بحرین که طی سال‌های اخیر گام‌های آشکار و علنی علیه فلسطین و منطقه برداشته و رسما روابط با رژیم صهیونیستی را اعلام کرده است پنجشنبه از توافقنامه امنیتی با رژیم صهیونیستی خبر داد.
در همین چارچوب نیز گانتز وزیر جنگ رژیم صهیونیستی در دیدار با عبدالله بن حسن النعیمی همتای بحرینی خود، توافقنامه امنیتی امضاء کرد. طبق این توافقنامه که برای اولین بار از زمان سازش میان دو طرف در ۱۱ سپتامبر ۲۰۲۰ امضاء می‌شود، همکاری‌های امنیتی راهبردی میان بحرین و تل آویو افزایش می‌یابد.
حال این سوال مطرح است که این توافق تا چه میزان می‌تواند برای بحرین امنیت آور باشد؟ نگاهی به تحولات داخلی بحرین نشان می‌دهد که رژیم آل خلیفه عملا تحت حاکمیت سعودی، آمریکا و انگلیس است و اختیاری در تصمیمات خود ندارد. در همین حال از سال ۲۰۱۱ که قیام مردمی علیه سلطه گری و وابستگی آل خلیفه آغاز شده تا به امروز نیروهای نظامی و امنیتی این کشورها در سرکوب مردم بحرین ایفای نقش نموده‌اند تا نتیجه‌ای جز تشدید اعتراض‌های مردمی نداشته است.
بر این اساس اضافه شدن رژیم صهیونیستی به ترکیب سرکوب گران آل خلیفه نمی‌تواند در عمل دستاوردی برای منامه داشته باشد چنانکه امروز جوخه‌های امنیتی و اطلاعاتی رژیم صهیونیستی حتی توان اداره کردن زندان‌ها را ندارند و چندی پیش ۶ اسیر فلسطینی توانستند با حفر تونل از زندان صهیونیست‌ها بگریزند و یک رسوایی برای این رژیم رقم زنند. در حوزه منطقه‌ای نیز بحرین عملا جایگاهی ندارد که بخواهد با تهدید امنیتی مواجه باشد و لذا ادعای همکاری امنیتی با رژیم صهیونیستی برای مقابله با تهدیدات منطقه‌ای نیز بیشتر ادعایی برای پنهان‌سازی حاشینه نشینی و بی‌اهمیت بودن نقش منطقه‌ای بحرین است و در عین حال اجرای دستورات آمریکا برای اجرای ابعاد جدید سازش در حوزه امنیتی است. روندی که البته امارات نیز در مسیر آن گام برداشته و حتی میزبان هرتزوگ رئیس رژیم صهیونیستی شد اما نتیجه آن نه تنها امنیت برای امارات نبوده بلکه تشدید مقاومت یمن را نیز به همراه داشته است.
نویسنده: فرامرز اصغری
در همین چارچوب نیز گانتز وزیر جنگ رژیم صهیونیستی در دیدار با عبدالله بن حسن النعیمی همتای بحرینی خود، توافقنامه امنیتی امضاء کرد. طبق این توافقنامه که برای اولین بار از زمان سازش میان دو طرف در ۱۱ سپتامبر ۲۰۲۰ امضاء می‌شود، همکاری‌های امنیتی راهبردی میان بحرین و تل آویو افزایش می‌یابد.
حال این سوال مطرح است که این توافق تا چه میزان می‌تواند برای بحرین امنیت آور باشد؟ نگاهی به تحولات داخلی بحرین نشان می‌دهد که رژیم آل خلیفه عملا تحت حاکمیت سعودی، آمریکا و انگلیس است و اختیاری در تصمیمات خود ندارد. در همین حال از سال ۲۰۱۱ که قیام مردمی علیه سلطه گری و وابستگی آل خلیفه آغاز شده تا به امروز نیروهای نظامی و امنیتی این کشورها در سرکوب مردم بحرین ایفای نقش نموده‌اند تا نتیجه‌ای جز تشدید اعتراض‌های مردمی نداشته است.
بر این اساس اضافه شدن رژیم صهیونیستی به ترکیب سرکوب گران آل خلیفه نمی‌تواند در عمل دستاوردی برای منامه داشته باشد چنانکه امروز جوخه‌های امنیتی و اطلاعاتی رژیم صهیونیستی حتی توان اداره کردن زندان‌ها را ندارند و چندی پیش ۶ اسیر فلسطینی توانستند با حفر تونل از زندان صهیونیست‌ها بگریزند و یک رسوایی برای این رژیم رقم زنند. در حوزه منطقه‌ای نیز بحرین عملا جایگاهی ندارد که بخواهد با تهدید امنیتی مواجه باشد و لذا ادعای همکاری امنیتی با رژیم صهیونیستی برای مقابله با تهدیدات منطقه‌ای نیز بیشتر ادعایی برای پنهان‌سازی حاشینه نشینی و بی‌اهمیت بودن نقش منطقه‌ای بحرین است و در عین حال اجرای دستورات آمریکا برای اجرای ابعاد جدید سازش در حوزه امنیتی است. روندی که البته امارات نیز در مسیر آن گام برداشته و حتی میزبان هرتزوگ رئیس رژیم صهیونیستی شد اما نتیجه آن نه تنها امنیت برای امارات نبوده بلکه تشدید مقاومت یمن را نیز به همراه داشته است.
نویسنده: فرامرز اصغری
