شجاعت و هوشمندی سرکار خانم برومند مدیر عامل خانه سینما و نماینده صنفوف سینمایی در انتخاب موضوع سخنرانی اش در مراسم تشییع مرحوم مهرجویی قابل تحسین و احترام بود.امیدوارم پیام اش را گرفته باشند!؟
او می‌توانست به موضوع غزه و اسرائیل و صهیونیست، اصلا اشاره نکند و کسی هم نمی‌توانست او را اجبار کند. مطمئن هستم علیرغم آنکه می‌دانست شاید با اعتراض برخی روبرو شود، هوشمندانه از موقعیت گسترده رسانه ها و حضور اکثریت هنرمندان فاخر، از مجیدی تا فرمان آرا، استفاده کرد و به کسانی که هنرمندان را دور از جامعه می‌دانند و به هر بهانه ای حمله می‌کنند پیام داد که اینان فقط آزرده خاطر شده اند و دلخورند. و اگر این احساسات لطیف هنرمندان درک بشود، نه اپوزسیون اند و نه پیرو بیگانه ، بلکه دلسوزانه همراه آرمانها و ارزش‌های جامعه و مردم هستند. فقط انتظار دارند بادرک روحیه خاص هنرمندان، شیوه برخورد ها متناسب با شرایط شان انتخاب شود، که کاملا منطقی است.
نباید انتظار داشت جامعه امروز، چشم و گوش بسته تبعیت محض داشته باشد. اقناع اهل فکر و نخبگان رسانه‌ای یک اصل است .خانم برومند شیوه دیگری از این روش و سلوک را یادآور شد. البته طبیعی است و شاید تعدادی از هنرمندان این نظریه را قبول نداشته باشند وشاید برخی از مردم هم قبول نداشته باشند که دیدیم در مراسم حاضر تعدادی هیاهو کردند، حتما در این جایگاه باید سعه صدر بیشتری داشت و نباید این تعداد اندک را به کل جماعت اهل سینما تعمیم داد.
نمونه اش مرحوم داریوش مهرجویی بود که باید بیشتر از اینها، مورد توجه، تقدیر و احترام حاکمیت و رهبران انقلابی و مذهبی قرار بگیرد ؛ چون سینمای فاخر بعد از انقلاب اسلامی مدیون اوست، فیلم گاو او، با تایید امام راحل، آغازگر شروع تولیدات فاخر سینمای پس از انقلاب بود و اگر نبود فیلم او و تایید فیلم اش، شاید جریان سینمای اندیشه ورز و متفکر ایران راه نمی افتاد.
حتی اگر در مقاطعی دلخوری هایی ابراز کرد باز هم قابل تامل و احترام بود. فیلم هایی مثل پری، لیلا، هامون و... که سال‌ها از تولیدش می گذرد باز هم برای تماشاگر امروز بسیار آموزنده، تربیتی و کاربردی است. این هنر مهرجویی بود که آینده را دقیق پیش بینی میکرد.
ای کاش بجای تعطیلی سینماها در عزای او، فیلم هایش به نمایش در می‌آمد و یا تلویزیون هر شب با نمایش ویژه فیلم‌هایش را به تماشا می گذشت.
در این ایام که زنان و مردان غزه مظلومانه تکه پاره میشوند، یاد قاسم سلیمانی افتادم که علیرغم آنکه نظامی بود و با سلاحهای نظامی سروکار داشت اما ارتباط با رسانه و نخبگان فرهنگ و هنر را هیچ وقت فراموش نمیکرد و به همین دلیل محبوب دلها بود. تعامل ، گفتگو،اقناع دیگران راه حل امروز برای جذب حداکثری است.
او می‌توانست به موضوع غزه و اسرائیل و صهیونیست، اصلا اشاره نکند و کسی هم نمی‌توانست او را اجبار کند. مطمئن هستم علیرغم آنکه می‌دانست شاید با اعتراض برخی روبرو شود، هوشمندانه از موقعیت گسترده رسانه ها و حضور اکثریت هنرمندان فاخر، از مجیدی تا فرمان آرا، استفاده کرد و به کسانی که هنرمندان را دور از جامعه می‌دانند و به هر بهانه ای حمله می‌کنند پیام داد که اینان فقط آزرده خاطر شده اند و دلخورند. و اگر این احساسات لطیف هنرمندان درک بشود، نه اپوزسیون اند و نه پیرو بیگانه ، بلکه دلسوزانه همراه آرمانها و ارزش‌های جامعه و مردم هستند. فقط انتظار دارند بادرک روحیه خاص هنرمندان، شیوه برخورد ها متناسب با شرایط شان انتخاب شود، که کاملا منطقی است.
نباید انتظار داشت جامعه امروز، چشم و گوش بسته تبعیت محض داشته باشد. اقناع اهل فکر و نخبگان رسانه‌ای یک اصل است .خانم برومند شیوه دیگری از این روش و سلوک را یادآور شد. البته طبیعی است و شاید تعدادی از هنرمندان این نظریه را قبول نداشته باشند وشاید برخی از مردم هم قبول نداشته باشند که دیدیم در مراسم حاضر تعدادی هیاهو کردند، حتما در این جایگاه باید سعه صدر بیشتری داشت و نباید این تعداد اندک را به کل جماعت اهل سینما تعمیم داد.
نمونه اش مرحوم داریوش مهرجویی بود که باید بیشتر از اینها، مورد توجه، تقدیر و احترام حاکمیت و رهبران انقلابی و مذهبی قرار بگیرد ؛ چون سینمای فاخر بعد از انقلاب اسلامی مدیون اوست، فیلم گاو او، با تایید امام راحل، آغازگر شروع تولیدات فاخر سینمای پس از انقلاب بود و اگر نبود فیلم او و تایید فیلم اش، شاید جریان سینمای اندیشه ورز و متفکر ایران راه نمی افتاد.
حتی اگر در مقاطعی دلخوری هایی ابراز کرد باز هم قابل تامل و احترام بود. فیلم هایی مثل پری، لیلا، هامون و... که سال‌ها از تولیدش می گذرد باز هم برای تماشاگر امروز بسیار آموزنده، تربیتی و کاربردی است. این هنر مهرجویی بود که آینده را دقیق پیش بینی میکرد.
ای کاش بجای تعطیلی سینماها در عزای او، فیلم هایش به نمایش در می‌آمد و یا تلویزیون هر شب با نمایش ویژه فیلم‌هایش را به تماشا می گذشت.
در این ایام که زنان و مردان غزه مظلومانه تکه پاره میشوند، یاد قاسم سلیمانی افتادم که علیرغم آنکه نظامی بود و با سلاحهای نظامی سروکار داشت اما ارتباط با رسانه و نخبگان فرهنگ و هنر را هیچ وقت فراموش نمیکرد و به همین دلیل محبوب دلها بود. تعامل ، گفتگو،اقناع دیگران راه حل امروز برای جذب حداکثری است.
محمود گبرلو
