اظهارات اخیر مولوی عبدالحمید، فارغ از موافقت یا مخالفت با آن، از جهاتی مثبت تلقی می شود؛ وجه مثبت آن هم نه به دلیل همراهی و موافقت با فحوای آن، بلکه به معنای عیان شدن وجه کاریکاتورگونه و عریانی آن از هرگونه استدلال منطقی و واقعیت‌های اجتماعی است.
در فضای پرتنش و ملتهب کنونی، هر جریان و گروه سیاسی سعی در مصادره به مطلوب مطالبات مطرح شده دارد و اظهارات عبدالحمید هم در همین چارچوب قابل تبیین و تفسیر است؛ اظهاراتی که گوینده هیچ نسبتی با آنها ندارد. چطور می توان دم از حقوق زنان زد اما مقابل اقامۀ فریضۀ واجب الهی چون نماز برای بانوان در مسجدی که ایشان امام جماعتش است ایستاد و زنان را از حضور در خانۀ خدا منع کرد؟
مواضع ایشان در خصوص حجاب هم که آشکار و مشخص است. به برکت فضای مجازی، فیلمی از ایشان به تاریخ سال ۹۷ منتشر شده که می گوید: «پوشش زن مسلمان از احکام اسلام است. اگر دختری در زاهدان حجاب بردارد، او را ارشاد می‌کنیم». باید پرسید ارشاد ایشان در خصوص زنان بدحجاب، چه تفاوتی با دستگاه گشت ارشادی دارد که تاکنون چندین بحران اجتماعی تولید کرده است؟
اوج این اظهارات شاذ جایی است که مسئلۀ برگزاری رفراندوم از سوی وی ـ آن هم با حضور ناظران بین المللی ـ بیان می شود. ای کاش آقای عبدالحمید که روی رفراندوم تأکید دارد، کمی از فلسفۀ حقوقی رفراندوم و نقش آن در برهۀ کنونی برای حل مشکلات کشور سخن می گفت تا بتوانیم پاسخ دقیق‌تری به راه حل مطرح شده ایشان بدهیم. کسی که به گفتۀ خود، قائل به استقلال و آزادی کشور است، چگونه می تواند برای رفراندوم پای ناظران بین المللی را به کشور باز کند؟ این حرف مصداق عینی زیر پا گذاشتن استقلال کشور است! و چگونه باور کنیم کسی که دم از دلسوزی برای ایران و سرنوشتش می زند و حتی راه حل‌های برون رفت از وضعیت کنونی را هم ارائه می دهد، در پی باز کردن پای نهادهای بین المللی به کشور مستقلی چون ایران است؟ بر چه مبنایی او مشکلات ایران را مسائل داخلی می خواند اما چاره کار را در دخالت نهادهای بین‌المللی می داند؟ ای کاش ایشان این پیشنهاد رفراندوم را به کشوری چون عربستان ارائه می داد تا آنها حداقل برای یک بار هم که شده با شکل و شمایل صندوق رأی از نزدیک آشنا شوند! نه ایران، که صفر تا صد ساختار سیاسی آن متکی به آرای عمومی به شکل مستقیم و غیر مستقیم است.
کنش ها و اظهارات او در مدت اخیر حاکی از لکنت در استدلال و بن بست های عملی در سیاست ورزی است و بر هیچ واقعیت اجتماعی منطبق نیست. اگر به فکر زنان ایران هستید، اگر به دنبال رفع نابرابری ها و تبعیض ها هستید و اگر دم از حقوق برابر سنی و شیعه می زنید، ابتدا از منطقه ای که خود و طایفه های نزدیک به شما قدرت و نفوذ اجتماعی فراوانی دارند آغاز کنید. دست به اصلاحات در ساختار قبیله ای که خود عامل بسیاری از نابرابری هاست، بزنید و ابتدایی ترین حقوق زنان از جمله حقوق شرعی آنان را به رسمیت بشناسید و برای شیعیان آن منطقه فرصت بیشتری فراهم سازید. اگر نه ای کاش سکوت کنید و کاستی های بینش سیاسی اجتماعی خود را عیان نسازید.
نویسنده: سعید ونکی
در فضای پرتنش و ملتهب کنونی، هر جریان و گروه سیاسی سعی در مصادره به مطلوب مطالبات مطرح شده دارد و اظهارات عبدالحمید هم در همین چارچوب قابل تبیین و تفسیر است؛ اظهاراتی که گوینده هیچ نسبتی با آنها ندارد. چطور می توان دم از حقوق زنان زد اما مقابل اقامۀ فریضۀ واجب الهی چون نماز برای بانوان در مسجدی که ایشان امام جماعتش است ایستاد و زنان را از حضور در خانۀ خدا منع کرد؟
مواضع ایشان در خصوص حجاب هم که آشکار و مشخص است. به برکت فضای مجازی، فیلمی از ایشان به تاریخ سال ۹۷ منتشر شده که می گوید: «پوشش زن مسلمان از احکام اسلام است. اگر دختری در زاهدان حجاب بردارد، او را ارشاد می‌کنیم». باید پرسید ارشاد ایشان در خصوص زنان بدحجاب، چه تفاوتی با دستگاه گشت ارشادی دارد که تاکنون چندین بحران اجتماعی تولید کرده است؟
اوج این اظهارات شاذ جایی است که مسئلۀ برگزاری رفراندوم از سوی وی ـ آن هم با حضور ناظران بین المللی ـ بیان می شود. ای کاش آقای عبدالحمید که روی رفراندوم تأکید دارد، کمی از فلسفۀ حقوقی رفراندوم و نقش آن در برهۀ کنونی برای حل مشکلات کشور سخن می گفت تا بتوانیم پاسخ دقیق‌تری به راه حل مطرح شده ایشان بدهیم. کسی که به گفتۀ خود، قائل به استقلال و آزادی کشور است، چگونه می تواند برای رفراندوم پای ناظران بین المللی را به کشور باز کند؟ این حرف مصداق عینی زیر پا گذاشتن استقلال کشور است! و چگونه باور کنیم کسی که دم از دلسوزی برای ایران و سرنوشتش می زند و حتی راه حل‌های برون رفت از وضعیت کنونی را هم ارائه می دهد، در پی باز کردن پای نهادهای بین المللی به کشور مستقلی چون ایران است؟ بر چه مبنایی او مشکلات ایران را مسائل داخلی می خواند اما چاره کار را در دخالت نهادهای بین‌المللی می داند؟ ای کاش ایشان این پیشنهاد رفراندوم را به کشوری چون عربستان ارائه می داد تا آنها حداقل برای یک بار هم که شده با شکل و شمایل صندوق رأی از نزدیک آشنا شوند! نه ایران، که صفر تا صد ساختار سیاسی آن متکی به آرای عمومی به شکل مستقیم و غیر مستقیم است.
کنش ها و اظهارات او در مدت اخیر حاکی از لکنت در استدلال و بن بست های عملی در سیاست ورزی است و بر هیچ واقعیت اجتماعی منطبق نیست. اگر به فکر زنان ایران هستید، اگر به دنبال رفع نابرابری ها و تبعیض ها هستید و اگر دم از حقوق برابر سنی و شیعه می زنید، ابتدا از منطقه ای که خود و طایفه های نزدیک به شما قدرت و نفوذ اجتماعی فراوانی دارند آغاز کنید. دست به اصلاحات در ساختار قبیله ای که خود عامل بسیاری از نابرابری هاست، بزنید و ابتدایی ترین حقوق زنان از جمله حقوق شرعی آنان را به رسمیت بشناسید و برای شیعیان آن منطقه فرصت بیشتری فراهم سازید. اگر نه ای کاش سکوت کنید و کاستی های بینش سیاسی اجتماعی خود را عیان نسازید.
نویسنده: سعید ونکی
