در چندماهه اخیر «میانمار» شاهد نسل‌کشی اقلیتی است که تنها به جرم «اقلیت» بودن و «مسلمان» خوانده شدن باید تاوان تعصب مذهبی و قومی بودائیان را بدهند و دردناک‌تر آنکه حاکمان میانمار وجود اقلیتی ۴ درصدی و سه میلیونی را به کل منکر می‌شوند و آن‌ها را به رسمیت نمی‌شناسند. در نتیجه حتی «حقوق اولیه»‌ای هم برای آن‌ها قائل نیستند. از این رو ضروریست به چند نکته توجه داشته باشیم:
یکم: اعلامیه جهانی حقوق بشر سندی است بین‌المللی در رابطه با رعایت حقوق بشر که تقریبا تمام کشورهای جهان آن را پذیرفته‌اند. در ماده ۲ این اعلامیه می‌خوانیم: «هرکس می‌تواند بدون هیچگونه تمایز مخصوصا از حیث ‌نژاد، رنگ، زبان، مذهب، عقیدۀ سیاسی یا هر عقیدۀ دیگر، از تمام حقوق و کلیه آزادی‌هايی که در اعلامیه حاضر ذکر شده است، بهره‌مند گردد.» فلذا تمام انسان‌ها فارغ از دین و مذهب و ‌نژاد حق دارند تا از تمام حقوق و آزادی‌های اعلامیه که بندهای دیگر آن در ادامه خواهد آمد استفاده کنند.
دوم: بر اساس ماده سوم اعلامیه جهانی حقوق بشر «هرکس حق زندگی، آزادی و امنیت شخصی دارد.» بر اساس این ماده مردم حق دارند از زندگی، آزادی و امنیت شخصی که دولت‌ها برای آن‌ها تامین می‌کنند برخوردار شوند. نکته قابل توجه اینجاست که اگر چنانچه دولتی عده‌ای را در کشور خود به رسمیت نشناسد چگونه می‌تواند آزادی و امنیت شخصی آن‌ها را تامین کند.
این در حالیست که به نوشته وبسایت انجمن مدافعان حقوق بشر، دولت مرکزی «میانمار» مسلمانان این کشور را از لیست «اقلیت»‌های این کشور خارج کرده و «تین سین»، رئیس‌جمهور این کشور جمعیت هشتصد هزار نفری مسلمانان روهینگیا را قومیتی خارجی خوانده است.
سوم: «حق زندگی» از دیگر حقوقی است که «کنوانسیون بین‌اللملی حقوق مدنی و سیاسی» نیز به آن پرداخته به گونه‌ای که در ماده ششم این کنوانسیون می‌خوانیم: «حق زندگی از حقوق ذاتی شخص انسان است. این حق باید به موجب قانون حمایت بشود. هیچ فردی را نمی‌توان خودسرانه (بدون مجوز) از زندگی محروم کرد.» این در حالی است که به گزارش نشریه «ساندی تایمز» نظامیان میانمار مردم مسلمان این کشور را مورد ضرب و شتم قرار می‌دهند و زنان را جلوی چشم دیگران مورد تجاوز قرار داده و مردان را مصلوب کرده و به قتل می‌رسانند.