در دنیای پیچیده امروزی در حوزه های علوم انسانی و تلفیق آن با دنیای صنعت و تکنولوژی شاهد خلق و توسعه روش های نوین مدیریتی بر پایه علوم روانشناختی و انسان شناسی می باشیم ، میزان گستردگی و مقبولیت آن بر پایه نیاز جوامع بشری و تنوع مدل های زیستی انسانها و همینطور پاسخ به نیازها هوشمندی امروزی جوامع بشری و انسانی می باشد . اما همانطور که می دانیم اصولا استراتژی ها ساختار ها را شکل و قوام داده یا به زیان دیگر بهتر است بگویم شکل و شمایلی هدف مند تر را برای سازمان ها وتشکل های پایه یا کلان وزن به ارمغان می اورند . چه این نوع نگرش و استراتژی بر اساس تجربیات گذشته ، شکست ها ، موفقیت ها ، تقلید های موثر در سازمانهای مشابه باشد یا چه محصول نوع آوری و تفکر آینده نگر باشد این نوع تفکر اساسا ارزشمند است و باید در سازمانها و اقلیم یک محیط کسب و کار یا هر نوع سازمان و تجارت با دسته بندی و الگو های هوشمند بومی شود . باید دید در بازار فعلی فعالیت های تجاری ،اقتصادی ،سازمانی بر اساس طرح ریزی عملیاتی بلند مدت بر پایه اهداف ثابت و بدون انعطاف بدون در نظر گرفتن جهت رشد ، صنعت ،تکنولوژی و مزیت های نسبی بر پایه سنت ها و روش های قدیمی تجارت و مدیریت سازمانی حرکت می کنیم یا خود را مسلح به استراتژی های تکاملی که از هوشمندی بیشتری به نظر می رسد برخودار می باشند مجهز کرده یا در مسیر آموزش قرار داده ایم. بر اساس نظریه های مدیریت استراتژیک اصولا موفقیت یک استراتژی بدون در نظر گرفتن صنعتی که آن متدولوژی در آن به کار گرفته می شود عملا توفیقات موثری که در طرح اولیه دیده شده است را به دنبال نخواهد داشت. خارج از بحث صنعت به کارگیری شده یکی از مهمترین مولفه های هر سازمان ،تجارت ، اقتصادی همانا فرهنگ و محیطی است آن چرخه و سیستم وابستگی عمیقی به مولفه های انسانی آن جامعه دارد خواهد داشت . به نظر می رسد در این حوزه شاید تشکیل کارگروه های ویژه ای که بتواند ارتباط میان فرهنگ ، صنعت ، استراتژی را در قالب های علمی و عملیاتی برای مدیران کلان مملکتی تئوریزه و فرنگ سازی نماید از اهمیت ویژه ای برخودار است
