محسن رجبي: جمعه شب پس از بالا بردن جام توسط بازيكنان پرسپوليس، حبيب كاشاني مدعي شد كه ديگر در اين باشگاه نخواهد ماند و به آموزش و پرورش برمي‌گردد. همين جملات سبب شد تا خيلي ها از جمله نگارنده يادداشت آخر روز گذشته، به اين نتيجه برسند كه علي دايي فاتح دعواهاي لفظي چند وقت اخير بوده است. اما ساعاتي پس از پايان جشن قهرماني، علي دايي هم از بازيكنانش خداحافظي كرد و به سبب اتمام قراردادش (ظاهرا) از پرسپوليس جدا شد. اتفاق جالبي است دو طرف دعوا كنار كشيدند، اما نه به سود طرف مقابل كه به نفع خودشان. به هر حال حبيب كاشاني در دو دوره حضورش در اين باشگاه توانست 3 جام (قهرماني ليگ هفتم و جام حذفي امسال و سال گذشته) را به همراه اين تيم كسب كند و از اين حيث يكي از مديران موفق اين باشگاه لقب بگيرد. او پس از بازي جمعه، در نقش يك قهرمان با اين تيم خداحافظي كرد تا با يك كارنامه درخشان و در نقش يك فاتح از اين تيم كناره گيري كند. اما طرف ديگر دعوا هم بيكار ننشست و پس از كنفرانس مطبوعاتي كه با جملات آتشين و كنايه‌هاي وي همراه بود، از بازيكنانش خداحافظي كرد و جايگاه سرمربيگيري را واگذار كرد تا در طول يك و نيم فصل حضور در اين باشگاه دو جام را كسب كرده باشد. پايان اين دعوا با اين رفتار دو طرف سبب شد تا اين جنگ با دو برنده به پايان برسد. دو برنده كه دو طرف اين درگيري بودند. اما اين برنده ها ظاهرا هيچگاه به بازنده هاي اين جنگشان نگاهي نكردند و برايشان هم چندان مهم نبود. بازندگان اين جنگ هواداراني بودند كه حالا تيم قهرمانشان نه مدير دارد و نه مربي. تيمي كه بايد براي فصل بعد در 3 جام حضور پيدا كند، حالا كسي را ندارد كه با بازيكنان فعلي و نيازهاي فصل آينده قرارداد امضا كند. بازنده تيمي است كه حالا هيچ چيز ندارد، جز يك جام كه آن هم چند صباح ديگر فراموش مي شود. به همين راحتي خودخواهي دوطرف دعوا، يك لشكر بازنده خلق مي كند و دايي و كاشاني سرفرازانه و با كسب جام مي‌روند و تيم را وا مي گذارند.