نامش را روزگاری خونین شهر نهادند چرا که زنان و مردان آن سرزمین، از کوچک و بزرگ، در میان گلوله‌ها و صدای توپ و تاک دشمن خم به ابرو نیاوردند تا پای جان ایستادگی کردند. آنان شجاعت را، ایثار را، جان فشانی را، وطن دوستی را، اسلامیت و ایرانیت را، گذشت و فداکاری را در یک واژه خلاصه کردند و آن این جمله بود ما در سرزمین مادری خویش ایستاده می‌میریم و تن به ذلت نمی‌دهیم. آری آنجا را خونین شهر نام گذاشتند به پاس مردانی همچون جهان آراها که از جان خود گذشتند تا به ملتی جان دهند. آری نامش را خونین شهر نهادند تا جهان بداند که ایران زمین بیشه شیرانی است که تسلیم شدن در برابر دشمن نمی‌شناسند و تا آخرین نفس ایستاده اند چرا که آموخته اند: «همه سربه‌سر تن به کشتن دهیم, از آن به که کشور به دشمن دهیم» آری امروز سالروز آزادی سرزمینی است که غرور و افتخار ایران زمین است و تا همیشه خرمشهر-خونین شهر- آزاد خواهد ماند.