آمریکا، فرانسه و انگلیس اقدام به تجاوز موشکی به سوریه کردند چنانکه گزارشها نشان میدهد آنها بیش از ۱۰۰ موشک به این کشور شلیک کردهاند که البته ۷۰ درصد آن توسط ارتش سوریه سرنگون شده که خود سندی بر ناکامی این تجاوزگری دارد. در کنار اهدافی که متجاوزان از این حملات داشتهاند چند نکته قابل توجه است از جمله اینکه این حمله، اقدامی یک جانبه و بدون تایید ادله مطرح شده(حمله شیمیایی ارتش سوریه به دوما) بوده است و طبیعتا مشابه اقدامات آمریکا و غرب در عراق، افغانستان و لیبی است.
در همین حال در حالی که دولت سوریه رسما از سازمان منع گسترش سلاحهای شیمیایی(opcw)برای بازدید از شهردوما و راستی آزمایی ادعاهای آمریکا، دعوت کرده و هیچ منبع مستقلی نیز موضوع استفاده از سلاح شیمیایی(فارغ از مرجع استفاده کننده)را تایید نکرده است، انجام عملیات نظامی شتابزده تنها اقدامی انفعالی در برابر پیروزیهای ارتش سوریه در غوطه شرقی و پاکسازی کامل تروریستها در این منطقه است
از سوی دیگر این تجاوزگری آشکار در کنار جنایت رژیم صهیونیستی در حمله با پایگاه تیفور در حمص نشان میدهد که غرب و رژیم صهیونیستی نه تنها به دنبال مبارزه با تروریسم نیست بلکه صرفا به استفاده ابزاری از این پدیده شوم برای پیشبرد اهداف سیاسی و تحمیل اراده خود به ملتها میاندیشد. حمله موشکی بامداد شنبه نیز شاهد روشنی بر تداوم این رویکرد خطرناک است.
در این میان باید به این مهم توجه داشت که این گونه اقدامات انفعالی که از نظر نظامی نیز بیارزش است ضمن بیتاثیر بودن بر اراده دولت، ارتش و مردم سوریه برای ادامه مسیر مبارزه با تروریسم، تنها به تصاعد بحران و روحیه گرفتن جریان تروریسم شکست خورده منجر خواهد شد.
تجربیات سالهای گذشته نشان داده است که برخورد دو گانه با تروریسم و استفاده ابزاری از آن، حامیان این رویکرد را نیز در معرض تهدید قرار خواهد داد و کشورهای غربی باید در برابر شهروندان خود بویژه آسیبدیدگان از حملات تروریستی جریانهای تکفیری پاسخگو باشند. نکته مهم دیگر نوع رفتار سازمان ملل و مدعیان حقوق بشر است چرا که در حالی که عربستان سعودی با تسلیحات آمریکایی، انگلیسی و فرانسوی به نسلکشی در یمن ادامه میدهد و هیچگونه اقدامی از سوی متحدان غربی این کشور به منظور متوقفسازی جنایتهای ضد بشری سعودی در یمن صورت نمیپذیرد، جامعه جهانی ادعای مبارزه با تروریسم از سوی این کشورها را نمیپذیرد و این تجاوز یک رسوایی بزرگ برای غرب و البته سازمان ملل است.
نویسنده: علی تتماج