افغانستان در روزهای اخیر در حوزه دیپلماتیک با چالشی به نام اقدام برخی کشورها مبنی بر تعطیل سفارتخانه‌هایشان مواجه شده است. بر اساس گزارش‌های منتشره عربستان و امارات از تعطیلی سفارتخانه‌اشان خبر داده در حالی که کشورهای غربی نیز مدعی کاهش فعالیت‌های دیپلماتیک در این کشور شده‌اند. همزمان نیز بایدن برای یک سال دیگر قانون اختصاص نیمی از ۷ میلیارد دلار دارایی بلوکه شده افغانستان به بهانه آنچه پرداخت به قربانیان ۱۱ سپتامبر نامیده را اعلام داشته است.
این اقدامات در حالی با ادعای حمایت از تحصیل و فعالیت اجتماعی زنان افغانستان عنوان شده است که نگاهی ریشه‌ای به تحولات افغانستان بیانگر نکاتی ورای این ادعاست. نخست آنکه کشورهای مذکور زمانی خود از حامیان طالبان بوده‌اند و قطعا با دیدگاه آنها آشنا بوده‌اند لذا ژست‌های به ظاهر بشر دوستانه در قبال عملکرد طالبان بیشتر به یک فریب و پنهان سازی پرونده‌های حمایت این کشورها از طالبان شباهت دارد. دوم آنکه گزارش‌های سازمان ملل و بهداشت جهانی از نیاز میلیون‌ها افغانستانی به کمک‌های بشردوستانه در فصل زمستان حکایت دارد در حالی که کشورهای غربی و متحدان عربی آنها از اجرای تعهداتشان در قبال این کشور کوتاهی کرده‌اند. اکنون می‌توان گفت که این کشورها با کاهش روابط دیپلماتیک و ژست‌های بشر دوستانه برآنند تا تعهدات خود را به حاشیه رانده و به نوعی از زیر بار مسئولیت انسانی خویش شانه خالی کنند. سوم آنکه طالبان اخیرا رویکرد و همگرایی گسترده‌ای با کشورهای منطقه از جمله چین داشته و قراردادهای بلند مدت امضا کرده‌اند. این امر مغایر با اهداف غرب در منطقه است لذا می‌توان این اقدامات تنبیهی را در برابر رویکردهای منطقه‌ای طالبان دانست. به عبارتی غرب و کشورهای عربی بر آنند تا مانع از گسترش همگرایی منطقه‌ای افغانستان شوند تا در نهایت سیطره غیر مستقیم خود بر این کشور را حفظ نمایند.
به هر تقدیر این اقدامات با هر هدفی که صورت گرفته باشد قطعا نمی تواند کمکی به مردم افغانستان باشد چرا که امروز این کشور به شدت نیازمند کمک‌های بشر دوستانه است که راهکار آن نیز ارسال کمک‌های غذایی و بهداشتی است و نه آنکه با ادعای هواداری از زنان افغانستان حداقل کمک‌های ارسالی نیز قطع گردد.
نویسنده: فرامرز اصغری
این اقدامات در حالی با ادعای حمایت از تحصیل و فعالیت اجتماعی زنان افغانستان عنوان شده است که نگاهی ریشه‌ای به تحولات افغانستان بیانگر نکاتی ورای این ادعاست. نخست آنکه کشورهای مذکور زمانی خود از حامیان طالبان بوده‌اند و قطعا با دیدگاه آنها آشنا بوده‌اند لذا ژست‌های به ظاهر بشر دوستانه در قبال عملکرد طالبان بیشتر به یک فریب و پنهان سازی پرونده‌های حمایت این کشورها از طالبان شباهت دارد. دوم آنکه گزارش‌های سازمان ملل و بهداشت جهانی از نیاز میلیون‌ها افغانستانی به کمک‌های بشردوستانه در فصل زمستان حکایت دارد در حالی که کشورهای غربی و متحدان عربی آنها از اجرای تعهداتشان در قبال این کشور کوتاهی کرده‌اند. اکنون می‌توان گفت که این کشورها با کاهش روابط دیپلماتیک و ژست‌های بشر دوستانه برآنند تا تعهدات خود را به حاشیه رانده و به نوعی از زیر بار مسئولیت انسانی خویش شانه خالی کنند. سوم آنکه طالبان اخیرا رویکرد و همگرایی گسترده‌ای با کشورهای منطقه از جمله چین داشته و قراردادهای بلند مدت امضا کرده‌اند. این امر مغایر با اهداف غرب در منطقه است لذا می‌توان این اقدامات تنبیهی را در برابر رویکردهای منطقه‌ای طالبان دانست. به عبارتی غرب و کشورهای عربی بر آنند تا مانع از گسترش همگرایی منطقه‌ای افغانستان شوند تا در نهایت سیطره غیر مستقیم خود بر این کشور را حفظ نمایند.
به هر تقدیر این اقدامات با هر هدفی که صورت گرفته باشد قطعا نمی تواند کمکی به مردم افغانستان باشد چرا که امروز این کشور به شدت نیازمند کمک‌های بشر دوستانه است که راهکار آن نیز ارسال کمک‌های غذایی و بهداشتی است و نه آنکه با ادعای هواداری از زنان افغانستان حداقل کمک‌های ارسالی نیز قطع گردد.
نویسنده: فرامرز اصغری
