امروز ۱۸ دی ماه از دو جنبه دارای اهمیت است. از یک سو در ۱۸ دی ماه ۱۳۹۸ بخش ابتدایی انتقام ملت ایران از قاتلان سردار دلها سپهبد قاسم سلیمانی با حمله موشکی به پایگاه آمریکایی عین الاسد در عراق گرفته شد. از سوی دیگر در حادثه دلخراش و اندوهناک هواپیمایی، مسافرانی از اتباع ایران و برخی کشورهای دیگر در این پاسخ موشکی به اشتباه هدف قرار گرفت و جمعی از هموطنان عزیزمان به شهادت رسیدند. نکته قابل توجه آن است که پس از گذشت دو سال از آن حادثه، فضای رسانه‌ای و سیاسی تخریبی علیه ایران از سوی کشورهای غربی بویژه کشورهایی مانند کانادا و اوکراین ادامه دارد در حالی که جمهوری اسلامی همواره بر همکاری شفاف با تمام کشورهایی که در این حادثه اتباعش حضور داشته اند، تاکید داشته اما کشورهای مذکور از رویکرد واقع گرایانه و اصولی در این زمینه خودداری کرده‌اند. در باب این رویکرد سوال برانگیز و غیر سازنده چند نکته قابل توجه است:
نخست آنکه دستگاه قضایی و نهادهای مرتبط با این حادثه ضمن ارزیابی شفاف و همه جانبه در نهایت در کنار پرداخت غرامت به خانواده این شهدا، اقدام به بازداشت و مجازات عاملان این حادثه دلخراش داشته‌اند. نکته قابل توجه آن است که این کشورها این اقدامات را اهمیت زدایی و حتی با جوسازی‌های حاشیه‌ای و دروغین به فریب افکار عمومی علیه جمهوری اسلامی می پردازند. رفتاری که نشانه‌ای بر واهی بودن ادعاهای حقوق بشری آنها مبنی بر اهمیت دادن به سرنوشت اتباع کشورشان است.
دوم آنکه مسئله حادثه مذکور نافی حق جمهوری اسلامی و ملت ایران برای انتقام گیری خون سردار دلها نمی‌باشد و عامران و عاملان آن با چنین هوچی‌گری‌هایی نمی‌توانند این حق را کتمان و یا خواستار چشم پوشی ایران از این انتقام گیری شوند. در همین حال این مهم نباید فراموش شود که حمله موشکی ایران به عین الاسد موازنه‌ای جدید در معادلات امنیتی جهان بوده است که بر تقویت موقعیت منطقه ای و نیز امنیت ملی ایران افزوده است.در ده‌هایی اخیر هیچ کشوری جرات ایران را نداشته که مستقیم پایگاه‌های آمریکایی را هدف موشکی قرار دهد و آمریکا نیز جرات پاسخگویی نداشته باشد. نکته مهم آن است که غرب با هوچی‌گری در باب هواپیمای اوکراینی تلاش دارد تا این اقتدار را کمرنگ و حتی به عامل تحقیر ایرانیان مبدل سازد حال آنکه راهکار جلوگیری از چنین حوادثی نه کنار نهادن توان موشکی و دفاعی بلکه ارتقا و افزایش دقت توان موشکی است چرا که دست کشیدن از توان موشکی یعنی زمینه‌سازی برای حمله نظامی به ایران که تلفات آن صدها برابر بیشتر از حادثه هواپیماری اوکراینی خواهد بود.
سوم آنکه کشورهایی همچون کانادا و اوکراین در حالی در این دو سال ادعای حق خواهی خون ایرانیان را سر می‌دهند که در عملکرد دو ساله این کشور نکاتی چند قابل تامل است. اوکراین در مناطق شرقی‌اش با حمایت غرب به کشتار دسته جمعی مردم می‌پردازد. کانادا نیز با رسوایی نسل کشی۱۵۰ هزار کودک بومی در مراکز شبانه روزی مواجه است در حالی که ترودو نخست وزیر این کشور حتی از عذرخواهی نیز خودداری کرده است، در آمریکا نیز جسد ۱۰۰ دانش اموز در مدارس موسوم به بومیان کشف شده است اما کانادای مدعی حقوق بشر سکوت کرده، در یمن هزاران نفر در تجاوز سعودی قتل عام شده‌اند و کانادا به ارسال سلاح برای سعودی می‌پردارد، رژیم صهیونیستی به اشغالگری و کشتار فلسطینیان ادامه می‌دهد و کانادا همراهی می کند، عاملان کشتار کودکان افغانستانی در حمله هوایی آمریکا تبرئه می‌شوند و اوتاوا واکنشی نشان نمی‌دهد و...
مجموع این رفتارها نشان می‌دهد که ادعاهای بشر دوستی سران کانادا یک دروغ و سیاسی کاری است که بر اساس منافع نظام سرمایه داری و اربابان آمریکایی و انگلیسی آنها صورت می‌گیرد.کانادا با این پرونده سیاه نه تنها حق اظهار‌نظر در باب دیگر کشورها از جمله ایران را ندارد، بلکه خود به جرم نسل کشی و مشارکت در کشتارهای آمریکا و ایادی آن باید بازخواست و مجازات شود.
نویسنده: قاسم غفوری
نخست آنکه دستگاه قضایی و نهادهای مرتبط با این حادثه ضمن ارزیابی شفاف و همه جانبه در نهایت در کنار پرداخت غرامت به خانواده این شهدا، اقدام به بازداشت و مجازات عاملان این حادثه دلخراش داشته‌اند. نکته قابل توجه آن است که این کشورها این اقدامات را اهمیت زدایی و حتی با جوسازی‌های حاشیه‌ای و دروغین به فریب افکار عمومی علیه جمهوری اسلامی می پردازند. رفتاری که نشانه‌ای بر واهی بودن ادعاهای حقوق بشری آنها مبنی بر اهمیت دادن به سرنوشت اتباع کشورشان است.
دوم آنکه مسئله حادثه مذکور نافی حق جمهوری اسلامی و ملت ایران برای انتقام گیری خون سردار دلها نمی‌باشد و عامران و عاملان آن با چنین هوچی‌گری‌هایی نمی‌توانند این حق را کتمان و یا خواستار چشم پوشی ایران از این انتقام گیری شوند. در همین حال این مهم نباید فراموش شود که حمله موشکی ایران به عین الاسد موازنه‌ای جدید در معادلات امنیتی جهان بوده است که بر تقویت موقعیت منطقه ای و نیز امنیت ملی ایران افزوده است.در ده‌هایی اخیر هیچ کشوری جرات ایران را نداشته که مستقیم پایگاه‌های آمریکایی را هدف موشکی قرار دهد و آمریکا نیز جرات پاسخگویی نداشته باشد. نکته مهم آن است که غرب با هوچی‌گری در باب هواپیمای اوکراینی تلاش دارد تا این اقتدار را کمرنگ و حتی به عامل تحقیر ایرانیان مبدل سازد حال آنکه راهکار جلوگیری از چنین حوادثی نه کنار نهادن توان موشکی و دفاعی بلکه ارتقا و افزایش دقت توان موشکی است چرا که دست کشیدن از توان موشکی یعنی زمینه‌سازی برای حمله نظامی به ایران که تلفات آن صدها برابر بیشتر از حادثه هواپیماری اوکراینی خواهد بود.
سوم آنکه کشورهایی همچون کانادا و اوکراین در حالی در این دو سال ادعای حق خواهی خون ایرانیان را سر می‌دهند که در عملکرد دو ساله این کشور نکاتی چند قابل تامل است. اوکراین در مناطق شرقی‌اش با حمایت غرب به کشتار دسته جمعی مردم می‌پردازد. کانادا نیز با رسوایی نسل کشی۱۵۰ هزار کودک بومی در مراکز شبانه روزی مواجه است در حالی که ترودو نخست وزیر این کشور حتی از عذرخواهی نیز خودداری کرده است، در آمریکا نیز جسد ۱۰۰ دانش اموز در مدارس موسوم به بومیان کشف شده است اما کانادای مدعی حقوق بشر سکوت کرده، در یمن هزاران نفر در تجاوز سعودی قتل عام شده‌اند و کانادا به ارسال سلاح برای سعودی می‌پردارد، رژیم صهیونیستی به اشغالگری و کشتار فلسطینیان ادامه می‌دهد و کانادا همراهی می کند، عاملان کشتار کودکان افغانستانی در حمله هوایی آمریکا تبرئه می‌شوند و اوتاوا واکنشی نشان نمی‌دهد و...
مجموع این رفتارها نشان می‌دهد که ادعاهای بشر دوستی سران کانادا یک دروغ و سیاسی کاری است که بر اساس منافع نظام سرمایه داری و اربابان آمریکایی و انگلیسی آنها صورت می‌گیرد.کانادا با این پرونده سیاه نه تنها حق اظهار‌نظر در باب دیگر کشورها از جمله ایران را ندارد، بلکه خود به جرم نسل کشی و مشارکت در کشتارهای آمریکا و ایادی آن باید بازخواست و مجازات شود.
نویسنده: قاسم غفوری
