آمریکا همواره بر آن بوده تا خود را مهد دموکراسی جهانی معرفی نماید و با این ادعا نیز به پروندهسازی علیه کشورها پرداخته و هر ساله نیز گزارشهای به اصطلاح حقوق بشری درباره کشورها منتشر میسازد. این اقدامات در حالی صورت میگیرد که پرونده آمریکا نکات قابل توجهی را در خود دارد.
هنوز پرونده رسوایی جداسازی کودکان پناهجو از والدینشان و نگهداری آنان در قفس ادامه دارد که ابعاد جدیدی از جنایات آمریکا در افغانستان افشا میشود. آمریکا بعد از سالها حضور در افغانستان، اکنون به دنبال استفاده از سلاحهای ناشناخته در افغانستان است تا با استفاده از آنها در جنگ افغانستان، این سلاحها را نیز مورد آزمایش قرار دهد. در این گلولهها از مواد شیمیایی استفاده شده است که کارشناسان پزشکی آن را باعث بروز امراض خطرناک از جمله سرطان میدانند.
حضور نیروهای خارجی و جنگ ۱۷ ساله آمریکا، افغانستان را به آزمایشگاه تسلیحات خطرناک ارتش این کشور و دیگر شرکای غربیاش تبدیل کرده است. چند ماه پیش نیز گزارشهایی درباره آزمایش ۲ نوع سلاح ناشناخته و جدید از سوی نیروهای آمریکایی در افغانستان منتشر شد. این گزارشها در حالی منتشر میشود که پرونده آمریکا در افغانستان نشانگر سابقهای طولانی از این دست جنایات است. هنوز فراموش نشده است چطور آمریکا در زمان اشغال افغانستان از بمبها هیدروژنی استفاده کرده و هزاران نفر را قربانی ساخت. فراموش نشده است چطور در زندان بگرام انسانهای بیگناه سالها نگهداری شدند. از همه درآورتر آنکه نیروهای آمریکایی و ناتو با سر بریده مردم افغانستان فوتبال بازی میکردند.
البته اینها تنها بخشی از جنایات آمریکا در افغانستان است که باید حمایت آنها از گروههای تروریستی را نیز افزود. اسناد نشان میدهد که آمریکا در طول ۱۷ سال حضور در افغانستان هرگز مبارزه جدی با این گروهها نداشته و از هر ابزاری برای حمایت از آنها بهره گرفته است. اخیرا نیز گزارشها نشان میدهد که داعش در افغانستان با کمک آمریکا در حال گسترش است که ابعاد جدیدی از بحران را در این کشور به همراه خواهد داشت. در جمعبندی نهایی از آنچه ذکر شد میتوان گفت آنچه در افغانستان روی میدهد ادامه رفتارهای ضد بشری آمریکاست که از بازی با سر بریده مردم افغانستان گرفته تا کشتار دسته جمعی را در بر میگیرند روندی که برگ دیگری از رفتارهای ضد بشری آمریکا را نشان داده و بیانگر لزوم مجازات آمریکا به عنوان عامل جنایات ضد بشری در جهان است.
نویسنده: فرامرز اصغری