چه کسانی سود می‌برند؟

در روزهای اخیر عراق با بحران امنیتی جدیدی مواجه شد که ده‌ها کشته و زخمی برجای گذاشت. آنچه بنای اولیه این آشوب‌ها بوده، اقدام مقتدی صدر رهبر جریان صدر مبنی اعلام کناره‌گیری از قدرت بوده است. اقدامی که یک روز پس از آشوب‌های گسترده با رویکرد قابل توجه وی مبنی بر اعلام برائت از آشوب‌گران و تاکید بر لزوم بازگشت هوادارانش به خانه‌ها تا حدودی اصلاح گردید، اما قطعاً طبعات و پیامدهای بحران ایجاد شده کوتاه‌مدت نخواهد بود.
آنچه بیش از هر چیز در عراق باید مورد توجه قرار گیرد ساختار موزاییکی این کشور است که موجب شده تا وفاق و انسجام در این کشور به امری مهم و حیاتی مبدل شود. اقدام صدر درحالی زمینه‌ساز فضایی از ناامنی و جان باختن تعدادی از شهروندان عراقی شد که همزمان جریان‌های تروریستی، برخی بازماندگان حزب بعث، آمریکایی‌ها و برخی کشورهای عربی سوار بر این موج به دنبال گرفتارسازی عراق در جنگ داخلی باشند. این وضعیت آن هم در استانه اربعین حسینی (ع) که مولفه‌ای برای قدرت جهانی عراق و منبع درآمدی قابل توجه برای دولت و مردم این کشور است قطعا خسارت‌های بسیاری برای آن به همراه دارد.
با توجه به این وضعیت و با عنایت به اینکه مقتدی صدر که خود را مبارزه کننده با تروریسم و اشغالگران معرفی و یکپارچگی عراق را طلب می‌کند، این موضع‌گیری را می‌توان زمینه ساز رویکرد صدر به اعلام برائت از آشوب گران و تاکید وی بر لزوم پایان ناآرامی‌ها دانست. رویکردی که از سوی سایر جریان‌های سیاسی مورد استقبال قرار گرفته و ضمن قدردانی از وی خواستار رویکرد به مذاکرات و گفت‌و‌گوهای سراسری جهت رفع بحران سیاسی شده‌اند. به هر حال آنچه این روزها در عراق روی داده این درس را برای عراق داشته است که رویکرد به قشون‌کشی خیابانی به جای گفت‌و‌گو، نتیجه‌ای جز بحران ناامنی و تخریب جایگاه منطقه‌ای و جهانی عراق نخواهد داشت. شاید صدر با اشتباه محاسباتی امتیازگیری از کف خیابان‌ها ابتدا به مقابله با هوادارانش نپرداخت، اما موج سواری‌های دشمان وحدت عراق وی و سایر جریان‌های سیاسی را اصل لزوم وحدت و دوری از رویکرد نظامی متقاعد ساخته که می‌تواند نقطه عطفی برای تحولات آتی این کشور باشد.

^{سید مهدی لنکرانی}