از آخرین باری که یکی از پای یکی از سیاسیون به این ستون باز شده تقریبا ده سالی می گذرد. آن یک مورد هم از دست ننجون دررفت وگرنه عالم و آدم خبر دارند که ما سیاسی نیستیم و یک چهره مردمی به حساب می آییم.
آن یک نفر هم به شکل مذبوحانه ای از صفحه سیاسی روزنامه سیاست روز خودش را شلیک کرد به ستون بغلی و کمانه کرد و خورد به پرستوی شهردار سابق (ببخشید خورد به ستون ننجون) نشان به آن نشان که مواضع ما را هم کمی تا قسمتی دچار آسیب کرد.
حالا هم یکی از عوامل آشوب های اخیر و سرکردگان رسانه ای امپریالیسم شرق و غرب و در راس آن آمریکای جهانخوار به شکل ددمنشانه ای ما را تحریک می کند که یک مطلب سیاسی درباره طرح مجلس برای منع شلیک مستقیم به کولبران بنویسیم.
آقا مگر ما شوخی داریم؟ یعنی باید از قاچاقچی ها حمایت کنیم؟ نکند انتظار داریم قاچاقچی بیاید و ما بین راه ماچش کنیم و بعد برود دنبال کارش؟
جانم؟ چی؟ ظاهرا دوستان از اتاق فرمان اشاره می کنند که کولبر مظلوم با قاچاقچی ظالم فرق دارد و ما باز هم سوراخ دعا را گم کرده ایم.
فلذا در همین راستا نفرت خود را از شلیک به آدمیزاد _ چه مستقیم چه غیرمستقیم چه کمانه ای چه نشانه ای_ اعلام می کنیم و بعد به آبدارخانه می رویم تا کشک خودمان را بسابیم.