امارات از جمله كشورهاي كوچك عربي حوزه خليج فارس است كه پيش از آنكه در چارچوب همگرايي منطقه‌اي حركت كرده باشند بيشتر نگاهي به بيرون داشته كه نتيجه آن نيز وابستگي شديد به آمريكا، انگليس و فرانسه است. رويكردي كه از يك‌سو مشكلات داخلي بسياري براي اين كشور ايجاد كرده است بويژه اينكه مردم اين شبه‌جزيره چندان تمايلي به اين وابستگي ندارند و از سوي ديگر بازي در زمين غرب روابط اين جزيره با ساير كشورهاي منطقه را مختل ساخته كه نمود آن درگيري‌هاي عربستان و قطر با آن مي‌باشد. رفتارهاي امارات نشان مي‌دهد كه حتي كشورهاي عربي نيز چندان تمايلي به روابط با آن نداشته و بعضا آن را عنصري نامطلوب براي منطقه مي‌دانند.
آنچه اين روزها در عملكردهاي اين شبه‌جزيره مشاهده مي‌شود تلاش گسترده اين كشور براي بازي در زمين غرب جهت رسيدن به جايگاه قطر است. همزمان با تنش‌هاي ايجاد شده ميان عربستان با قطر و تركيه برسر اخوان‌المسلمين، امارات تقلا نمود تا به جانشيني قطر در معادلات عربستان و آمريكا دست يابد. رويكردي كه با سوء‌استفاده كشورهاي غربي همراه شده است. بخشي از اين سوء‌استفاده در تقابل ميان كشورهاي عربي نمود يافت و آمريكا تلاش كرده با تخريب و ايجاد رقابت ميان كشورهاي عربي از تمام آنها براي رسيدن به اهداف خود بهره‌برداري نمايد كه امارات جمعي از آنها است كه با حوزه تقابلي به قطر در اين بازي گرفتار شد و زمينه‌ساز اختلافات گسترده‌تر در شوراي همكاري خليج فارس گرديد.
بعد ديگر اين روند را در نقش امارات در سركوب اخوان‌المسلمين مي‌توان مشاهده كرد. اماراتي‌ها با تصور حضور گسترده‌تر در مصر، بازي عربستاني - آمريكايي سركوب اخوان را آغاز كرد كه بخشي از آن در درون امارات و بخشي نيز با حمايت از سركوب در مصر اجرا شد در حالي كه عربستان و غرب خود را پشت نقاب امارات پنهان ساختند. حملات هوايي اين شبه‌جزيره به ليبي در حالي با ادعاي ارتقاي جايگاه آن در معادلات جهاني صورت گرفت اما در اصل بازيچه شدن امارات در طرح آمريكايي براي نابودي ليبي بوده است.
بازي منفي در قبال عراق و حمايت از تروريست‌ها و سپس مشاركت گسترده در بمباران مردم سوريه كاركردهاي جديد امارات بوده است. جديدترين بحران‌سازي اين شبه‌جزيره را در ادعاي وزير امور خارجه آن در سازمان ملل متحد در باب جزاير سه‌گانه ايراني مي‌توان مشاهده كرد. ادعايي كه به دور از هرگونه سنديتي و صرفا براي خوشايند آمريكا صورت گرفته است.
سران اين شبه‌جزيره بر اين تصورند كه با مجموع اين رفتارها و البته همگرايي با صهيونيست‌ها عليه فلسطين، مي‌توانند جايگاهي مناسب در ميان غرب كسب نمايند حال آنكه تجربه نشان داده كه غرب به مهره‌هاي خود نيز رحم نمي‌كند و پس از مدتي آنها را در ميان بحران‌هاي گسترده رها خواهد ساخت. سرنوشتي كه نمود آن را در باب مبارك ،بن‌علي و... هم‌اكنون قطر و تركيه مي‌توان مشاهده كرد.