ویروس منحوس کرونا طی دو سال گذشته گل‌های فراوانی را از گلستان ایران در ربود که هرکدام یکی از مهره‌های تأثیرگذار خانواده و جامعه فرهنگ و ادب بودند اما رسم روزگار و زمانه اینچنین است که در این بحبوحه دردانه‌ها را هم به محاق سکوت بسپارد تا هنرمندان بی‌بدیل اصالت نیز نتوانند قرار گرفتن تابوت خود بر دوش شاگردان و علاقه‌مندان احساس کنند زیرا مقررات قرنطینه این اجازه را نمی‌دهد و بالطبع فرهیختگان نیز توسط محدود و معدود اعضای خانواده به خاک غرب سپرده می‌شوند.
استاد حسین غزالی اولین شکاری بود که پانزدهم اسفندماه ۱۳۹۸ آسمانی شد و در قطعه‌ای از آرامستان باغ رضوان اصفهان و اوج ویروس ناشناخته کرونا آرمید تا آن صدای جادویی هم که از اولین گویندگان خوش‌الحان رادیو اصفهان بود نتواند نظاره‌گر مشایعت علاقه‌مندان و شیفتگان خود باشد. از دیگر نام آوران به خاک خفته در این دوران می‌توان عبدالوهاب شهیدی خواننده پیشکسوت موسیقی ایرانی را نام برد که عصر روز ۱۹ اردیبهشت امسال دارفانی را وداع گفت و درحالی‌که چهار روز قبل از آن علیه کووید ۱۹ واکسینه شده بود اما پس از گذشت ۹۹ سال عمر بابرکت در دامنه هنر اصیل همچون استاد حسین غزالی بدون تشیع دوستان و یاران و علاقه‌مندان به خاک سپرده شد که او هم یکی هنرمندان پیشکسوت اصفهانی و زاده منطقه میمه بود. این خواننده ۹۹ ساله موسیقی اصیل ایرانی از اوایل سال ۱۳۲۰ فعالیت‌های هنری خود را با فراگیری موسیقی ردیف دستگاه‌ها، آواز و نوازندگی سنتور و عود نزد استاد اسماعیل مهرتاش آغاز کرد و علاوه بر مهارت‌هایی که در حوزه خوانندگی و آهنگسازی داشت، در حوزه عود نوازی نوازنده‌ای معتبر به‌حساب می‌آمد. عبدالوهاب شهیدی با هم‌دوره‌ای‌های خود ازجمله جلیل شهناز، فرامرز پایور، علی‌اصغر بهادری، حسین تهرانی، رحمت‌الله بدیعیِ، حسن ناهید، محمدرضا شجریان و محمد اسماعیلی همکاری داشت و آثاری چون در مدح علی «ع»، دوبیتی‌های باباطاهر، عود من خداحافظ، گله دارم شتربانا، نگاه گرم تو، زندگی، تنها بیا، بی تو به سر نمی‌شود و گل‌های تازه را به جامعه هنر و ادب‌دوست تقدیم کرد. عضویت و همکاری با ارکسترها و مجموعه‌های مختلف موسیقایی در بخش رادیو و تلویزیون و کارهای ارکسترال از دیگر فعالیت‌های این هنرمند فقید و نام‌آور موسیقی کشور به‌حساب می‌آید که او نیز تنها آمد و در غربت قرنطینه دارفانی را وداع گفت.
امروز نوبت استاد ناصر یزدخواستی از هنرمندان مکتب آواز خوش اصفهان است که شاگردان زنده‌یاد جلال‌الدین تاج اصفهانی بود تا شبانگاه شنبه سی‌ام بهمن‌ماه ۱۴۰۰ به دوستان ابدی خود بپیوندد. مهرتاش متین فر پژوهشگر موسیقی درباره زندگی هنری ناصر یزدخواستی به گفته است: «ناصر یزدخواستی در محله احمدآباد اصفهان و در محیطی هنری و خانواده‌ای اهل موسیقی متولد شد. پدرش آواز می‌خواند و عموی او سنتور می‌زد. در همسایگی‌شان شخصی به نام اکبر سراج می‌زیست که تار می‌زد و آواز می‌خواند. سراج درواقع نخستین معلم موسیقی یزدخواستی بود که آنگاه به کلاس‌های استاد جلال تاج اصفهانی راه پیدا کرد و حدود هشت سال ردیف‌های آوازی را نزد او فراگرفت. بعد از درگذشت تاج و در سال‌های پس از انقلاب، حاتم عسکری فراهانی از دیگر اساتید او در تهران بود که بنا به گفته خود مرحوم یزدخواستی، حدود صد گوشه از صد و چهارده گوشه‌ای که در دستگاه نوا (به روایت عسکری) بود را فرا گرفت». اما امروز این اعجوبه هنر موسیقی به‌دوراز هزاران شیفته و علاقه‌مند خود در سراسر کشور غریبانه به خاک قطعه‌ای از نام آوران باغ رضوان اصفهان سپرده می‌شود تا به جمع کسانی که در دوران منحوس کرونا دارفانی را وداع گفته‌اند پیوسته و افتخار عروج اصالت در محاق سکوت را داشته باشد. روحشان شاد که از صدای سخن عشق ندیدم خوش‌تر/ یادگاری که در این گنبد دوار بماند.
نویسنده: حسن روانشید - روزنامه‌نگار پیشکسوت
استاد حسین غزالی اولین شکاری بود که پانزدهم اسفندماه ۱۳۹۸ آسمانی شد و در قطعه‌ای از آرامستان باغ رضوان اصفهان و اوج ویروس ناشناخته کرونا آرمید تا آن صدای جادویی هم که از اولین گویندگان خوش‌الحان رادیو اصفهان بود نتواند نظاره‌گر مشایعت علاقه‌مندان و شیفتگان خود باشد. از دیگر نام آوران به خاک خفته در این دوران می‌توان عبدالوهاب شهیدی خواننده پیشکسوت موسیقی ایرانی را نام برد که عصر روز ۱۹ اردیبهشت امسال دارفانی را وداع گفت و درحالی‌که چهار روز قبل از آن علیه کووید ۱۹ واکسینه شده بود اما پس از گذشت ۹۹ سال عمر بابرکت در دامنه هنر اصیل همچون استاد حسین غزالی بدون تشیع دوستان و یاران و علاقه‌مندان به خاک سپرده شد که او هم یکی هنرمندان پیشکسوت اصفهانی و زاده منطقه میمه بود. این خواننده ۹۹ ساله موسیقی اصیل ایرانی از اوایل سال ۱۳۲۰ فعالیت‌های هنری خود را با فراگیری موسیقی ردیف دستگاه‌ها، آواز و نوازندگی سنتور و عود نزد استاد اسماعیل مهرتاش آغاز کرد و علاوه بر مهارت‌هایی که در حوزه خوانندگی و آهنگسازی داشت، در حوزه عود نوازی نوازنده‌ای معتبر به‌حساب می‌آمد. عبدالوهاب شهیدی با هم‌دوره‌ای‌های خود ازجمله جلیل شهناز، فرامرز پایور، علی‌اصغر بهادری، حسین تهرانی، رحمت‌الله بدیعیِ، حسن ناهید، محمدرضا شجریان و محمد اسماعیلی همکاری داشت و آثاری چون در مدح علی «ع»، دوبیتی‌های باباطاهر، عود من خداحافظ، گله دارم شتربانا، نگاه گرم تو، زندگی، تنها بیا، بی تو به سر نمی‌شود و گل‌های تازه را به جامعه هنر و ادب‌دوست تقدیم کرد. عضویت و همکاری با ارکسترها و مجموعه‌های مختلف موسیقایی در بخش رادیو و تلویزیون و کارهای ارکسترال از دیگر فعالیت‌های این هنرمند فقید و نام‌آور موسیقی کشور به‌حساب می‌آید که او نیز تنها آمد و در غربت قرنطینه دارفانی را وداع گفت.
امروز نوبت استاد ناصر یزدخواستی از هنرمندان مکتب آواز خوش اصفهان است که شاگردان زنده‌یاد جلال‌الدین تاج اصفهانی بود تا شبانگاه شنبه سی‌ام بهمن‌ماه ۱۴۰۰ به دوستان ابدی خود بپیوندد. مهرتاش متین فر پژوهشگر موسیقی درباره زندگی هنری ناصر یزدخواستی به گفته است: «ناصر یزدخواستی در محله احمدآباد اصفهان و در محیطی هنری و خانواده‌ای اهل موسیقی متولد شد. پدرش آواز می‌خواند و عموی او سنتور می‌زد. در همسایگی‌شان شخصی به نام اکبر سراج می‌زیست که تار می‌زد و آواز می‌خواند. سراج درواقع نخستین معلم موسیقی یزدخواستی بود که آنگاه به کلاس‌های استاد جلال تاج اصفهانی راه پیدا کرد و حدود هشت سال ردیف‌های آوازی را نزد او فراگرفت. بعد از درگذشت تاج و در سال‌های پس از انقلاب، حاتم عسکری فراهانی از دیگر اساتید او در تهران بود که بنا به گفته خود مرحوم یزدخواستی، حدود صد گوشه از صد و چهارده گوشه‌ای که در دستگاه نوا (به روایت عسکری) بود را فرا گرفت». اما امروز این اعجوبه هنر موسیقی به‌دوراز هزاران شیفته و علاقه‌مند خود در سراسر کشور غریبانه به خاک قطعه‌ای از نام آوران باغ رضوان اصفهان سپرده می‌شود تا به جمع کسانی که در دوران منحوس کرونا دارفانی را وداع گفته‌اند پیوسته و افتخار عروج اصالت در محاق سکوت را داشته باشد. روحشان شاد که از صدای سخن عشق ندیدم خوش‌تر/ یادگاری که در این گنبد دوار بماند.
نویسنده: حسن روانشید - روزنامه‌نگار پیشکسوت
