اگر خوش باوران می‌پذیرفتند که آمریکا همیشه سردمدار نفاق و دورویی در جهان بوده و هر آنچه به دست آورده حاصل شیطنت‌های اینگونه است که در دو قرن اخیر حاصل شده، بازهم فریب این عفریت زمان را نمی‌خورند و اتحاد و یگانگی را با متفرق شدن تهاتر نمی‌کردند. جدایی دو کره شمالی و جنوبی از یکدیگر و تفرقه به مدت چهل سال بین دو آلمان شرقی و غربی با یک دیوار در میان برلین آغاز می‌شد تا راهکاری باشد به‌منظور ایجاد فاصله در دیگر سرزمین‌ها تحت عنوان حکومت‌های خودمختار همچون کردستان عراق، قره‌باغ آذربایجان، بوسنی و هرزگوین، چکسلواکی، کشمیر پاکستان و ده‌ها نقطه از جهان تا بتوان هر دو طرف مناقشه را تحت سیطره نفوذ خود قرار داده و خوراک کارخانجات تسلیحات نظامی را فراهم کرد. اگرچه دشمنان باید متفرق و کوچک شوند تا نتوانند عرضه اندام نمایند اما در مقابل دوستان درصدد بزرگ شدن از نیل تا فرات هستند و امروز که در آن محدوده خود را شکست‌خورده و ناموفق می‌بینند، جهت را عوض کرده و به‌سوی قسمت‌هایی می‌روند که ادعای خودمختاری دارند تا با وعده‌های توخالی آن‌ها را فریب داده و سرزمینشان را محل سیاست ورزی‌های خود با اجاره کردن تروریست‌های داعش نمایند. کره جنوبی اگرچه از زمان انشقاق در سرزمینی یکپارچه با نام کره خود را به دامان آمریکا انداخت تا به‌ظاهر بتواند به یک کشور صاحب تکنولوژی تبدیل شود اما نه‌تنها این اتفاق نیفتاد بلکه ناچار شد به‌سوی کپی‌سازی برود تا از ابزار تأمین حراست خود غافل بماند اما برای برادر شمالی اینگونه رقم نخورد زیرا ناچار بود تا روی پای خود بایستد و امروز چهره‌های غرب و بخصوص آمریکا را نگران سازد. اطاعت کورکورانه بعضی از این مستقل شدگان چندپاره در شمال، جنوب، شرق و غرب ایران حکایتی است که سناریوی آن در طول و پس از پایان جنگ جهانی دوم نوشته شده تا گام‌به‌گام پیش برود، اما در بین راه افول سردمدارانی چون آمریکا، بریتانیای کبیر، اتحاد جماهیر شوروی و امروز اروپا همه محاسبات را به هم می‌ریزند که اتاق فکر لابی صهیونیست گرگ‌ها را بار دیگر دورهم جمع کند تا با طرح تازه‌ای به فرافکنی در دنیا بپردازند و فرانسه را تهدید به فسخ قرارداد هشت هزار میلیارد دلاری ساخت زیردریایی برای استرالیا کنند. اگرچه اقدامات جدید تا حدودی توانسته است ماسک نفاق را از چهره آمریکا برای همپالگی‌هایش بردارد و نتایج دست‌های آهنین در زیر دستکش‌های مخملین را به نمایش بگذارد و اتحادیه اروپا را مصمم کند تا استقلال خود را محترم شمرده و یکبار برای همیشه یک‌تنه به جنگ مشکلات پیش رو برود اما خرده‌بورژواهایی که پیش خود فکر کرده‌اند می‌توانند با عنوان خودمختار از سرزمین‌های اصلی جدا شوند باید کمی بیشتر از این توطئه‌ها عبرت گرفته و کناره‌گیری نمایند زیرا دم خروس به‌خوبی آشکار می‌باشد که این لابی صهیونیست است که می‌خواهد قطعات جداشده را با حمایت آمریکا و اهرم داعش در سیطره خود قرار داده و حدفاصل کشورها را با حائلی از معترضان در سرزمین‌های اشغالی پر کند! دیپلماتیک ایران پشت پرده این نیرنگ را همان سال‌های شروع طرح معامله غرب به‌وضوح رونمایی کرد تا قبل از اینکه بعضی از دو قسمت شده‌ها همچون کره جنوبی بتوانند از اهرم فشار اقتصادی و تحریم‌ها بهره جویند حساب خود را از آن‌ها جدا و فضا را به‌منظور تلاش سرمایه‌گذاران و دانش‌بنیان‌ها باز گذاشته تا ظرف کمتر از دو سال تولید لوازم‌خانگی صد در صد افزایش یابد. محصولاتی که ظرف سال‌های اخیر توانسته‌اند کمیت و کیفیت قابل قبولی پیدا کنند و منتظر قطع واردات نمانند اما در شرایط جدید دولت موظف است برای تولیدکنندگان داخلی چند شرط اساسی تبیین نماید تا در مرحله اول محصول خود را به نرخ دلار گره نزنند و اینکه با افزایش نرخ ارز کالای داخلی هم گران نشده و با کاهش آن همچنان ثابت بماند! و در مرحله بعد تولیدکننده داخلی همانطور که به‌صورت ضمنی متقاضی مسدود شدن واردات است باید با صادرات محصول خودش را نشان دهد که جنس و کیفیت لازم را برای عرضه در بازار جهانی به همراه دارد و ثانیاً باور داشته و آگاه باشد منظور از مسدود شدن واردات فقط فرصتی است برای نفس تازه کردن و جبران عقب‌ماندگی، نه صرفاً انحصار در تولید و عرضه و آخرین شرط دولت برای تولیدکنندگان محصولات فرهنگی می‌بایست یک شرط زمان‌بندی‌شده جهت رسیدن به قله کیفیت جهانی باشد تا اگر تسهیلاتی برای مصرف‌کننده در نظر می‌گیرد منوط به اجرای آن باشند، با انجام این تعهدات از سوی تولیدکنندگان لوازم‌خانگی در داخل دیگر نگرانی افت کیفیت و گرانی لجام‌گسیخته همچون به‌هم‌ریختگی خودروسازان دامن لوازم‌خانگی را نخواهد گرفت. انجام دقیق این پارامترها باعث می‌شود قطع و وصل واردات به‌صورت مستقل در اختیار دولت باقی مانده و یک راهبرد همیشگی باشد، همانگونه که کشورهای مستقل و پیشرو دنبال می‌کنند. هرگز نباید به‌منظور واردات یک محصول به چیزی غیر از تجارت آزاد اندیشید و تن داد. وقتی کره جنوبی و بعضی از کشورهای اروپایی نمی‌خواهند اینگونه عمل کنند چرا باید زیر بار تحمیل برویم؟! اگر نفت و دیگر محصولات ما خریداری نشده، نباید به کشورهایی همچون کره جنوبی اجازه دهیم در تعیین میزان و موارد تجارت دو کشور به‌طور جداگانه تصمیم یکطرفه و نهایی بگیرند که در این مورد خاص یعنی بلوکه شدن پول نفت فروخته‌شده حتی اگر ایران به لوازم‌خانگی نیاز مبرم هم داشته باشد، نباید اجازه داده شود همان چیزی را که طرف مقابل تحمیل می‌کند، بپذیریم. فرافکنی‌های ایجاد شده پس از ممنوعیت واردات محصولات کره‌ای توسط بعضی‌ها که آن را یک اشتباه عنوان می‌کنند ماجراهای دیگری پشت پرده دارد که نباید به آن توجه شود. در حال حاضر کشور توانسته است با داخلی سازی ۷۰ درصدی قطعات و صرفه‌جویی ارزی ۳ میلیارد دلاری تولید خود را به دو برابر قبل از تحریم‌ها برساند و به عبارتی تولیدکنندگان لوازم‌خانگی برعکس بعضی صنایع، ادامه و ارتقای خود را مشروط به رفع تحریم‌ها نکرده‌اند و منتظر بازگشت شرکت‌های خارجی که با تشدید تحریم‌ها یک‌شبه ایران را ترک کردند، نماندند. این امر نشان از توانایی بالای یک ملت است که از اول گفته ما می‌توانیم اگر بخواهیم.
نویسنده: حسن روانشید
نویسنده: حسن روانشید
