از ابتداي خلقت آدم، عاشق‌كشان بوده است، تا پايان نيز خواهد بود.
از «آدم و حوا» آغاز شد و تا اكنون هم هست. همان هنگام كه قابيل، هابيل را كشت، عاشق‌كشان آغاز شد؛ از همان قرباني كردن آغاز شد؛ قرباني هابيل پذيرفته شد اما گندم قابيل نه؛ ادامه داشت تا ابراهيم (ع)؛ اما اسماعيل تا قربانگاه رفت، قرباني نشد. تا به امير مومنان رسيد، تا محراب عشق؛ تيغ كين فرق درياي عشق را شكافت، اما خورشيد خاموش نشد، علي چشمه خورشيد بود.
عاشق‌كشان، به كريم اهل بيت رسيد، اما كرامت پابرجا ماند، آن‌گونه شد كه به حسين (ع) رسيد. قرباني ديگري از عشق. تفاوتي بود ميان اين عاشق‌كشان با آن ديگري‌ها؛ از قربانگاه عشق ابراهيم، عاشق‌كشان حسين (ع) رقم خورده بود. ابراهيم اسماعيلش ماند، تا حسينش به قربانگاه عشق رود. از عيد قربان تا اقيانوس محشر عاشورا. حسين غرق به خون لب‌تشنه آب، علي‌اصغرش را برد براي قرباني؛ قربانگاه، كربلا بود كنار رود فرات. درنگ نكرد، شك به دلش هم راه نداد. از عرفه كه راه افتاده بود، مي‌دانست. شش‌ماهه‌اش را، دردانه اش را روي دست گرفت. آب مي‌خواست براي او، كمي؛ قرباني‌اش را آورد به قربانگاه نينوا و خود نيز قرباني شد؛ قربانی عشق. خون، آبروي اين ديار است. شقايق‌ها همواره بايد پرپر شوند تا سرسلسله عشاق بيايد. خون سيراب مي‌كند عطش كهنه اين ديار را؛ خون حسين در رگ‌های اين سرزمين جاری است. قرن‌هاست مردم اين ديار از خون حسين سيراب‌اند و جان مي‌گيرند.
«و فدينا به ذبح عظيم ... و اين‌گونه خدا خواست قرباني، تا عاشورا به تأخير بيفتد.
