گاو، هامون ، مهمان مامان ، سنتوری و نارنجی پوش نام آثاری است که با شنیدن نام آنها داریوش مهرجویی جلوی چشمانمان ظاهر می‌شود . مهرجویی که در مدت ۵۵ سال فعالیت در سینما به عنوان تهیه کننده ، نویسنده و کارگردان رزومه درست و حسابی پشت سر خود می بیند، به گونه‌ای شناسنامه سینما ایران شناخته می شود.
مهرجویی پس از ساخت فیلم «اشباح» که از قضا در جشنواره سی و دوم هم حضور داشت دیگر در سینما فعالیتی نداشت تا سال ۱۳۹۸ که « لامینور» را به تهیه کنندگی «رضا درمیشیان» مقابل دوربین برد و پس از کش و قوس های فراوان سرانجام هفتم اردیبهشت ماه امسال به اکران عمومی رسید.
از فریادهای پشت دوربینِ داریوش مهرجویی تا توییت‌ها و پست‌های اینستاگرامی رضا درمیشیان و در بوق و کرنا کردن جلوگیری سازمان سینمایی از اکران لامینور که بعد از چند روز کاشف به عمل آمد که کوتاهی از سوی عوامل تهیه کننده و تمدید نکردن مجوز اکران بود هم باعث نشد که این فیلم در گیشه موفقیت درخور شان داریوش مهرجویی داشته باشد.
بدون شک داریوش مهرجویی یکی از کارگردان‌های به نام سینمای ایران است و با قاطعیت می توان گفت برخی از آثارش تکرار نشدنی است و هیچ کدام از کارگردان های امروزی نمی توانند جا پای مهرجویی بگذارند ولی نمی توان از این واقعیت که لامینور داریوش مهرجویی فیلمی فاقد محتوا و سخیف است ، چشم پوشید.
از همان روزهای ابتدایی اکران مشخص بود که این فیلم چیزی برای عرضه ندارد ، حتی اکران عمومی های شلوغ با حضور عوامل و بازیگران و حتی خواننده های نام آشنا هم نتوانست این فیلم را از سقوط نجات دهد و دست آخر لامینور با فروش چیزی حدود یک میلیارد و پونصد میلیون تومان گیشه را ترک کرد و نقطه سیاهی در کارنامه پر زرق و برق مهرجویی شد.
اگر تحث تاثیر نام بزرگ داریوش مهرجویی قرار نگیریم باید با صراحت بگوییم که لامینور هیچ چیزی برای ارائه ندارد. حتی حضور بازیگران بزرگی همچون علی نصیریان و همچنین سیامک انصاری نتوانسته فیلمنامه بی محتوای مهرجویی را نجات بدهد. علاوه بر کاستی‌ها در محتوا، بازی‌ها و اکت‌ها بسیار پیش پا افتاده و تصنعی بود و در مقاطعی از فیلم به شدت ساختگی به نظر می رسد.
مهرجویی با دست گذاشتن بر روی سوژه ای که این روزها زیاد به آن پرداخته می شود و شاید یکی از معضلات اصلی این روزهای صنعت موسیقی محسوب شود سعی داشته که نقدی بر رفتار مخالفان موسیقی و ساز با هنرمندان این عرصه داشته باشد ولی با نوشتن یک سناریوی ضعیف و دور از انتظار مسیر سوژه را به سمتی می برد که مخاطب حتی در جاهایی سعی می کند برای ندیدن و دنبال نکردن فیلم نگاهش را از صفحه نمایش بدزدد.
واقعا در هیچ برهه ای از زمان انتظار نمی رفت که مهرجویی چنین فیلمی بسازد و حتی برای اکرانش آن گونه حرص بخورد و فیلمش را در فضای مجازی منتشر کند تا هر چه زودتر فیلمش به اکران برسد.
از دیرباز نقل شده که همیشه باید در هر حرفه و صنعتی احترام پیشکسوت خاک صحنه خورده حفظ شود با ذکر این موضوع که داریوش مهرجویی یکی از نوابغ سینمای ایران و همچنین یکی از کارگردانان بزرگ ایران محسوب می شود ، باید بگوییم که اگر لامینور اکران نمی شد ضررش برای مهرجویی کمتر بود.
تولید و ساخت فیلم به هر قیمتی آن هم برای شخصی مانند داریوش مهرجویی به هیچ عنوان توجیه هنری ندارد. ظاهرا نباید از نقش رضا درمیشیان در این پروژه به عنوان تهیه کننده چشم پوشی کرد .
بردن چنین فیلمنامه‌ای برای ساخت و استفاده از نام های بزرگ برای فروش بیشتر جواب نداد و لامینور به حق یک فیلم شکست خورده محسوب می شود. فیلمی که حتی در اکران آنلاین هم نتوانست مبلغ قابل توجهی به فروش برساند. این شکست برای داریوش مهرجویی در حالی رقم خورده که کارگردان‌های فیلم اولی با ساخت فیلم های درخور چشم مخاطب هم جوایز جشنواره ای را از آن خود کردند و هم گیشه را.
کلام آخر ؛ از دیدن لامینور شوکه شدیم، شاید اگر این اثر از یک کارگردان فیلم اولی ساخته شده بود، توجیه بهتری داشت ولی لامینور به عنوان چند دهمین فیلم داریوش مهرجویی بزرگ واقعا جای تاسف داشت، انتظارات و توقعات از فیلمساز پرسابقه و پرتجربه بیشتر از لامینور است.
نویسنده: علی کلانتری
مهرجویی پس از ساخت فیلم «اشباح» که از قضا در جشنواره سی و دوم هم حضور داشت دیگر در سینما فعالیتی نداشت تا سال ۱۳۹۸ که « لامینور» را به تهیه کنندگی «رضا درمیشیان» مقابل دوربین برد و پس از کش و قوس های فراوان سرانجام هفتم اردیبهشت ماه امسال به اکران عمومی رسید.
از فریادهای پشت دوربینِ داریوش مهرجویی تا توییت‌ها و پست‌های اینستاگرامی رضا درمیشیان و در بوق و کرنا کردن جلوگیری سازمان سینمایی از اکران لامینور که بعد از چند روز کاشف به عمل آمد که کوتاهی از سوی عوامل تهیه کننده و تمدید نکردن مجوز اکران بود هم باعث نشد که این فیلم در گیشه موفقیت درخور شان داریوش مهرجویی داشته باشد.
بدون شک داریوش مهرجویی یکی از کارگردان‌های به نام سینمای ایران است و با قاطعیت می توان گفت برخی از آثارش تکرار نشدنی است و هیچ کدام از کارگردان های امروزی نمی توانند جا پای مهرجویی بگذارند ولی نمی توان از این واقعیت که لامینور داریوش مهرجویی فیلمی فاقد محتوا و سخیف است ، چشم پوشید.
از همان روزهای ابتدایی اکران مشخص بود که این فیلم چیزی برای عرضه ندارد ، حتی اکران عمومی های شلوغ با حضور عوامل و بازیگران و حتی خواننده های نام آشنا هم نتوانست این فیلم را از سقوط نجات دهد و دست آخر لامینور با فروش چیزی حدود یک میلیارد و پونصد میلیون تومان گیشه را ترک کرد و نقطه سیاهی در کارنامه پر زرق و برق مهرجویی شد.
اگر تحث تاثیر نام بزرگ داریوش مهرجویی قرار نگیریم باید با صراحت بگوییم که لامینور هیچ چیزی برای ارائه ندارد. حتی حضور بازیگران بزرگی همچون علی نصیریان و همچنین سیامک انصاری نتوانسته فیلمنامه بی محتوای مهرجویی را نجات بدهد. علاوه بر کاستی‌ها در محتوا، بازی‌ها و اکت‌ها بسیار پیش پا افتاده و تصنعی بود و در مقاطعی از فیلم به شدت ساختگی به نظر می رسد.
مهرجویی با دست گذاشتن بر روی سوژه ای که این روزها زیاد به آن پرداخته می شود و شاید یکی از معضلات اصلی این روزهای صنعت موسیقی محسوب شود سعی داشته که نقدی بر رفتار مخالفان موسیقی و ساز با هنرمندان این عرصه داشته باشد ولی با نوشتن یک سناریوی ضعیف و دور از انتظار مسیر سوژه را به سمتی می برد که مخاطب حتی در جاهایی سعی می کند برای ندیدن و دنبال نکردن فیلم نگاهش را از صفحه نمایش بدزدد.
واقعا در هیچ برهه ای از زمان انتظار نمی رفت که مهرجویی چنین فیلمی بسازد و حتی برای اکرانش آن گونه حرص بخورد و فیلمش را در فضای مجازی منتشر کند تا هر چه زودتر فیلمش به اکران برسد.
از دیرباز نقل شده که همیشه باید در هر حرفه و صنعتی احترام پیشکسوت خاک صحنه خورده حفظ شود با ذکر این موضوع که داریوش مهرجویی یکی از نوابغ سینمای ایران و همچنین یکی از کارگردانان بزرگ ایران محسوب می شود ، باید بگوییم که اگر لامینور اکران نمی شد ضررش برای مهرجویی کمتر بود.
تولید و ساخت فیلم به هر قیمتی آن هم برای شخصی مانند داریوش مهرجویی به هیچ عنوان توجیه هنری ندارد. ظاهرا نباید از نقش رضا درمیشیان در این پروژه به عنوان تهیه کننده چشم پوشی کرد .
بردن چنین فیلمنامه‌ای برای ساخت و استفاده از نام های بزرگ برای فروش بیشتر جواب نداد و لامینور به حق یک فیلم شکست خورده محسوب می شود. فیلمی که حتی در اکران آنلاین هم نتوانست مبلغ قابل توجهی به فروش برساند. این شکست برای داریوش مهرجویی در حالی رقم خورده که کارگردان‌های فیلم اولی با ساخت فیلم های درخور چشم مخاطب هم جوایز جشنواره ای را از آن خود کردند و هم گیشه را.
کلام آخر ؛ از دیدن لامینور شوکه شدیم، شاید اگر این اثر از یک کارگردان فیلم اولی ساخته شده بود، توجیه بهتری داشت ولی لامینور به عنوان چند دهمین فیلم داریوش مهرجویی بزرگ واقعا جای تاسف داشت، انتظارات و توقعات از فیلمساز پرسابقه و پرتجربه بیشتر از لامینور است.
نویسنده: علی کلانتری
