۱- همانند اقتصاد ایران که بیش از ۸۰ درصد آن در اختیار دولت می‌باشد. عمده نشریات و خبرگزاری‌های مهم نیز در اختیار دولت و یا شبه دولتی می‌باشند و برخی از مجموعه‌های بخش خصوصی نیز اگر با ارگانهای دولتی کنار نیایند مورد خشم و تحریم قرار می‌گیرند و از دریافت آگهی‌های تجاری محروم خواهند شد و در مرحله بعد هم در فهرست سیاه متولیان مطبوعاتی قرار خواهند گرفت و از دریافت یارانه مطبوعات نیز محروم می‌شوند.
از آنجایی که تکریم منتقدین تنها در سخنرانی‌ها و الفاظ دولت مردان رخ می‌نماید و در عمل آنچنان محکم با منتقدان برخورد می‌شود که گویی دشمن واقعی همین منتقدین هستند. البته می‌توان گفت عدم تحمل منتقد در تمام دولت‌ها ساری و جاری بوده و هست منتها ممکن است متفاوت و احیانا شدت و ضعف داشته باشد.
در دولت دهم مطبوعاتی که منتقد جریان انحرافی بودند از طرف معاونت مطبوعاتی وقت بایکوت شدند و از دریافت یارانه محروم شدند مگر اینکه در پیشگاه سرکرده جریان انحرافی حاضر و اعلام تبعیت می‌نمودند.
در دولت یازدهم و دوازدهم عملکرد معاونت مطبوعاتی تقسیم مطبوعات به خودی و غیرخودی معطوف شده است و به دوستان و رفقا عنایت و مرحمت بی‌حساب و کتاب و به منتقدین خشم و غضب همراه با بستر کمک‌های قانونی همراه شد. در بیشتر کشورها به بخش فرهنگ و بخش کشاورزی یارانه پرداخت می‌شود حتی به مخالفین و منتقدین.
۲- در سال ۱۳۸۳ در زمان وزارت جناب آقای مسجدجامعی برگزاری نمایشگاه مطبوعات به تعاونی مطبوعات واگذار گردید در آن سال هزینه‌های برگزاری ۲۰ درصد نسبت به سال قبل کمتر شد. همایش‌های جانبی بسیار پرشور و شلوغ برگزار گردیده. مناظره‌هایی بین تمام جریانات سیاسی اعم از نهضت آزادی جریانهای اصلاح‌طلب، اصولگرا و تشکل‌های صنفی برگزار شد و با استقبال مردم واقع گردید چندین نشریه هم که مرتکب خلاف قانونی شدند با اقتدار غرفه آنها تعطیل گردید. در دولت‌های نهم، دهم و یازدهم به معاونت مطبوعاتی وقت پیشنهاد گردید که برگزاری نمایشگاه مطبوعات را به صنوف مطبوعاتی واگذار نمایند که متاسفانه مورد استقبال واقع نگردید.
منافع مادی و مدیریتی برگزاری نمایشگاه اجازه نمی‌دهد که آقایان تصمیم‌گیرنده به صنوف مطبوعاتی اعتماد کنند و برگزاری نمایشگاه را به آنان واگذار نمایند، رسانه‌ها که به ضلع چهارم دموکراسی و مردم‌سالاری لقب گرفته‌اند آیا شایسته این اعتماد کوچک نیستند که نمایشگاه خویش را خود برگزار نمایند و هزینه‌ها و درآمد در اختیار آنان باشد و با باز کردن فضای گفت و شنود و نقد جریانات سیاسی و اجتماعی باعث اقبال مردم به این نمایشگاه شوند.
۳- از آنجایی که عمده مطبوعات دولتی یا شبه‌دولتی یا مجیزگوی ارگانهای دولتی می‌باشند نمی‌توانند نمایندگی مطالبات مردم به خصوص اقشار ضعیف جامعه باشند به طور عمده با فرافکنی و بزرگ کردن مسائل حاشیه‌ای توجه مردم را از مسائل اصلی و کلیدی جامعه منحرف می‌کند. به همین علت است که بیکاری، فساد اقتصادی، واردات بی‌رویه، رکود اقتصادی اکثریت مردم را با مشکل مواجهه کرده است، اما عمده نقش مطبوعات ما به مسائل حاشیه‌ای پرداخت می‌شود.
نویسنده: علی یوسف پور
