میگفت: آنروزها که حمامهای عمومی پذیرای مشتریان بودند تا علاوه بر شستشو و نظافت توسط دلاکها مشتومال که نوعی فیزیوتراپی امروز بود شوند، موهای سروصورت مردان را نیز سلمانیهای مستقر در آنجا بتراشند و وقتی مشتری نداشتند و حوصلهشان سر رفت ضمن کیسه کشیدن یکدیگر سرهای هم را نیز رایگان میتراشیدند تا بدینوسیله خدمات را تهاتر کرده و اقتصاد درون محور تولید کنند.
اگرچه امروز اینگونه مناسبات بهطورکلی منسوخ شده اما در پارهای از موارد به کمک خرج کردن بدون دردسر پولهای نجومی و مشکوک آمده تا تبدیل به یک اثر هنری شده تا شاید وقتی دیگر و در جایی دیگر بتواند از اتهام پولشویی خارج و به ارز تبدیل گردد! سال گذشته علیرغم حضور پرخطر ویروس کرونا و وضعیت قرمز کشور که روزانه با ابتلاهای چهاررقمی و کشتارهای سهرقمی مواجه بود و براساس مقررات وضعشده توسط ستاد مقابله با این ویروس برگزاری هرگونه اجتماعی ممنوعیت داشت، اما بااینوجود در تاریخ ۲۱ مرداد ۱۴۰۰ چهارمین طرح با مجموع فروش ۴۲ میلیارد و ۷۱۸ میلیون تومان از تابلوهای نقاشی برگزار شد که در آن دوره ۱۸ اثر با قیمتهای میلیاردی به فروش رفت. جالب اینکه یکی از تابلوهای این حراج بهعنوان گرانترین اثر به مبلغ ۲/۵ میلیارد تومان چکش خورد تا قسمتی از پولهای مرموز هزینه گردد و این اتفاق درست در زمانی میافتاد که در دوره قبلی طرح تهران یکی از تابلوهای نقاش مبتلا و منحرف به رسوایی اخلاقی ۱۲ میلیارد و ۵۰۰ میلیون تومان از پولهای مشکوک را به خود اختصاص میداد درحالیکه همان زمان بسیاری از مردم به دلیل هجوم بیماری کووید ۱۹ بیکار و درگیر مشکلات و معضلات معیشتی و اقتصادی بودند. تا با این حساب طرح تهران همچنان به پولشویی متهم باشد و متولیان برگزاری آن نتوانند پاسخگوی مطالبات شفافسازی از فرآیند مالی این رویداد باشند.
اگرچه در همان زمان وزارت اقتصاد و دارایی همچون امسال سرگرم دریافت اظهارنامههای مالیاتی اشخاص حقیقی و حقوقی بودند تا برای سبزیفروشان یکلاقبای محلات پایینشهر مالیات علی الرأس بزنند و قرار صادر کنند اما حوزه و یا ممیزی درصدد پیگیری دریافت حداقل مالیات این معاملات سنگین نبود تا امسال هم سناریوی فروش تابلوهای جدید در روز جمعه دهم تیرماه و در هتل پارسیان آزادی کلید بخورد و البته این وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بود که حداقل دو اثر از این دوره حراج را به دلیل محتوایی کنار بگذارد اما بقیه آثار هرکدام بین ۶ تا ۷ میلیارد تومان قیمتگذاری شد.
در شانزدهمین حراج تهران اسامی کسانی چون حسن روحالامین در کنار هنرمندان پیشکسوتی چون مرتضی ممیز، منصور قندریز، محمدهادی فدوی، محمدعلی ترقی جاه، فرشید مثقالی، فریده لاشایی، عباس کیارستمی و محمود کلاری به چشم میخورد و حسین پاکدل اجرای آن را بر عهده داشت. آثار ارائهشده نیز همانند دیگر اقلام تورمی در کشور که پس از آزادسازی قیمت چهار قلم از مواد ضروری جامعه با حذف ارز ۴۲۰۰ تومانی بهعنوان یارانه از آنها، بهیکباره ترقی کرده تا از تمام حراجهای بینالمللی پیشی بگیرد عبارت بودند از: اولین اثر علیرضا آستانه با عنوان «عملکرد گلها» به مبلغ ۳۲۰ میلیون تومان، تابلوی نقاشی خط بدون عنوان غلامرضا ماهرویی به مبلغ ۹۰ میلیون، تابلوی «بازم رهان» از ساناز البرزی به قیمت ۳۴۰ میلیون تومان، تابلوی نقاشی خط علی شیرازی به قیمت ۴۲۰ میلیون تومان، تابلوی نقاشی بدون عنوان ژیلا کامیاب به قیمت ۳۴۰ میلیون تومان، تابلوی بدون عنوان با تکنیک چاپ باتیک و کلاژ روی پارچه آنه محمد تاتاری به قیمت ۱۸۰ میلیون تومان، اثر بدون عنوان جمشید سماواتیان به قیمت ۴۴۰ میلیون تومان، تابلوی بدون عنوان کیومرث هارپا به قیمت ۲۱۰ میلیون تومان، اثر بدون عنوان حسین شاه طاهری به قیمت ۲۴۰ میلیون تومان، تابلوی سه لته ای از مجموعه عروسکهای سیامک عزمی به قیمت ۴۰۰ میلیون تومان، اثر بدون عنوان تکنسخهای از بیژن نعمتی شریف به قیمت ۳۶۰ میلیون تومان، تابلوی نقاشی «پنجرههای روشن» از ماشاءالله محمدی به قیمت ۱۰۰ میلیون تومان و تابلوی بدون عنوان گیزلا وارگا سینایی به قیمت ۳۰۰ میلیون تومان، تابلوی نقاشی سه لته ای «شکوه» اثر نیلوفر قادری نژادی به قیمت ۳۰۰ میلیون تومان، تابلوی بدون عنوان علیرضا آسانلو به قیمت ۱۳۰ میلیون تومان، تابلوی «دو اسب و زن نشسته» اثر محمدهادی فدوی به مبلغ ۴۰۰ میلیون تومان و بالاخره تابلوی بدون عنوان محمد ترقی به مبلغ یک میلیارد و هشتصد میلیون تومان چکش خورد تا مقام اول حراج شانزدهم را به خود اختصاص دهد و انشاءالله دستگاههای نظارتی را به اینسو بکشاند که خریداران این آثار چه کسانی هستند و آیا طی این سالها از محل کسب این درآمدها حقوق بیتالمال را در قالب عوارض و مالیات پرداخت کردهاند و اصولا پشت پرده برگزارکنندگان این مراسم چه درصدی از این ارقام میلیاردی را به خود اختصاص میدهند و سهم آنها برای اجازه ورود دادن به این بازار مکاره که نوعی اقتصاد درون محور میباشد چه میزان است؟!
نویسنده: حسن روانشید - روزنامه نگار پیشکسوت
اگرچه امروز اینگونه مناسبات بهطورکلی منسوخ شده اما در پارهای از موارد به کمک خرج کردن بدون دردسر پولهای نجومی و مشکوک آمده تا تبدیل به یک اثر هنری شده تا شاید وقتی دیگر و در جایی دیگر بتواند از اتهام پولشویی خارج و به ارز تبدیل گردد! سال گذشته علیرغم حضور پرخطر ویروس کرونا و وضعیت قرمز کشور که روزانه با ابتلاهای چهاررقمی و کشتارهای سهرقمی مواجه بود و براساس مقررات وضعشده توسط ستاد مقابله با این ویروس برگزاری هرگونه اجتماعی ممنوعیت داشت، اما بااینوجود در تاریخ ۲۱ مرداد ۱۴۰۰ چهارمین طرح با مجموع فروش ۴۲ میلیارد و ۷۱۸ میلیون تومان از تابلوهای نقاشی برگزار شد که در آن دوره ۱۸ اثر با قیمتهای میلیاردی به فروش رفت. جالب اینکه یکی از تابلوهای این حراج بهعنوان گرانترین اثر به مبلغ ۲/۵ میلیارد تومان چکش خورد تا قسمتی از پولهای مرموز هزینه گردد و این اتفاق درست در زمانی میافتاد که در دوره قبلی طرح تهران یکی از تابلوهای نقاش مبتلا و منحرف به رسوایی اخلاقی ۱۲ میلیارد و ۵۰۰ میلیون تومان از پولهای مشکوک را به خود اختصاص میداد درحالیکه همان زمان بسیاری از مردم به دلیل هجوم بیماری کووید ۱۹ بیکار و درگیر مشکلات و معضلات معیشتی و اقتصادی بودند. تا با این حساب طرح تهران همچنان به پولشویی متهم باشد و متولیان برگزاری آن نتوانند پاسخگوی مطالبات شفافسازی از فرآیند مالی این رویداد باشند.
اگرچه در همان زمان وزارت اقتصاد و دارایی همچون امسال سرگرم دریافت اظهارنامههای مالیاتی اشخاص حقیقی و حقوقی بودند تا برای سبزیفروشان یکلاقبای محلات پایینشهر مالیات علی الرأس بزنند و قرار صادر کنند اما حوزه و یا ممیزی درصدد پیگیری دریافت حداقل مالیات این معاملات سنگین نبود تا امسال هم سناریوی فروش تابلوهای جدید در روز جمعه دهم تیرماه و در هتل پارسیان آزادی کلید بخورد و البته این وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بود که حداقل دو اثر از این دوره حراج را به دلیل محتوایی کنار بگذارد اما بقیه آثار هرکدام بین ۶ تا ۷ میلیارد تومان قیمتگذاری شد.
در شانزدهمین حراج تهران اسامی کسانی چون حسن روحالامین در کنار هنرمندان پیشکسوتی چون مرتضی ممیز، منصور قندریز، محمدهادی فدوی، محمدعلی ترقی جاه، فرشید مثقالی، فریده لاشایی، عباس کیارستمی و محمود کلاری به چشم میخورد و حسین پاکدل اجرای آن را بر عهده داشت. آثار ارائهشده نیز همانند دیگر اقلام تورمی در کشور که پس از آزادسازی قیمت چهار قلم از مواد ضروری جامعه با حذف ارز ۴۲۰۰ تومانی بهعنوان یارانه از آنها، بهیکباره ترقی کرده تا از تمام حراجهای بینالمللی پیشی بگیرد عبارت بودند از: اولین اثر علیرضا آستانه با عنوان «عملکرد گلها» به مبلغ ۳۲۰ میلیون تومان، تابلوی نقاشی خط بدون عنوان غلامرضا ماهرویی به مبلغ ۹۰ میلیون، تابلوی «بازم رهان» از ساناز البرزی به قیمت ۳۴۰ میلیون تومان، تابلوی نقاشی خط علی شیرازی به قیمت ۴۲۰ میلیون تومان، تابلوی نقاشی بدون عنوان ژیلا کامیاب به قیمت ۳۴۰ میلیون تومان، تابلوی بدون عنوان با تکنیک چاپ باتیک و کلاژ روی پارچه آنه محمد تاتاری به قیمت ۱۸۰ میلیون تومان، اثر بدون عنوان جمشید سماواتیان به قیمت ۴۴۰ میلیون تومان، تابلوی بدون عنوان کیومرث هارپا به قیمت ۲۱۰ میلیون تومان، اثر بدون عنوان حسین شاه طاهری به قیمت ۲۴۰ میلیون تومان، تابلوی سه لته ای از مجموعه عروسکهای سیامک عزمی به قیمت ۴۰۰ میلیون تومان، اثر بدون عنوان تکنسخهای از بیژن نعمتی شریف به قیمت ۳۶۰ میلیون تومان، تابلوی نقاشی «پنجرههای روشن» از ماشاءالله محمدی به قیمت ۱۰۰ میلیون تومان و تابلوی بدون عنوان گیزلا وارگا سینایی به قیمت ۳۰۰ میلیون تومان، تابلوی نقاشی سه لته ای «شکوه» اثر نیلوفر قادری نژادی به قیمت ۳۰۰ میلیون تومان، تابلوی بدون عنوان علیرضا آسانلو به قیمت ۱۳۰ میلیون تومان، تابلوی «دو اسب و زن نشسته» اثر محمدهادی فدوی به مبلغ ۴۰۰ میلیون تومان و بالاخره تابلوی بدون عنوان محمد ترقی به مبلغ یک میلیارد و هشتصد میلیون تومان چکش خورد تا مقام اول حراج شانزدهم را به خود اختصاص دهد و انشاءالله دستگاههای نظارتی را به اینسو بکشاند که خریداران این آثار چه کسانی هستند و آیا طی این سالها از محل کسب این درآمدها حقوق بیتالمال را در قالب عوارض و مالیات پرداخت کردهاند و اصولا پشت پرده برگزارکنندگان این مراسم چه درصدی از این ارقام میلیاردی را به خود اختصاص میدهند و سهم آنها برای اجازه ورود دادن به این بازار مکاره که نوعی اقتصاد درون محور میباشد چه میزان است؟!
نویسنده: حسن روانشید - روزنامه نگار پیشکسوت