نشست وزرای امور خارجه ناتو جمعه در حالی برگزار شد که یکی از محورهای اصلی این نشست را موضع‌گیری در قبال روسیه تشکیل می‌داد. در این چارچوب نیز ینس استولتنبرگ، دبیرکل ناتو گفت: تقویت نظامی روسیه در پشت مرزهای اوکراین ادامه دارد و این رویکرد با لحن تهدیدآمیز مسکو همراه شده، اگر چه مطالبات و خواسته‌های روسیه غیر قابل قبول و خطر وقوع درگیری در مرز اوکراین جدی است.
دبیر کل ناتو به در اختیار داشتن یک نیروی واکنش سریع متشکل از ۴۰ هزار نیرو در مجموعه خود اشاره و تاکید کرده که سازمان پیمان آتلانتیک شمالی دارای توانایی و ظرفیت قابل توجهی است. در همین حال حاضران در این نشست بر توسعه سرزمینی ناتو تاکید و عنوان کرده‌اند که روسیه نمی‌تواند مانع این روند شود. این مواضع به ظاهر هشدار آمیز علیه روسیه در حالی مطرح شده است که نگاهی به پرونده ناتو نشان می‌دهد که این پیمان طی ۲۰ سال حضور در افغانستان نتوانسته دستاوردی داشته باشد و در نهایت نیز با وضعیتی حقارت آمیز مجبور به فرار از افغانستان شده است.
ناتویی که ادعای پلیس جهان بودن را داشت اکنون چنان با رسوایی ناتوانی جهانی مواجه شده است که بسیاری سرنوشت آن را مشابه سرنوشت پیمان ورشو می‌دانند. در چنین شرایطی می‌توان گفت که ناتو با دشمن سازی جدید آن هم در مرزهای کشورهای اروپایی سعی دارد تا ماهیتی جدید برای خود تعریف و چنان وانمود نماید که همچنان در راس قدرت‌های نظامی قرار دارد. نکته قابل توجه آنکه این سناریو زمانی بیشتر نمود می‌یابد که طی روزهای گذشته همزمان با ورود نیروهای حافظ صلح پیمان امنیت جمعی برای حل بحران قزاقستان، کشورهای غربی تمام تلاش خود را برای ناکام ساختن این حضور به کار گرفته‌اند چرا که موفقیت این پیمان در حل بحران قزاقستان سندی دیگر بر تزلزل نقش آفرینی ناتو در امنیت بین‌الملل است که هزینه‌های بسیاری را به غرب و نظام سرمایه داری تحمیل خواهد کرد.

^{نویسنده: فرامرز اصغری}