خواهد ساخت چنانکه «آندری رودنکو» معاون وزیر امور خارجه روسیه در پاسخ به این سوال که اگر عرضه نفت آمریکا به چین به صفر برسد، آیا پکن نفت بیشتری را از روسیه خواهد خرید، گفت که اگر چین تقاضای خرید نفت کند؛ تا هر اندازه که مصرف کننده باشد، روسیه آماده است نفت این کشور را تامین کند.
در همین حال با توجه به عقب گرد‌های مکرر ترامپ از سیاست‌هایش، اقدام ترامپ برای تمدید تحریم‌های روسیه نه اقدامی از روی قدرت بلکه برگرفته از شکست او در تحمیل زیاده خواهی‌هایش به روسیه بوده است که موجب شده تا ژست‌ها و ادعاهای مذاکراتی را کنار نهاده و به ماهیت اصلی خویش یعنی تحریم روی آورد. رویه‌ای که خود سندی بر غیر قابل اعتماد بودن آمریکا و لزوم هشیاری کشورها در تعاملات با آن است.
نکته قابل توجه در سیاست‌های عملی آمریکا مقابله با چین به عنوان تهدید اولویت دار تشکیل می‌دهد. اعمال تعرفه‌ها علیه 185 کشور، تقلا برای تسلط بر گرینلند و پاناما، تحرکات برای تقویت نظامی گری آمریکا در شرق و.... تماما با اولویت مقابله با چین است. یکی از اهداف مذاکراتی آمریکا با روسیه نیز بر اساس طرح جداسازی مسکو از پکن بوده است بر این اساس می‌توان گفت که بخشی از هدف گذاری واشنگتن برای تمدید تحریم‌های روسیه را اعمال فشار بر چین بویژه در حوزه انرژی تشکیل می‌دهد. مسئله‌ای که البته واکنش قاطع روسیه مبنی بر تامین نیازهای نفتی پکن ان را با ناکامی زودهنگام همراه خواهد ساخت چنانکه «آندری رودنکو» معاون وزیر امور خارجه روسیه در پاسخ به این سوال که اگر عرضه نفت آمریکا به چین به صفر برسد، آیا پکن نفت بیشتری را از روسیه خواهد خرید، گفت که اگر چین تقاضای خرید نفت کند؛ تا هر اندازه که مصرف کننده باشد، روسیه آماده است نفت این کشور را تامین کند.
علی تتماج
