ساعت ۵ بعد از ظهر روبروي سينما آزادي بودم. يكي از همكاران اينقدر از "يه حبه قند" رضا ميركريمي تعريف كرده بود كه مجاب شدم تا بروم فيلم را ببينم. اما تمام سانس ها بليت فروشي شده بود و تنها سانس ساعت يك بامداد جاي خالي داشت.
ساعت يك بامداد، سالن سينما پر بود از آدم هايي كه مشتاقانه آمده بودند تا آخرين دستپخت ميركريمي را ببينند.
فيلم با شكستن قند شروع مي شود و...
قصه را تعريف نمي كنم. مي خواهم رسما براي اين فيلم تبليغ كنم. مي خواهم رسما بخواهم كه اين فيلم را ببينيد. فيلم ميركريمي بايد تبليغ شود تا خوب بفروشد. چرا؟ چون در سينمايي كه فيلم هاي سخيف و گاهي مبتذل و يا ضد ديني و ضد ايراني از تبليغات بهره مي برند و خوب مي فروشند، بايد براي فيلمي كه سراسر انسانيت است، تبليغ كرد.
بايد براي ديده شدن اين فيلم تلاش كرد تا مردم باور كنند كه هنوز هم مي شود روي صندلي سينما به اتفاق اعضاي خانواده فيلمي را ديد كه سراسر لذت است و هيچ ديالوگي عنوان نمي شود كه حالت را به هم بزند و يا براي لحظه اي صورتت را سرخ كند.
ديدن يه حبه قند باعث شد ياد فيلم هاي مرحوم علي حاتمي بيفتم. ياد كادربندي هايي كه شبيه به تابلوي نقاشي بود. ياد يادآوري هاي سعدي سينما از زندگي زيباي سنتي ايراني.
تماشاي يك حبه قند باعث مي شود خيلي از ما ايراني ها، با فيلم همذات پنداري كنيم و دوست داشته باشيم ما را هم به عنوان يكي از اعضاي خانواده به حساب آورند. با خنده هايش مي خنديم و با اشك هايشان بغض سر گلويمان را مي گيرد.
رضا ميركريمي با فيلمش به نقاط و نكاتي از زندگي گذشته ما اشاره مي كند كه در زندگي مدرن امروز كمتر وقتي براي فكر كردن به آنها داريم. او تصاويري را به ما نشان مي دهد كه خيلي وقت است در ذهن ما تيره شده‌اند. سادگي و صميميتي كه در كوچه پس كوچه هاي مدرنيته گم كرده ايم و يادمان رفته است دور هم نشيني‌ها و دوستي هايمان را. به قول ابراهيم حاتمي كيا:
"خير ببيني برادر. تو با حَبّه قندي کام دودگرفته‌مان را شُستي و به يادمان آوردي که ايراني هستيم. نامي داريم و نشاني. ادبي داريم و آدابي، که به وقت شادماني بدانيم چه بايد کنيم و به وقت عزا چه بايد باشيم."
آقاي ميركريمي از شما سپاسگزاريم.