طی روزهای اخیر اخباری در باب تنش‌ها در روابط رژیم صهیونیستی با چین منتشر می‌شود چنانکه پس از آنکه رسانه‌های عبری به نقل از سازمان اطلاعات و امنیت داخلی رژیم صهیونیستی ادعاهایی را درباره احتمال تلاش پکن برای جاسوسی از تل‌آویو مطرح کردند، مقامات چینی به طرف صهیونیست هشدار دادند. در مقابل چین به تل‌آویو هشدار داده است که اگر تل‌آویو در بیانیه‌ای رسمی ادعای مطرح شده درباره جاسوسی پکن از وزاتخانه‌های رژیم صهیونیستی را تکذیب نکند، این ادعا پیامدهای وخیمی برای روابط دو طرف خواهد داشت. این اختلاف در حالی روی داده است که رژیم صهیونیستی در سیاست خارجی تلاش نموده تا همواره ارتباطی فراگیر با قدرت‌ها داشته باشد و هم با غرب و هم شرق در ارتباط باشد حال آنکه طی هفته‌های اخیر روابط میان تل آویو و مسکو نیز با چالش مواجه شده است و صهیونیست‌ها رسما به محکوم سازی روسیه در جنگ اوکراین پرداخته‌اند. در این شرایط این سوال مطرح است که چرا چنین رویکردی از سوی صهیونیست‌ها صورت گرفته است؟
شاید بخشی از این رویکرد به دلیل سیاست‌های چین و مسکو باشد که رویکردی همه جانبه به غرب آسیا دارند و توسعه روابط با کشورهایی همچون ایران را جزء اهداف خود قرار داده‌اند که عملا با منفع صهیونیست‌ها در تضاد می‌باشد. در کنار این مسائل نکته مهم آن است صهیونیست‌ها امروز در وضعیت بحرانی درونی قرار گرفته‌اند که عملا آنها از رویکرد پاندولی در سیاست خارجی دور ساخته و آنها اجبارا باید در یکی از دو اردوگاه غرب یا شرق قرار گیرند که در شرایط کنونی تصور آنها برتری غرب در معادلات است و در نتیجه با رویکرد ضد چینی و ضد روسی به دنبال جاب اعتماد اروپا و آمریکا می‌باشند تا شاید بدین وسیله ضمن سرکوب بیشتر فلسطینی‌ها، بقای بنت را نیز از این کشورها گدایی نمایند. هر چند که روند تحولات نشان می‌دهد که نه رویکرد به روسیه و چین و نه رویکرد به اروپا و آمریکا و حتی سازش عربی نیز دردی از صهیونیست‌ها دوا نخواهد کرد.

^{نویسنده: علی تتماج}