ضربات پنالتی یا همان Spot kick به نوعی روش حذف تیم‌ها در مسابقه فوتبال است و در بازی‌هایی که به صورت حذفی برگزار میشود و باید حتماً برنده داشته باشد تا هنگامی‌که به دقیقه نود می‌رسد و پس از ۳۰ دقیقه اضافه مساوی میشود و کار به ضربات پنالتی می‌کشد و تیم‌ها ناچار به زدن آن می‌شوند، هر تیمی که تعداد بیشتری از ضربات را به گل تبدیل کند و بر دیگری پیشی گیرد برنده است.
امروز دوران حذف آمریکا از صحنه جهانی فرا رسیده است زیرا بیش از نیم‌قرن توسط لابی صهیونیست به بازی گرفته شد تا دشمنان فراوانی برای خود ذخیره کند.
هدف نهایی لابی گرگ‌ها در آمریکا که همگی از صهیونیست‌های افراطی و قسم خورده اسراییل هستند بازی برد برد در صفحه شطرنج غرب و بخصوص آمریکا بود تا هر آنچه اندوخته دارد برای استحکام رژیم صهیونیستی در سرزمین‌های اشغالی هزینه کند که پس از اتمام آن نوبت آبروی نداشته‌ای بود تا دولت ترامپ روی میز قمار بگذارد. برجام می‌توانست آمریکا را فریب دهد تا از موضع برتر به آن بنگرد درحالی‌که تجاوز به این قرارداد جهانی نوعی ورود به باتلاق بدون بازگشت بود که ترامپ این اشتباه بزرگ را پذیرفت و امروز در ادامه دست به خطای تازه‌ای زد تا بدون داشتن پشتوانه شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه‌ای دال بر ادامه تحریم‌ها به این نهاد جهانی ببرد اما فکر نمی‌کرد یاران گرمابه و گلستان قدیمی یعنی جامعه اروپا پنالتی‌های برجام را به دروازه آمریکا گل کنند و تنها یک یار گل‌کوچک که جزیره‌ای در دریای کاراییب است با او همراه باشد.
تاریخ بازی‌های مکارانه‌ای را طی می‌کند تا ناباورانه باشد زیرا انگلیس، فرانسه، آلمان، بلژیک، استونی، اندونزی، ویتنام، آفریقای جنوبی، تونس، نیجر و سنت وینسنت دست رد به سینه پدر معنوی خود یعنی ایالات متحده می‌زنند و با رأی ممتنع به قطعنامه ابقاء تحریم‌های ایران پس از گذشت هفتاد سال از تاریخ ایجاد سازمان ملل متحد برای اولین بار جلوی این یانکی زورگو را می‌گیرند.
اگرچه دو کشور مطرح و عضو دائم شورای امنیت یعنی چین و روسیه به این قطعنامه رأی منفی می‌دهند تا سرجمع آراء ممتنع، این ابرقدرت پوشالی را به زباله‌دان تاریخ حواله دهند. امروز آمریکا را می‌توان یک وامانده تمام‌عیار دانست که یال و کوپال خود را از دست داده و متکی به مینی کشورهایی چون دومینیکن برای رأی مثبت و امارات برای عادی‌سازی روابط با رژیم اسرائیل است. وضعیت اقتصادی و اجتماعی ایالات متحده نیز که مقام اول ابتلا و مرگ و میر کرونایی جهان را یدک می‌کشد تأسف‌بار است زیرا بیش از چهل میلیون گرسنه در صف دریافت غذای رایگان ایستاده دارد و میلیون‌ها نفر نیز بیکار و خانه‌های خود را از دست داده‌اند.
به هم ریختگی آمریکا نه تنها نظام امپریالیستی آن را سرگردان کرده بلکه وزیر امور خارجه را نیز در به در یارگیری در گوشه و کنار جهان نموده تا شاید بتواند از مسیرهای غیرقابل نفوذ همچون مکانیسم ماشه برای ادامه تحریم در ایران استفاده نماید که دیدیم بار دیگر سازمان ملل متحد رو در روی سیاست‌های زورگویانه ایستاد و اجازه نداد مفاد قطعنامه ۲۲۳۱ لوث شود و بدون دلیل موجه و از سوی کشوری که از آن خارج شده است مورد تهدید قرار گیرد. این همان فرصت مناسبی است که صهیونیست جهانی در انتظار آن بود که تا رئیس رژیم آن ابوعطا بخواند و امارات را عدد فرض نکند که در مقابل دریافت سلاح‌های پیشرفته‌تر از آمریکا تن به عادی‌سازی دیپلماتیک با اسراییل بدهد. حالا این ترامپ است که وقت چندانی برای پایان یافتن حکومت خود و عمر ایالات متحده نمی‌بیند و ناچار میشود به رجزخوانی پرداخته تا عربستان سعودی، عمان، قطر و کویت را هم تحت‌فشار ایجاد سفارتخانه اسراییل در کشور خود قرار دهد.
نویسنده: حسن روانشید
