سال ۲۰۲۱ در حالی به روزهای پایانی‌اش نزدیک می‌شود که در تحولی قابل تامل ائتلاف بین المللی به فرماندهی آمریکا اعلام کرد از ابتدای دسامبر، دیگر هیچ نیروی رزمی آمریکایی یا نیرویی از ائتلاف که ماموریت رزمی داشته باشد در عراق حضور ندارد.
این اقدام به عنوان تعهد پذیری آمریکا به توافقات میان بغداد و واشنگتن در حالی مطرح می‌شود که چند نکته در باب آن قابل توجه است. نخست آنکه این خروج نه بر اساس خواست آمریکا بلکه برگرفته از طرح پارلمان عراق پس از ترور شهید سلیمانی و ابومهدی المهندس توسط تروریسم پهپادی آمریکا در فرودگاه بغداد در سال ۱۳۹۸ صورت می‌گیرد. به عبارتی ایستادگی مردم و گروه‌های مقاومت عراق در برابر اشغالگری آمریکا زمینه ساز تحقق این امر شده است حال آنکه آمریکا با ایجاد بحران امنیتی و برجسته سازی احیای داعش به دنبال استمرار اشغالگری‌اش بوده است. دوم آنکه انچه آمریکایی‌ها ادعا می‌کنند خروج نیروهای رزمی آمریکا است حال آنکه بخشی از این نیروها در لوای نیروهای امنیتی و نیز آموزشی در عراق باقی خواهند ماند.
به عبارتی دیگر آمریکایی ها برآنند تا از وضعیت اشغالگری آشکار به اشغالگری پنهان تغییر ماهیت دهده چرا که حضور مستشاری به منزله سلطه فراگیر بر ساختار امنیتی و نظامی عراق است که نتیجه آن نیز فشارهای اقتصادی و سیاسی بر این کشور است. آمریکایی‌ها با این حربه عملا محور تصمیمات نظامی عراق خواهند بود در حالی که با حضور مستشاران از تمام اقدامات نظامی آن آگاهی یافته و در عین حال با سوق دادن عراق به انحصار خرید تسلیحاتی از آمریکا، کشوری وابسته به واشنگتن ایجاد خواهند کرد. به عبارتی دیگر آمریکا تلاش دارد تا در لوای رویکرد مستشاری در کنار تامین امنیت خویش، استمرار اشغالگری و دخالت در امور عراق و منطقه را اجرایی سازد. بر این است آنچه از سوی مردم و مقاومت عراق مطرح است لزوم خروج کامل نیروهای آمریکایی و پایان واقعی حضور آنها در عراق حتی در قالب مستشاری می باشد چرا که تا زمانی که حتی یک نظامی آمریکایی در این کشور باشد بحران ادامه خواهد داشت و سرنوشت بحران‌زده افغانستان برای این کشور نیز تکرار می‌شود.

^{نویسنده: علی تتماج}