«این دولت اهل لجبازی نیست و در برابر تصمیم مجلس برای سوال از وزرا و برای استیضاح وزرا، به رای نمایندگان مجلس شورای اسلامی طبق قانون اساسی احترام می‌گذارد.»
اين بخشي از اظهارات آقاي رئيس‌جمهور در جلسه دفاع از وزير پيشنهادي علوم در صحن مجلس شوراي اسلامي بود.
اما آيا واقعا دولت اهل لجبازي نيست؟ پاسخ اين سوال را مي‌توان به راحتي دريافت. بگذاريد به چندماه قبل برگرديم. آقاي فرجي‌دانا به عنوان اولين وزير دولت يازدهم كه براي استيضاح پايش به مجلس باز شده است، قرار است از خود دفاع كند. اما رئيس‌جمهور ترجيح مي‌دهد به جاي دفاع از وزير خود، به سفر استاني برود. البته لازم به ذكر است كه برنامه استيضاح به خاطر حضور رئيس‌جمهور دچار تغيير شده بود، اما باز هم رئيس دولت نيامد كه نيامد. پس از عدم اعتماد مجلس به آقاي دانا، رئيس‌جمهور نظر نمايندگان مجلس را محترم مي‌شمارد، اما پس از آن در گفتار و رفتار خود دچار چرخشي ۱۸۰ درجه‌اي مي‌شود. اول آنكه فردي را به عنوان سرپرست وزارتخانه بي‌وزير منصوب مي‌كند كه پيش از اين نتوانسته بود مجلس را براي كسب راي اعتماد متقاعد كند. اتفاقا آقاي سرپرست در زمان معرفي به عنوان وزير پيشنهادي آموزش و پرورش، دقيقا به همان دليلي نتوانست نظر نمايندگان را به خود جلب كند كه پيش از اين آقاي فرجي‌دانا با عملكرد خود باعث شد نمايندگان راي اعتمادشان را از وزير پس بگيرند. اما به هرحال موضع نمايندگان بدبينانه نبود و اين رفتار را لجبازي با مجلس تلقي نكردند.
اما پس از آن استيضاح، نوبت به آقاي رئيس‌جمهور رسيد كه از هر تريبون و فضايي براي تخطئه عملكرد مجلس در قبال خط قرمزها سود ببرد. انگشت اشاره رئيس‌جمهور در به كار بردن عباراتي نظير«دولت در مبارزه با فساد از جمله فساد در دانشگاه و فساد مدارك علمی یا فسادی كه در زمینه بورسیه‌ها بوده، جدی خواهد بود و این مبارزه را ادامه خواهیم داد و با تغییر یك نفر از دولت، مسیر دولت تغییر نخواهد كرد»، «مبادا که منکر تنها به یک مسأله خلاصه شود و دروغ، تهمت، رشوه‌خواری و بورسیه‌های تقلبی منکر پنداشته نشوند»، «بعضی‌ها به ما گفتند که وزیر نباید دست به موضوع بورسیه‌ها بزند»، «در عرصه دانشگاه ما ابتدا وزیری را معرفی کردیم که رأی نیاورد، اما گفتیم اهلاً و سهلاً و فرد دیگری را به عنوان سرپرست وزارت علوم معرفی کردیم که گفتند او را برای وزارت معرفی نکنید که رأی نمی‌آورد و ما باز گفتیم اهلاً و سهلاً و نفر سومی را معرفی کردیم که با وجود رأی آوردن، اما در کمتر از یکسال به این قضاوت رسیدند که او باید کنار برود»، «پارسال ما آمدیم اینجا برای شروع مراسم تحصیلی وزیر نداشتیم، وزارتخانه ما سرپرست داشت حالا امسال دانشگاه ما هم سرپرست دارد هر دو. در طول یکسال ما ۴ وزیر و سرپرست را تجربه کردیم. از آقای میلی‌منفرد خواستیم بیاید مسئولیت را بر عهده بگیرد از آقای دکتر توفیقی خواهش کردیم سرپرستی را به عهده بگیرد که قبول کردند اما از یمین و یسار فشار آمد که او را معرفی نکنیم. سر فرود آوردیم که دانشگاه و کشور آرام باشد آقای دکتر فرجی‌دانا را آوردیم شروع به کار کرد ولي بورسیه و ما ادراک البورسیه» و قس علي‌هذا به سوي كه بود؟ آقاي رئيس‌جمهور با ادبياتي اينچنيني قصد داشت به چه كساني پاسخ دهد؟
متاسفانه دولت پس از عدم راي اعتماد مجلس به آقاي فرجي‌دانا، راه درستي را انتخاب نكرد. ايجاد جنگ رواني، عمليات‌هاي رسانه‌اي و اظهارات كنايه‌آميز به نمايندگان ملت و منتقدان خود، رنگ و بويي از شعار دولت يازدهم به خود ندارد. اگر رئيس‌جمهور محترم معتقد است (كه قطعا معتقد است) كه «هر کجا با هم بودیم و دست به دست هم دادیم و همدل و همنوا بودیم، دل‌نازک نبودیم و دل به هم دادیم، آنجا پیروز صحنه بودیم» بايد در اين ميدان هم نشان مي‌داد كه بايد با هم باشيم. اما نطق‌هاي قبلي رئيس‌جمهور منهاي سخنان ديروزشان اين اعتقاد را به اذهان متبادر نمي‌كرد.
اما هنوز هم دير نشده است و رئيس‌جمهور محترم مي‌تواند به اصل قضيه بپردازد. آقاي روحاني به تبعيت از رهبر انقلاب بارها بر حذر از تبديل شدن دانشگاه‌ها به باشگاه سياسي تاكيد كرده است. رئيس‌جمهور محترم بايستي وزيري را به مجلس معرفي كند كه علاقه و اراده‌اي به تبديل شدن دانشگاه‌ها به باشگاه سياسي و خانه احزاب نداشته باشد و نخواهد فضاي آرام آموزش عالي را با جنگ‌هاي سياسي بر هم بزند.
اين آرامش فضاي علمي كشور نياز به ابزار دارد و قطعا يكي از مهم‌ترين ابزارهايش استفاده از وزيري است كه تمايلات جناحي خود (خواه از اين جناح يا آن جناح) را پشت در ساختمان وزارت علوم بگذارد و براي انجام وظايف خود تلاش كند. ما منتظريم تا اين‌بار رئيس‌جمهور محترم بدون كنايه زدن به اين و آن، وزيري را معرفي كند كه توانايي اداره اين وزارتخانه را داشته باشد. انشاءالله
