مصطفی الکاظمی نخست وزیر عراق سفری دورهای به اروپا را آغاز کرده است. در همین چارچوب وی که به آلمان سفر کرده است با آنگلا مرکل صدر اعظم این کشور دیدار و گفتگو کرد. این درحالی است که الکاظمی پیشتر نیز با سفر به فرانسه ضمن دیدار با مقامات ارشد این کشور، توافقاتی با آنها در زمینه های مختلف داشت. در همین حال دیدار با مقامات انگلیس نیز در جمع برنامههای وی قرار دارد. حال این سوال مطرح است که این سفرها با چه اهدافی صورت گرفته و چه دستاوردهایی برای عراق میتواند داشته باشد؟
برخی ناظران سیاسی بخشی از سیاستهای الکاظمی را برگرفته از اهداف شخصی وی دانستهاند چنانکه اخیرا نیز وی در این چارچوب توافقی با اقلیم کردستان عراق بر سر سنجار دانست که بسیاری آن را اقدامی برای کسب حمایت کردها برای تکرار نخست وزیریاش عنوان کردهاند. بر این اساس جلب حمایت خارجی را میتوان از ابعاد سفر دانست. در مرحله دیگر عراق با چالشهای متعدد اقتصادی و سیاسی و امنیتی مواجه است که عراق به دلیل ضعفهای داخلی توان حل آنها را ندارد. بغداد تلاش دارد تا تنوعی از بازیگران را در عراق به کارگیرد تا بتواند از ظرفیتهای همگان برای حل بحرانها برخوردار شود. البته این سناریو نیز مطرح است که اقدام عراق برای کاهش سلطه آمریکا صورت می گیرد. حال این سوال مطرح است که اهداف الکاظمی برای کمک به حل بحران های عراق محقق خواهد شد؟ نگاهی بر مواضع کشورهای اروپایی نشان میدهد که آنها در قبال خاورمیانه رویکرد مشابهی با آمریکا دارند که محور آن را سلطه و تسلیم سازی کشورها تشکیل میدهد. در قبال عراق نیز مطالبه این کشورها حذف نیروهای مقاومت مردمی و وابسته سازی امنیت عراق به کشورهای غربی و نیز دوری عراق از سوریه و ایران به عنوان حامیان منطقهای استقلال این کشور است. این رویکردها را در مواضع این کشورها و ادعاهای آنها علیه حشدالشعبی و جمهوری اسلامی ایران می توان مشاهده کرد.
رویکردی که در کنار بحران ناامنی به دو دستگی و چندپارگی اجتماعی و سیاسی در عراق منجر خواهد شد. بر این اساس رویکرد الکاظمی به اروپا زمانی به نتیجه خواهد رسید که وی با دیده عراق مستقل به این مناسبات بنگرد چرا که در غیر این صورت نتیجه نهایی کار تهی شدن عراق از نیروهای مقاومت مردمی،عدم همکاری با جبهه مقاومت به عنوان پیشگام مبارزه با تروریسم خواهد بود که در نهایت تسلیم شدن بغداد در برابر خواستههای غرب را رقم میزند که بازگشت این کشور به دوران صدام و قدرت یابی حزب بعث بخشی از این وضعیت خواهد بود.
نویسنده: قاسم غفوری