نشست امنیتی مونیخ که از جنگ جهانی دوم تا به امروز به صورت سالیانه برگزار می شود امسال نیز به میزبانی آلمان اجرا شد. این نشست در حالی برگزار شد که بانیان این نشست مدعی اقدام برای امنیت جهان بوده اند حال آنکه روند تحولات مغایر با این ادعا را نشان می دهد.
اولا آنکه محوراول برای تحقق امنیت توجه به محورهای رسیدن به امنیت است. نشست امسال همچون سال گذشته در حالی برگزار شد که از یک سو ایران به عنوان اولین کشور مبارزه کننده با تروریسم در این نشست نبوده است و از سوی دیگر روسیه نیز که دو سال است در جنگ اوکراین قرار داد نیز دعوت نشده است. توجه نکردن به تجربیات و دیدگاه های ایران در مبارزه با تروریسم و نیز بی توجهی به دیپلماسی و شنیدن دیدگاه های روسیه در باب امنیت و چرایی تقابل نظامی آن غرب عملا بیانگر بی انگیزگی غرب برای تحقق امنیت در جهان است. این رویکرد زمانی آشکارتر می شود که از یک سو غرب همچنان بر سیاست نخ نما شده تحریم علیه ایران اصرار کرده است و از سوی دیگر نیز حاضران در مونیخ خواستار افزایش کمک های نظامی و تسلیحاتی به اوکراین شده اند.
دوم آنکه مسئله جنگ غزه در حالی در مونیخ مطرح شده است که اولا در آن هیچ اقدام عملی برای بازخواست و مجازات رژیم صهیونیستی به عنوان عامل نسل کشی و ادامه جنگ صورت نگرفته است و غربی ها حتی به حمایت سیاسی و نظامی از این رژیم و بازخواست مقاومت غزه تاکید کرده اند. ثانیا در این نشست دعوتی از سران مقاومت که محور اصلی غزه می باشند صورت نگرفته است که این نیز مغایر با اصل صلح طلبی می باشد.
سوم آنکه از محورهای نشست مونیخ را مسئله افغانستان تشکیل می داد. هر چند که غربی ها با ژست های بشر دوستانه بر آن بوده اند تا خود را حامی مردم افغانستان معرفی و با ادعا نیز به توجیه تحریم ها و فشارها علیه این کشور پرداخته اند حال آنکه مشکل افغانستان امروز نه دولت بلکه اقتصاد و بحران غذایی و انسانی است که نتیجه 20 سال حضور اشغالگران و مصادره 9 میلیارد دلار دارایی این کشور است. با توجه به این مولفه ها می توان گفت که نشست مونیخ همچون گذشته نه تنها گامی در جهت صلح و امنیت جهان نبوده است بلکه جایگاهی برای دور جدید بحران ها و تنش هاست که ریشه در یکجانبه‌گرایی غرب دارد.
اولا آنکه محوراول برای تحقق امنیت توجه به محورهای رسیدن به امنیت است. نشست امسال همچون سال گذشته در حالی برگزار شد که از یک سو ایران به عنوان اولین کشور مبارزه کننده با تروریسم در این نشست نبوده است و از سوی دیگر روسیه نیز که دو سال است در جنگ اوکراین قرار داد نیز دعوت نشده است. توجه نکردن به تجربیات و دیدگاه های ایران در مبارزه با تروریسم و نیز بی توجهی به دیپلماسی و شنیدن دیدگاه های روسیه در باب امنیت و چرایی تقابل نظامی آن غرب عملا بیانگر بی انگیزگی غرب برای تحقق امنیت در جهان است. این رویکرد زمانی آشکارتر می شود که از یک سو غرب همچنان بر سیاست نخ نما شده تحریم علیه ایران اصرار کرده است و از سوی دیگر نیز حاضران در مونیخ خواستار افزایش کمک های نظامی و تسلیحاتی به اوکراین شده اند.
دوم آنکه مسئله جنگ غزه در حالی در مونیخ مطرح شده است که اولا در آن هیچ اقدام عملی برای بازخواست و مجازات رژیم صهیونیستی به عنوان عامل نسل کشی و ادامه جنگ صورت نگرفته است و غربی ها حتی به حمایت سیاسی و نظامی از این رژیم و بازخواست مقاومت غزه تاکید کرده اند. ثانیا در این نشست دعوتی از سران مقاومت که محور اصلی غزه می باشند صورت نگرفته است که این نیز مغایر با اصل صلح طلبی می باشد.
سوم آنکه از محورهای نشست مونیخ را مسئله افغانستان تشکیل می داد. هر چند که غربی ها با ژست های بشر دوستانه بر آن بوده اند تا خود را حامی مردم افغانستان معرفی و با ادعا نیز به توجیه تحریم ها و فشارها علیه این کشور پرداخته اند حال آنکه مشکل افغانستان امروز نه دولت بلکه اقتصاد و بحران غذایی و انسانی است که نتیجه 20 سال حضور اشغالگران و مصادره 9 میلیارد دلار دارایی این کشور است. با توجه به این مولفه ها می توان گفت که نشست مونیخ همچون گذشته نه تنها گامی در جهت صلح و امنیت جهان نبوده است بلکه جایگاهی برای دور جدید بحران ها و تنش هاست که ریشه در یکجانبه‌گرایی غرب دارد.
علی تتماج
