لبنان در حالی با اعلام مصطفی ادیب به عنوان نخست وزیر در مسیر ثبات سیاسی قرار گرفته است که امانوئل ماکرون رئیس‌جمهور فرانسه دیروز برای دومین بار از زمان انفجار بیروت چهارم آگوست به لبنان سفر کرد. حال این سوال مطرح است که این سفرها تا چه میزان تحقق بخش ادعای حل بحران های لبنان باشد؟ ماکرون در حالی راهی بیروت شد که ادعای اقدام برای حمایت سیاسی و اقتصادی لبنان را مطرح کرده است. لبنان که با چالشهای اقتصادی بسیاری مواجه بوده با نفجار مشکوک در بندر بیروت با میلیاردها دلار خسارت وارد بحران‌های جدیدی شد بگونه‌ای که حتی دولت این کشور به نخست وزیری حسن دیاب مجبور به کناره‌گیری از قدرت شد. هر چند طرح برخی جریان‌های سیاسی و حامیان غربی و عربی آنها برای ایجاد خلاء سیاسی ناکام ماند اما به هر حال لبنان وارد شرایط حساس سیاسی شده است در حالی که همزمان باید با بحران‌های اقتصادی نیز مقابله کند. در این شرایط فرانسه که سابقه استعماری در این کشور دارد ادعای اقدام برای رفع بحران‌های این کشور را مطرح و ماکرون رئیس جمهور نیز دو سفر به لبنان داشته است. نگاهی به عملکردهای فرانسه در قبل لبنان نشان می‌دهد که آنها بیش از آنکه به دنبال حل چالشهای اقتصادی و سیاسی این کشور باشند به دنبال تحمیل برخی خواسته‌های اقتصادی و سیاسی و حتی امنیتی به این کشور هستند. در حوزه اقتصادی رسما آنها سلطه بر بانک مرکزی و نحوه هزینه کرد کمک‌های خارجی در لبنان را در کنار لزوم اجرای طرح‌های صندوق بین المللی پول که راه دخالت در لبنان را باز می‌کند، خواستار شده‌اند. در حوزه سیاسی نیز آنها ادعای لزوم تشکیل دولت بی طرف را مطرح نموده‌اند. مفهوم دولت بی طرف یعنی اینکه لبنان در هیچ کدام از معادلات منطقه از جمله مقابله با رژیم صهیونیستی و تروریسم ایفای نقش نکند. هر چند که فرانسه ادعای عدم مخالفت با سلاح مقاومت را مطرح کرده اما مفهوم دولت بی طرف به منزله تحمیل خلع سلاح مقاومت لبنان در لوای بی طرفی دولت است. در همین حال فرانسه خود را حامی منافع رژیم صهیونیستی می‌داند لذا در لبنان نیز این ملاحظات را در نظر دارد. با توجه به این شرایط می‌توان گفت که اقدامات فرانسه از جمله سفرهای ماکرون نمی‌تواند نتیجه چندان مثبتی برای لبنان به همراه داشته باشد و ادعای وی مبنی بر موثر بودن سفرهایش بیشتر یک ژست سیاسی است تا یک حقیقت میدانی چرا که عملا فرانسه کارکردی برای آرامش و بازسازی لبنان نداشته و بیشتر عنصر بحران است تا حل بحران. 

^{نویسنده: فرامرز اصغری}