۱. محصول «مردمسالاری کرونایی» و نفی اقتدار حاکمیتی، روزی ۵۰۰ کشته رو به تصاعد است. ارزش تعادل میان «قانون» و «آزادی» اگر در اقتصاد و سیاست، هنوز مجهول مانده باشد، اما وقتی بحث مرگ و زندگی است، بسرعت تصدیق میشود. به میانگین شعور مردم در هر جامعه در چنین مواردی میتوان بدون شرمندگی نمره داد. وقتی تابوتها به حرکت در می آیند، میبینید چگونه مردمسالاریها در همه جهان به قیدهای محکم تن میدهند؟
۲.چرا کرونا نه تنها استاندارد بهداشت و سلامت بلکه اغلب معیارها در اقتصاد و به تدریج سیاست جهانی و حتی مشهورات نظام حقوقی و اولویتهای اخلاقی ر ادر بخش مثلا توسعه یافته جهان،مشکوک و عقب و جلو کرد؟ آبروداری گاه تف سربالاست. ظاهراً تاکنون کرونا ضعیفکش نبوده و ضدسرمایه داری عمل کرده! بیشترین تلفات و صدمات به آمریکا و اروپا و کمترین تلفات در آفریقا؟ اگر یکی دو کشور آسیایی را استثنا کنیم، عجز جهان سرمایه داری با بیشترین تلفات، یک شکست آشکاراست. واقعا چرا ضعیفترین کارکرد و بیشترین تلفات در آمریکا، انگلیس و فرانسه؟ آیا «سیستم سلامت» و «سیستم سیاست» آمریکا، رهبرغرب همزمان در زوال است؟
دموکراسی مسخره آمریکایی، هر ایالت یک روال و به شدت غیرشفاف و کوچه خیابانی، تعیین سرنوشت صندوقها با رأی مردگان، تعداد آرای بیشتر از تعداد شهروندان، زدوخوردهای خونین خیابانی، اردوکشی مسلحانه در ایالتها و... همزمان سیل مردگان کرونایی و بالاترین رکورد نعش کشی در جهان چه معنا دارد؟ ظاهرا دیگر شاه برهنه است ولی کسی جرأت نمیکند با صدای بلند اعلام کند. کارآمدی سیستم بهداشت چین و شرق آسیا و ناکارآمدی آن در غرب و جهان سرمایه داری به چه معناست؟ آیا عصر دیگری در تمدن جهانی آغاز شده و این بار شرق در اقتصاد و علم و مدیریت، جلودار میشود؟ در این پیچ تاریخی، مسئولیت نهادهای علمی و مدیریتی ایران در ابعاد ملی و بین المللی چیست و آیا پتانسیل فروخورده جوانان ما شکوفا خواهد شد یا چشم رأس تصمیم گیران همچنان به غرب است؟
نویسنده: حسن رحیم پور ازغدی
