آقای وزیر شما که مرتب دم ازنظم دربهداشت می زنید و فضا راشفاف و امن می دانید چرااجازه می دهید پرستاران وکادر ورزیده ای که با هزینه این کشور آموزش دیده‌اند و از انواع امتیازات و یارانه ها بهره برده‌اند چمدان‌ها ها را بردارند و مهاجرت نمایند واین همه ریزش داشته باشند؟!
چرابه درد دل مختصر و بی‌هزینه زیر مجموعه خود اهمیت نمی دهید و بیمه ها را مناسب نمی سازید تا نگرانی‌ها برطرف شود؟
آقای وزیر آیا این شما و مدیرانتان در سطح حوزه ستادی و دانشگاههای علوم پزشکی کشور نبودید که به تنهایی و بدون ایثار و از خود گذشتگی خالصانه کادر درمان توانستید پس از دوسال ویروس کرونا را با سپری کردن شش موج کشنده مهار کنید بلکه حاصل فداکاری و شهادت پزشکان و پرستارانی بود که پس از چندی به فراموشی سپرده شوند وحتی برای هرکدام از آنها سالگردی در خور افتخار برگزار نشود!
اگرچه ویروس در یک قدمی و شانه به شانه این قشر از ایثار گران عرض اندام میکرد و ستاد ملی طی اطلاعیه های متعدد توصیه می نمود تا در حد امکان هیچ کس از خانه‌ها خارج نشود و رئیس قوه مجریه نیز از پشت شیشه های قرنطینه اصرار داشت کووید ۱۹ را لنگش کنید! اما این پزشکان بودند تا با دستیاری پرستاران، خود را به آب وآتش بزنند و برای معالجه در حد توان دردمندان نیازمند ساعت ها در کلینیک‌ها و مطب‌ها مستقر باشند. در این موقعیت سوق الجیشی چشم پزشکان و دندان پزشکان حکایتی دیگر داشتند و کارشان از همه خطرناکتر می نمود زیرا ناچار بودند تا فاصله ۱۰ سانتیمتری به بیمارانی که ماسک هم نداشتند نزدیک شوند و به معاینه و معالجه آنها بپردازند.
آقای وزیر! آن زمان شما کجا بودید که دندان پزشکان هر لحظه دست به ریسک های بزرگ می زدند تا وقتی به خانه برمیگردند نگران ابتلای خود و انتقال ویروس به خانواده باشند و از این موضوع خواب به چشم هایشان راه نیابد.
حالا پس از گذشت دوسال و اندی از همه آن بحران ها و از خود گذشتگی همین جامعه فرهیخته با به ثمر رسیدن واکسن‌های داخلی و وارداتی و تزریق ۷۵ درصدی آحاد جامعه، میزان خطر از وضعیت قرمز تلفات جانی به رنگ زرد و آبی تنزل یافته تا خیالتان از مخاطرات مرگ و میر راحت ترشود اما پزشکان همچنان مشکلات خودشان را دارند که هیچ یک از وعده‌های داده شده توسط شما و اسلافتان در این سمت عملیاتی ومحقق نشده است.
آقای وزیر آیا می دانید فرق میان دندان پزشک و دیگر تخصص‌های طبابت چیست که اگر نمی دانید خدمتتان عرض می کنیم. آنهایی که تخصص و فوق تخصص‌هایشان به جز جراحی و دندان پزشکی است . با خیالی آسوده بیماران را ویزیت می کنند.بدون اینکه در طول معاینه ومعالجه استرسی به آن ها وارد شود اما جراحان قسمتی از روز را که در اطاق عمل هستند با نگرانی بسر می برند ودندان پزشکان بسم الله شروع هر صبح را به دلهره پیوند می‌زنند زیرا هر لحظه امکان دارد در آن فضای بسته و کوچک فاجعه‌ای رخ دهد و بیمار را راهی بیمارستان کند.
دندان پزشک به تنهایی مسئول حفاظت از جان آنهایی است که تمام پیش از ظهر وعصر را تا پاسی از شب روی صندلی مخصوص با دهانی باز دراز کشیده‌اند و ضمن دریافت دزی از داروهای بی حسی، دردی را هم احساس نمی‌کنند که تا مغز استخوان پزشک را با استرس می سوزاند. اما نظام پزشکی وشما که متولی اداره این دستگاه بزرگ وگسترده هستید چه فرقی میان یک دندان پزشک و دیگر متخصصان همچون پوست و زیبایی قائل شده‌اید؟ اگر معتقد هستید بنابر این باید به کلام «ان اکرمکم عندالله اتقاکم» نیز وفادار باشید که شباهت آن با علم پزشکی در همین است تا آنکه مخاطرات بیشتری را می پذیرد عزیر تر باشد.
شرح مشکلات یک دندان پزشک اگرچه در ظاهر بادرآمد سرشاری مطب را ترک می کند مثنوی هفتاد من می‌طلبد که استرس و نگرانی دائمی قسمتی از آن است تا اولا سختی کار قانونی شامل حالش گردد و حداکثر پس از بیست سال کار مداوم بازنشست شود و ثانیاً سازمان غذا و دارو نسبت به تامین اقلام مورد نیاز این صنف که اکثراً وارداتی است مساعدت‌های لازم را داشته باشد تا شرکت‌های طرف قرارداد قبل از تحویل کالا وجه آن را نطلبند زیرا اعم مطالبات این زحمت کشان فرهیخته از شرکت‌های بیمه ای است که کمترین زمان پرداختشان شش ماه است! این خواسته جمعی و رنجنامه جامعه دندان پزشکان کشور است که یکی از آنها به نمایندگی طی پیامکی به این مضمون ارسال داشته و می گوید« دندانپزشکی که همه مواد خارجی را به ارز روز از وارد کننده می خرد، چرا باید ماه ها منتظر دریافت وجه حق الزحمه خود از سازمان‌های بیمه ای باشد؟ این کار بجز ورشکستگی مجامع کلینیکی دندان پزشکی و خارج شدن این طیف بزرگ از چرخه درمان چاره دیگری ندارد و ما در کلینیک‌های مبتلابه اقتصاد مقروض شده ایم.»
آقای وزیر بهداشت! نه تنها شما بلکه وزرای قبل از شما هم اینگونه می اندیشیدند و با همین نگاه مجموعه تندرستی کشور را اداره می کردند که شما می بینید تا دوام چندانی نیاورند. شما که تحول را با«دارویار» کلید زده‌اید انجام بعدی را به حل معضلات اقتصادی و مطالبات صنف درمان اختصاص دهید و زحمات و خستگی‌های جسمی و روحی آنها را ارج نهید تا نگویند «شتر گم کرده‌اید و دنبال مهارش می گردید!»
حسن روانشید - روزنامه‌نگار پیشکسوت
چرابه درد دل مختصر و بی‌هزینه زیر مجموعه خود اهمیت نمی دهید و بیمه ها را مناسب نمی سازید تا نگرانی‌ها برطرف شود؟
آقای وزیر آیا این شما و مدیرانتان در سطح حوزه ستادی و دانشگاههای علوم پزشکی کشور نبودید که به تنهایی و بدون ایثار و از خود گذشتگی خالصانه کادر درمان توانستید پس از دوسال ویروس کرونا را با سپری کردن شش موج کشنده مهار کنید بلکه حاصل فداکاری و شهادت پزشکان و پرستارانی بود که پس از چندی به فراموشی سپرده شوند وحتی برای هرکدام از آنها سالگردی در خور افتخار برگزار نشود!
اگرچه ویروس در یک قدمی و شانه به شانه این قشر از ایثار گران عرض اندام میکرد و ستاد ملی طی اطلاعیه های متعدد توصیه می نمود تا در حد امکان هیچ کس از خانه‌ها خارج نشود و رئیس قوه مجریه نیز از پشت شیشه های قرنطینه اصرار داشت کووید ۱۹ را لنگش کنید! اما این پزشکان بودند تا با دستیاری پرستاران، خود را به آب وآتش بزنند و برای معالجه در حد توان دردمندان نیازمند ساعت ها در کلینیک‌ها و مطب‌ها مستقر باشند. در این موقعیت سوق الجیشی چشم پزشکان و دندان پزشکان حکایتی دیگر داشتند و کارشان از همه خطرناکتر می نمود زیرا ناچار بودند تا فاصله ۱۰ سانتیمتری به بیمارانی که ماسک هم نداشتند نزدیک شوند و به معاینه و معالجه آنها بپردازند.
آقای وزیر! آن زمان شما کجا بودید که دندان پزشکان هر لحظه دست به ریسک های بزرگ می زدند تا وقتی به خانه برمیگردند نگران ابتلای خود و انتقال ویروس به خانواده باشند و از این موضوع خواب به چشم هایشان راه نیابد.
حالا پس از گذشت دوسال و اندی از همه آن بحران ها و از خود گذشتگی همین جامعه فرهیخته با به ثمر رسیدن واکسن‌های داخلی و وارداتی و تزریق ۷۵ درصدی آحاد جامعه، میزان خطر از وضعیت قرمز تلفات جانی به رنگ زرد و آبی تنزل یافته تا خیالتان از مخاطرات مرگ و میر راحت ترشود اما پزشکان همچنان مشکلات خودشان را دارند که هیچ یک از وعده‌های داده شده توسط شما و اسلافتان در این سمت عملیاتی ومحقق نشده است.
آقای وزیر آیا می دانید فرق میان دندان پزشک و دیگر تخصص‌های طبابت چیست که اگر نمی دانید خدمتتان عرض می کنیم. آنهایی که تخصص و فوق تخصص‌هایشان به جز جراحی و دندان پزشکی است . با خیالی آسوده بیماران را ویزیت می کنند.بدون اینکه در طول معاینه ومعالجه استرسی به آن ها وارد شود اما جراحان قسمتی از روز را که در اطاق عمل هستند با نگرانی بسر می برند ودندان پزشکان بسم الله شروع هر صبح را به دلهره پیوند می‌زنند زیرا هر لحظه امکان دارد در آن فضای بسته و کوچک فاجعه‌ای رخ دهد و بیمار را راهی بیمارستان کند.
دندان پزشک به تنهایی مسئول حفاظت از جان آنهایی است که تمام پیش از ظهر وعصر را تا پاسی از شب روی صندلی مخصوص با دهانی باز دراز کشیده‌اند و ضمن دریافت دزی از داروهای بی حسی، دردی را هم احساس نمی‌کنند که تا مغز استخوان پزشک را با استرس می سوزاند. اما نظام پزشکی وشما که متولی اداره این دستگاه بزرگ وگسترده هستید چه فرقی میان یک دندان پزشک و دیگر متخصصان همچون پوست و زیبایی قائل شده‌اید؟ اگر معتقد هستید بنابر این باید به کلام «ان اکرمکم عندالله اتقاکم» نیز وفادار باشید که شباهت آن با علم پزشکی در همین است تا آنکه مخاطرات بیشتری را می پذیرد عزیر تر باشد.
شرح مشکلات یک دندان پزشک اگرچه در ظاهر بادرآمد سرشاری مطب را ترک می کند مثنوی هفتاد من می‌طلبد که استرس و نگرانی دائمی قسمتی از آن است تا اولا سختی کار قانونی شامل حالش گردد و حداکثر پس از بیست سال کار مداوم بازنشست شود و ثانیاً سازمان غذا و دارو نسبت به تامین اقلام مورد نیاز این صنف که اکثراً وارداتی است مساعدت‌های لازم را داشته باشد تا شرکت‌های طرف قرارداد قبل از تحویل کالا وجه آن را نطلبند زیرا اعم مطالبات این زحمت کشان فرهیخته از شرکت‌های بیمه ای است که کمترین زمان پرداختشان شش ماه است! این خواسته جمعی و رنجنامه جامعه دندان پزشکان کشور است که یکی از آنها به نمایندگی طی پیامکی به این مضمون ارسال داشته و می گوید« دندانپزشکی که همه مواد خارجی را به ارز روز از وارد کننده می خرد، چرا باید ماه ها منتظر دریافت وجه حق الزحمه خود از سازمان‌های بیمه ای باشد؟ این کار بجز ورشکستگی مجامع کلینیکی دندان پزشکی و خارج شدن این طیف بزرگ از چرخه درمان چاره دیگری ندارد و ما در کلینیک‌های مبتلابه اقتصاد مقروض شده ایم.»
آقای وزیر بهداشت! نه تنها شما بلکه وزرای قبل از شما هم اینگونه می اندیشیدند و با همین نگاه مجموعه تندرستی کشور را اداره می کردند که شما می بینید تا دوام چندانی نیاورند. شما که تحول را با«دارویار» کلید زده‌اید انجام بعدی را به حل معضلات اقتصادی و مطالبات صنف درمان اختصاص دهید و زحمات و خستگی‌های جسمی و روحی آنها را ارج نهید تا نگویند «شتر گم کرده‌اید و دنبال مهارش می گردید!»
حسن روانشید - روزنامه‌نگار پیشکسوت