مالديو هيچگاه حريف دندانگيري براي ما نبوده است. زماني اين تيم يك جورهايي زنگ تفريح فوتبال ايران بود و رويارويي با تيم جزيره كوچك شرق آسيا، فقط مي‌توانست به تعداد بازي هاي ملي و البته تعداد گل هاي ملي بازيكنان ما اضافه كند.
اما حالا داستان كلي فرق كرده است و زمانه كلي تغيير كرده است. تغييراتي كه اصلا كم و كوچك نيستند.
بگذاريد اول قدري گذشته را مرور كنيم و بعد به زمان حال برگرديم.
۱ـ ايران در بازي ها مقدماتي جام جهاني فرانسه، در كشور سوريه به مصاف مالديو مي رود و در پايان يك ركوردشكني مي كند. شاگردان محمد مايلي كهن اين تيم را با نتيجه ۱۷ بر صفر شكست مي دهند.
ایران تا به حال چهار مرتبه مقابل مالدیو قرار گرفته و در همه مسابقات به پیروزی رسیده است. به ثمررساندن ۳۷ گل و باز نشدن دروازه اش برابر مالدیو نشان از عملکرد خوب ملی پوشان کشورمان بوده است.
۲ـ در دیدار برگشت که ۲۱ خرداد و در ورزشگاه آزادی برگزار شد، ایران با نتیجه ۹ بر صفر حریف خود را شکست مي دهد
۳ـ در مرحله انتخابی جام ملت های آسیا سال ۲۰۰۰ و در بازی رفت ایران با مربيگري جلال طالبی با نتیجه ۸ بر صفر حریف خود يعني مالديو را شكست مي دهد.
۴ـ در دیدار برگشت که ۲۵ فروردین سال ۷۹ برگزار شد، تیم ایران با ۳ گل علی دایی، حمید استیلی و بهنام ابوالقاسم پور مالدیو را شکست مي دهد.
برگرديم به زمان حال. اين روزها صحبت از پيشرفت فوتبال مالديو است. تيمي كه زماني، جزو ضعيف ترين تيم هاي فوتبال دنيا محسوب مي شد. الآن هم اين تيم قدرت چنداني نگرفته است.
هرچند با صرف هزينه هاي زياد سعي دارد خودش را از آن تيم دست و پا بسته گذشته دور كند. اين را در بازي شنبه شب هم مي شد ديد. اينكه فوتبال مالديو مثل گذشته نيست كه دروازه شان را بشود ۱۷ بار باز كرد. اين واقعيت فوتبال است كه ضعيف ها هم دارند قوي مي شوند.
اما آنچه كه در اين ميان مهم است، وضعيت فوتبال خودمان است. آيا ما پيشرفت كرده ايم؟ آيا اين تيم كنوني قدرت تيم سال ۷۶ را دارد؟
به جرات مي توان گفته كه به هيچ وجه ما پيشرفت محسوسي نداشته ايم و اگر نتايج خوبي هم طي اين ۱۴ سال كسب كرده ايم، به صورت موردي و گذرا بوده است. واقعيت فوتبال به ما مي گويد ما پسرفت كرده ايم و سرعت پسرفت ما از پيشرفت مالديوي ها به مراتب بيشتر بوده است.
فوتبال ما زماني بازيكناني را داشت كه تيم هاي اروپايي براي جذبشان دندان تيز مي كردند و سر و دست مي شكستند. دايي،خداداد، مهدوي كيا و... كه يادتان هست؟ اما حالا تيم هاي عربي حاشيه خليج فارس هم براي بازيكنان ما ناز مي كنند. آنوقت ها بازي هاي تيم ملي پرتماشاگر بود و حتي براي بازي هاي كم اهميت هم ورزشگاه آزادي سوت و كور نبود، اما حالا تماشاگران ما بايد با اصرار و التماس و وعده تماشاي رايگان سر از ورزشگاه آزادي درآورند.
علاقمندان به فوتبال اگر خاطرشان باشد و گذشته تيم ملي و ديدار با مالديو را كه در سطور بالا به آن پرداختيم در حافظه شان خوب مانده باشد، به ياد مي آورند كه در آخرين بازي تيم ملي فوتبال كشورمان برابر مالديو (قبل از بازي شنبه شب) ما اين تيم را با ۳ گل شكست داديم. آن روز ورزشگاه آزادي تماشاگراني را داشت كه از اين برد (به ظاهر) كم گل شاكي بودند. شعارهاي آن روز تماشاگران چيزي شبيه "بازيكن بي... نمي خوايم، نمي خوايم" بود.
آن روز نيمكت تيم ملي هم، همراه با بازيكنان زير بار انتقادات هواداران فوتبال مانده بود و تماشاگران به هر وسيله و كلامي اعتراضشان را به گوش مسئولان مي رساندند.
اما حالا با گذشت چند سال وقتي تيم ملي فوتبال كشورمان سومين گل را به مالديو مي زند، اندك هواداران حاضر در ورزشگاه سر از پا نمي شناسند و با شعارهايي مثل "ايران، چكارش كرده..." از پيروزي (به ظاهر) پر گل تيمشان خشنود مي شوند.
قرار نيست اين برد تيم ملي را كم ارزش جلوه دهيم و كارلوس كي‌روش را به باد انتقاد بگيريم. نه او كارش را تازه شروع كرده و براي شروع هم نتيجه خوبي گرفته است. تيم او در بازي شنبه شب، نسبتا خوب بازي كرد و علي رغم زدن چهارگل، بيش از ۱۰ گل را هم نزد. (كه اين عدم حضور يك تمام كننده هم مشكلي اساسي در فوتبال ماست)
اما بحث ما اينجاست كه طي اين سال ها چه اتفاقي رخ مي دهد كه مردم با فوتبال قهر مي كنند و اندك حاضران در ورزشگاه هم از چنين نتيجه اي راضي هستند؟ چه اتفاقي افتاده كه سطح توقع مردم از تيم ملي شان اينقدر نزول پيدا كرده است؟ آن زمان وقتي بازيكنان تيم ملي به مالديو گل مي زدند، از خوشحالي و بالا و پايين پريدن خبري نبود، اما حالا چه اتفاقي رخ داده كه زدن ۴ گل به مالديو، اين همه مي تواند باعث خوشحالي شود؟ مردم ما چگونه با تيم ملي شان آشتي مي كنند و چطور از تيمشان راضي مي شوند؟
در مرحله بعد بازي ها و رويارويي احتمالي با تيم‌هايي نظير كره جنوبي و شمالي، ژاپن، استراليا، عربستان و حتي عراق چه نتيجه اي اين هواداران را خوشحال مي كند؟
براي آن روز هم بايد فكري كرد.
