غرب آسيا در روزهاي اخير شاهد تكرار روزهاي خونيني بوده كه صدها كشته و زخمي بر جاي گذاشته است. در اوج اين ناآراميها در افغانستان حمله تروريستي در كابل چهارصد كشته و زخمي بر جاي گذاشت، در عراق نيز انفجارها و حملات تروريستي دهها قرباني گرفت. در سوريه نيز تروريستها ۱۰۰ نفر از مسيحيان را گروگان گرفتند و در عربستان نيز انفجاري در مسجد نيروهاي ويژه تعدادي مجروح بر جاي گذاشت.
حال اين سوال مطرح ميشود كه ريشهها و پيامهاي اين ناآراميها چيست؟ هر چند كه در باب هر كدام از اين كشورها دلايل و اهداف متعددي از انفجارها و حملات تروريستي وجود دارد اما يك نكته را شايد بتوان در تمام آنها مشترك دانست و آن تقابلهاي ايجاد شده ميان داعش و طالبان بر سر رياست بر گروههاي تروريستي است. پس از اعلام خبر مرگ ملا عمر سركرده طالبان، از يك سو سران جديد طالبان كه ديگر آن وحدت گذشته را نداشته تلاش كردهاند تا خود را محور و سركرده اصلي گروههاي تروريستي معرفي نمايند و از سوي سران داعش برآنند تا طالبان را ضعيف و خود را كانون اين گروهها معرفي كنند. هدف هر دو طيف آن است كه ساير گروهها را به سمت خود متمايل نمايند تا در نهايت بتوانند نقشي را كه بن لادن براي القاعده و ملاعمر براي طالبان داشتهاند را براي خود ايجاد نمايند. نشان دادن قدرت خود در عرصههاي مختلف بويژه در حوزه امنيتي از راهبردهاي سران جديد طالبان و داعش است كه در قالب حملات تروريستي و انفجارهاي خونين اين قدرت نمايي را صورت ميدهند.
در كنار آنچه طالبان و داعش در وراي بحرانهاي امنيتي در منطقه پيگيري ميكنند يك نكته بسيار مهم است و آن افشاي ناكارآمدي طراحيهاي غرب است. افغانستان در طول ۱۴ سال اخير شاهد حضور نيروهاي خارجي به فرماندهي آمريكا و انگليس بوده كه ادعاي مبارزه با تروريسم سر ميدانند. در كشورهايي مانند عراق و سوريه كشورهاي غربي از جمله انگليس و آمريكا ادعاي تشكيل ائتلاف مبارزه با داعش را سر دادهاند و حتي مدعي حملاتي به آنها شدهاند.
كشوري مانند عربستان نيز كه تحت نظارت ساختار نظامي و امنيتي غرب مي باشد چنانكه انگليسيها و آمريكاييها تمام امور اين كشور را در دست دارند. مجموع ناآراميهاي روزهاي اخير در كشورهاي مختلف منطقه يك اصل را آشكار ميسازد و آن اينكه ادعاي ناجي بودن غرب براي امنيت منطقه يك توهم و سراب خيالي است چرا كه حضور آنها هيچ كمكي به ايجاد امنيت نكرده است. اين امر نشان ميدهد كه روابط با آمريكا و انگليس يا پيوستن به ائتلافهاي به اصطلاح امنيتي كه آنان در آنها حضور دارند نميتواند براي كشوري دستاوردي داشته باشد چنانكه افغانستان پس از ۱۴ سال حضور تمام عيار انگليس و آمريكا جز ويران شدن دستاوردي نداشته است.