وضعیت تهران فراتر از بحرانی و قرمز است. این هشدار فرمانده ستاد مقابله با کرونا در تهران است که گویا صدایش به گوش دولتمردان دیگر نمی رسد. گویا تست مدیریت مسئولان منفی است!
دیروز سخنگوی وزارت بهداشت ضمن تشریح آخرین آمار بیماران و بهبود یافتگان کرونا در کشور گفت: در طول ۲۴ ساعت گذشته ۲۲۷ نفر بر اثر ابتلا به کرونا جان باختند.
دکتر سیماسادات لاری، سخنگوی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی گفت: از روز ۱۴ مهر تا روز ۱۵ مهر ۱۳۹۹ و بر اساس معیارهای قطعی تشخیصی، ۴هزار و ۱۵۱ بیمار جدید مبتلا به کووید۱۹ در کشور شناسایی شدند که دوهزار و ۱۲۷ نفر از آنها بستری شدند و مجموع بیماران کووید۱۹ در کشور به ۴۷۹هزار و ۸۲۵ نفر رسید.
لاری افزود: متأسفانه در طول ۲۴ ساعت گذشته، ۲۲۷ بیمار کووید۱۹ جان خود را از دست دادند و مجموع جان‌باختگان این بیماری به ۲۷هزار و ۴۱۹ نفر رسید.
گرچه با فرا رسیدن فصل سرد، اپیدمی کرونا در کشورهای دیگر نیز تشدید شده اما اکنون در کشورمان کرونا مانند دیگر مشکلات می رود که بحرانی برای کشور تبدیل شود. کادر درمان خسته هستند و ظرفیت بیمارستان‌ها رو به کاهش است و در این میان وزیر بهداشت نیز از اختصاص نیافتن بودجه صندوق توسعه ملی که از سوی رهبر معظم انقلاب به منظور مبارزه با این بیماری مافقت شد گلایه دارد.
در این شرایط پرسش این است چرا دولت به وظیفه قانونی خود عمل نمی‌کند؟ آیا موضوع کمبود اعتبار است یا ناکارآمدی و ناهماهنگی جای آن را گرفته؟ دولت مرتباً برای حل این مشکل با اختصاص حساب از مردم و خیریه کمک می خواهد. البته اینکه مردم بایستی در این کار به کمک هموطنان خود بشتابند کاملاً درست است اما سوال اینجاست دولت خود چه وظیفه‌ای دارد و چشم امید به چه کسی برای حل این مشکل دوخته است؟
رئیس جمهور در ابتدای دوران ریاست‌جمهوری با کدخدا بستن را مطرح و با نزدیک شدن به پایان دوره خود میگوید همه مشکلات از واشنگتن دی سی است و به آن نفرین کنید!
نگاهی به وضعیت کشورهای دیگر
در بسیاری از کشورهای درگیر با کرونا دولت علاوه بر تأمین نیازهای پزشکی و درمانی چتر حمایتی خود را گسترده‌تر کرده و یارانه‌هایی برای مزدبگیران و اقشار کم درآمد تعیین کرده، این درحالی است که دولت کشورمان نه تنها بودجه‌ای که از سوی رهبری برای حل این مشکل به وزارت بهداشت اختصاص داده به این وزارت خانه نمی‌دهد بلکه همچنان چشم به کمک‌های مردمی و تامین نیازهای اولیه مراکز درمانی به وسیله خود مردم دارد.
گزارش‌ها حاکی از آن است که بسیاری از مراحل درمانی کرونا شامل بیمه سلامت نمی شود و اکثراً بایستی توسط خود بیمار پرداخت شود. از سوی دیگر نه تنها مشوقی به کادر درمان بابت حضور حداکثری خود در جبهه مبارزه با این بیماری داده نمی شود، بلکه بسیاری از این پرسنل حتی کارانه های معمول خود را هم دریافت نکرده‌اند. بسیاری از مراکز درمانی نیز برای جبران کمبودهای خود مجبور به تعدیل نیرو شده‌اند.
فرار از مسئولیت
به نظر می‌رسد دولت در این زمینه نیز به بهانه‌های مختلف از بار مسئولیت خود فرا می کند دولت هرجا توانسته از زیربار مسئولیت‌های خود شانه خالی کرده و از مردم و دیگر نهادها خواسته این مسئولیت‌ها را بردوش بکشند. جالب آنجاست که آدرس کاخ سفید را برای ایجاد این مشکلات به مردم می دهد.
جالب آنجاست که دولت اصلا ً خوشش نمی آید که برای مبارزه با کرونا دست به مشارکت اجتماعی بزند. حتی زمانی که محمد باقر قالیباف به خاطر «دلگرمی» دادن به کادر درمانی به بیمارستان امام خمینی (ره) سر می‌زند، جلسه سران قوا به میزبانی قالیباف لغو و اعلام می کند به دلیل حضور رئیس مجلس در میان بیماران کرونایی رئیس جمهور خواستار لغو این جلسه شده است. این ابتکار قالیباف با استقبال شدید افکار عمومی همراه شد. قالیباف در این باره گفت: من مسئول هستم ولی بین مردم رفته‌ام و می‌دانم که مردم قدردان کادر درمان هستند.
سوال اینجاست آیا آقای روحانی مسئول نیست ؟ چگونه است که رؤسای دو قوه دیگر میان مردم و محافل کاری حضور پیدا می‌کنند اما آقای روحانی به بهانه کرونا از این کار سر باز می‌زند؟ شاید هم کرونا بهانه خوبی باشد تا سال ۱۴۰۰ ، پایش را به مجلس برای پاسخگویی نگذارد!!
مشکل روحانی و اطرافیان او کرونا نیست بلکه روحیه غرور و اشرافی‌گری است نمونه‌های آن را بارها دیده‌ایم مانند بازدید او از کارخانجات که حتی از ماشین پیاده نمی‌شد یا مگر جهانگیری نبود که در مناطق زلزله‌زده با کفش روی فرش مردم رفت و...
در همین زمینه ربیعی رئیس‌دفتر روحانی گفته اگر روحانی کرونا بگیرد کشور لطمه می‌بیند. یعنی اگر رئیس دو قوه دیگر کرونا بگیرند مشکلی پیش نمی‌آید؟
ماسک زدن و جریمه
از سوی دیگر اگرچه بسیاری از کارشناسان بر اهمیت ماسک زدن در ایام کرونا، تاکید داشتند اما دولت قانون ماسک زدن اجباری و تعیین جریمه برای مقابله با سرکشی‌ها را مدتها به تأخیر انداخت، گویا قرار است اتفاق خاص یا معجزه‌ای رخ دهد که مردم از آن بی خبر هستند؟ جواب این افرادی که در اثر این وقت کشی دولت به بیماری مبتلا شدند و جان باختند، چه کسی قرار است بدهد؟ از سوی دیگر این روزها بسیاری از پزشکان، پرستاران و سایر کادر درمان، خسته و فرسوده شده‌اند و دیگر رمقی برای فعالیت حداکثری ندارند. کارشناسان نظام سلامت نیز هشدار می‌دهند که اگر محدودیت‌های دوران کرونا بازنگردد، جامعه پزشکی نمی‌تواند پاسخگوی این شرایط باشد، اما دولت برای انجام این اقدام تعلل می‌کند و در آخرین گزینه محدودت‌ها را از ۱۲ مهر ماه به مدت یک هفته تعیین کرده است.
نیاز به هوش سرشار نیست، همه می دانند که با وجود برخی محدودیت‌ها، مردم بخصوص در شهرهای بزرگ مجبور به انجام کارهای اقتصادی هستند و به دلیل مشکلات موجود در سیستم حمل و نقل عمومی در معرض بیماری کرونا قرار می‌گیرند. حتی اگر از این مسئله هم بگذریم آنهایی که به ادارات می روند مجبور به ارتباطات انسانی ناگزیر در محل کار هستند و در معرض ابتلای به این بیماری قرار دارند.
این درحالی است که بسیاری بر این عقیده‌اند تا آنجا که می‌شود بایستی کارکنان شرکتها و کارمندان دولت که کار دفتری دارند دورکاری را برگزیده تا فضای وسایل نقلیه عمومی کمتر شلوغ شود و اختصاص به افرادی یابد که مجبور به حضور در محل کار هستند. جالب این است که مسئولان دولت یکسره از رعایت پروتکل‌ها در وسایل حمل و نقل عمومی سخن می‌گویند اما اظهارات آنها نشان می‌دهد که آخرین باری که سوار اتوبوس و مترو شده‌اند به سالها پیش بر می گردد.
اکثر پروتکل‌های مبارزه با کرونا در محافل عمومی جدی و سختگیرانه پی گیری نمی‌شود و بیشتر حالتی تشریفاتی دارد. دولت در مورد اعمال برخی از محدودیت‌های تردد در شهرها و کنترل اجتماعات نیز هیچ اقدامی نکرده است.
این درحالی است که بسیاری از کارشناسان می‌گویند اگر تنها ۱۴ روز تعاملات انسانی به حداقل برسد و به صفر میل کند، هم ویروس‌های پخش شده در محیط از بین می رود، هم چرخه انتقال می‌شکند و هم مبتلایان در وضعیت با ثبات تری تحت درمان قرار می گیرند. در واقع بعد از تنها ۱۴ روز، کرونا اگر ریشه کن هم نشود، تحت کنترل در می‌آید و میزان مبتلایان و فوت شدگان به طرز آشکاری کاهش می‌یابد. بنابراین چرا دولت از اعمال محدودیت‌های دو هفته‌ای نگران است؟
آینده ای که از راه می رسد
دولت بایستی برای جلوگیری و پیشگیری از شیوع بیشتر ویروس کرونا و برای آموزش و پیشگیری و تعاون و امداد سالمندان و گروه‌های در معرض خطر، همت ویژه‌ای را بکار بندد.
دولت در نظر داشته باشد اگر کاری برای مردم نکند مردم خود ناگزیر مجبور می‌شوند برای خود کاری کنند و این امر به دنبال هم هرج و مرج و بهم ریختگی اجتماعی و به دنبال آن سوء استفاده دشمنان از شرایط موجود را به دنبال دارد. اگر اپیدمی کشوری کرونا به سونامی ملی کرونا، تبدیل شود دیگر نمی توان از آسیب های اجتماعی و اقتصادی آن فرار کرد و راهی برای آن جست .
اگر وضعیت فعلی ادامه داشته باشد، آنچه پیش روی مردم قراردارد، گسترش بیماری است که به دنبال خود کار طاقت فرسای کادر درمانی و کارگران گورستان‌های سراسر کشور و آسیب‌های اقتصادی بسیار بزرگ و پیامدهای خسارت بار اجتماعی و حتی سیاسی را به دنبال دارد.
فرماندهی مقابله با بحران کرونا نیازمند هماهنگی قوا و نیروهای نظامی و انتظامی است اما دولت در سازمان‌دهی سازوکارهای مرتبط با ویروس کرونا ضعیف عمل کرده و در عرضه بدیهی‌ترین کالای عمومی یعنی بهداشت عمومی ناتوان است. گویا دغدغه‌ای برای حمایت و حفاظت از شهروندان در مقابل این بیماری وجود ندارد ؟
