در جنگ ها بیش از هر هدف دیگری "پل‌ها" مورد هدف قرار می گیرند چرا که مسدود شدن مسیرهای ارتباطی می تواند هر کشور مقتدری را به زانو دربیاورد. آنچه در هشت سال دولت تدبیر و امید گذشت، تلفیقی از "خواستن‌ها و نتوانستن‌ها" و "نخواستن‌ها و نشدن‌ها" بود.
نرمش هر دو مجلس ناظر به عملکرد دولت در برابر تصمیمات دولت با شگفتی خاصی همراه نبود چرا که تمامی نهادهای ناظر می دانستند که تحریم های گسترده و تورم افسارگسیخته، راه نفس را بر دولتمردان بسته است. اشتباه راهبردی دولت روحانی را باید در گریز از شفافیت و تکاپو در فضای غبارآلودی دانست که مردم با آن احساس غریبگی داشتند. به این معنا که اعداد، آمار و عملکردها از چشم عموم مردم پنهان می ماند و حتی مشکلات به شکل واضحی مطرح نمی شد که بدنه مشارکت اجتماعی را تقویت کند.
دولت تدبیر و امید هر کجا که راه عبور خود را بسته دید بی توجه به اصول فنی و کارشناسی، مسیر جایگزینی انتخاب کرد که گاه به ناکجا آباد ختم می شد. رئیس دولت که یک دهه پیش با صراحت از شهرفروشی شهردار پایتخت، گلایه می کرد در رویکردی عجولانه به فروش گسترده پیکره اقتصادی کشور پرداخت و کار تا آنجا پیش رفت که سرزمینی تا خرخره بدهکار و گرفتار را برای تحویل به دولت بعدی، آماده کرده است.
سکاندار مجموعه دولت ــــــ هر کسی که باشدــــــ ناچار است در دو سال نخست فعالیت خود اقساط ماجراجویی های اقتصادی دولت پیشین را بپردازد و در سال های آتی هم این روند به گونه ای دیگر ادامه خواهد یافت.
فروش بی‌رویه اوراق بدهی، جبران کسری بودجه از محل دارایی های تعهدآور، واگذاری شتابزده صنایع زیربنایی کشور به اشخاص معلوم الحال و مجهول العملکرد و زیانبارتر از همه اینها کاهش حس مشارکت پذیری آحادجامعه و غارت سرمایه اعتماد همگانی بزرگترین لطمات را به نظام وارد کرده و اثرات آن تا سال های متمادی برجا خواهد بود. در این خصوص که آیا در تحویل زمین سوخته به دولت بعدی، تعمدی وجود داشته جای تردید است اما بدون شک بخش مهمی از ناکارآمدی دولتمردان آینده، محصول تصمیمات مخرب اقتصادی اهالی امروز دولت خواهد بود.مشکل بانک ها، پتروشیمی ها، بیمه ها و بازارهای سرمایه های با اصلاحات جزیی و بازسازی حل نمی شوند بلکه باید "کوبید" و دوباره "ساخت" آنچه را که در روزگار تحریم ها و خودتحریمی ها ویران کرده اند.

^{نویسنده: دکتر سارا علیاری}