عادل فردوسي پور كلا آدم دوست داشتني است. در كنار اين خصلت او يك آدم باهوش است و شايد بتوان نمونه هنري او را مهران مديري دانست كه مي داند مخاطب چه چيزي را طلب مي كند و براساس اين ذائقه كارش را مي سازد.
عادل هم همينگونه است. او هم به خوبي مخاطب‌شناسي مي كند و آنقدر برنامه اش پس از بيش از يك دهه موفق عمل كرده است كه مخاطبانش توقع تعطيلي حتي موقت اين برنامه را ندارند.
اما او در كنار همه اين نكات مثبت، يك نقطه منفي را هم معمولا در كارش دارد كه البته دوشنبه شب گذشته اين نقطه منفي تقريبا تمام برنامه اش را تحت الشعاع قرار داد.
داستان هفته گذشته اين برنامه كه بحث بخشش بازيكن عراقي تراكتورسازي توسط رئيس سازمان تربيت بدني را به چالش كشيده بود، در دوشنبه شب گذشته هم ادامه داشت، اما اين بار فردوسي پور غلظت انتقادهايش را تا حدي بالا برده بود كه گويي ديالوگ هاي او در جهت به استهزا كشيدن طرف مقابل بود. اينكه وي در خلال برنامه و در گفت و گو با ميهمانانش مدام عيد ولادت پيامبر، عيد نوروز و... را يادآوري مي كرد و مدعي بود در اين زمان ها هم مي شود محرومين ليگ را بخشيد، آن هم با آن خنده هاي خاص خود عادل، نشان از انتقاد نداشت.
البته اين پايان ماجرا نبود. او در انتهاي برنامه هم وقتي جدول ليگ برتر را مورد بررسي قرار مي داد، باز هم با لحن خاصي از احتمال سقوط تيم هايي چون پيكان، پاس و نفت (تيم هايي كه توسط دولت از تهران به شهرستان ها منتقل شده اند) خبر داد.
البته در اينكه هر دو نكته مورد بحث برنامه 90 كاملا درست است شكي وجود ندارد. نه بخشش هاي ملوكانه محروميتها مي تواند فوتبال ما را درست كند و نه صادرات تيم ها از تهران به شهرستان ها كمكي به رشد فوتبال فلان استان مي كند. اما در اين قضايا از مجري باسابقه اي چون فردوسي پور انتظار مي رود كه تا ته قصه را خودش تعريف نكند و به قول سينمايي ها قدري هم از تكنيك "پايان باز" بهره ببرد.
در واقع او بايد اجازه دهد تا مخاطب خودش قضاوت كند وگرنه اگر بهترين غذاي ممكن را مدام در دهان يك آدم گرسنه بچپاني يا دلزده مي شود يا احساس تهوع به او دست مي دهد.
