المپیک سی ام هم تمام شد. به قول عادل فردوسی پور "المپیک رویایی" اما این آخر داستان نیست. به قول داستان نویس ها این نقطه عطف داستان ورزش کشورمان است.
جایی شبیه به قله که حالا ورزشکاران ما بر بلندای آن ایستاده اند. لندن این بار برای ما جایی بود که ورزشکاران ما خوش درخشیدند و توانستند دل هموطنانشان را شاد کنند.
کسب ۱۲ مدال در تاریخ حضور ما در المپیک بی نظیر بود. ما با این تعداد مدال برای اولین بار با جایگاه هفدهم در بین بیست کشور برتر المپیک قرار گرفتیم. اتفاقی که قطعا برای ورزش ما افتخار است.
اما هر آنچه بود المپیک سی ام با همه اتفاقات خوب و تلخش برای ما تمام شد. باید پرونده این بازی ها را خیلی زود ببندیم و دوباره روی خط استارت بایستیم. چشم بر هم بزنیم، المپیک سی و یکم برزیل از راه می رسد و این بار وظیفه کاروان ورزشی ما سنگین تر از گذشته است. کاروانی که باید از همین امروز برای چهار سال بعد آماده شود.
شروع دوباره قطعا برنامه ریزی جدیدی می خواهد. مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک باید دوباره شروع کنند. هرچند کمتر از یک سال دیگر انتخابات دوره یازدهم ریاست جمهوری برگزار می شود و طبق معمول با تغییر دولت، مسئولان و مدیران هم جابه جا می شوند اما این دلیل نمی شود که مسئولان فعلی دست از کار بکشند و وظیفه خود را تمام شده تلقی کنند. آنها باید تا زمانی که مسئولیت بر عهده شان است مسئولانه برخورد کنند.
حالا زمانی است که باید به ورزش های مدال آور و ورزش هایی که علی‌رغم عدم کسب مدال موفق ظاهر شدند نگاهی جدی کرد.
حالا باید هوای مربیان و ورزشکاران پرافتخار المپیک سی ام را بیشتر از همیشه داشت. باید نازشان را خرید. آنها کم کاری نکرده اند. آنها پرچم کشور ما را بارها و بارها به اهتزاز درآورده اند و این کار کوچکی نیست.
حالا باید پروژه های ورزشی نیمه تمامی که چندین سال است قرار است افتتاح شوند را سر و سامان داد. آقایان مسئول، این افتخار امروز به پای شما هم نوشته شده است و قطعا شما هم مثل خیلی ها در پوست خود نمی گنجید. مسابقات بعدی و المپیک بعدی هم در راه است و اگر خدای ناکرده با ناکامی همراه باشد، قطعا نام شما هم به عنوان سهامداران آن نوشته خواهد شد. خواه باشید و پشت میز مدیریتتان نشسته باشید و خواه جایتان را به نفر بعدی داده باشید.
اول از همه این مسئولیت بر گرده شما مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک است و بعد از آن هم مدیران اغلب سیاسی باشگاه ها که باید قدری دست از سوگلی ورزش کشورمان بکشند و در کنار تیم فوتبال به فکر حمایت از سایر رشته های ورزشی باشند.
آقایان مدیری که از ترس از دست دادن میز مدیریتشان و برای مثبت نشان دادن رزومه کاری شان همه هم و غم و سرمایه و درآمد باشگاهشان را به پای فوتبال می ریزند تا در ورزشگاه ها فریاد حیا کن، رها کن را نشنوند. آقایانی که برای تیتر و عکس شدن، دل از فوتبال نمی کنند.
کسی با فوتبال مشکلی ندارد، هرچند در این چند سال جز دل شکستن و ناامید کردن و به تصویر کشیدن تلخی و زشتی، کار به درد بخور دیگری انجام نداده است. اما هنوز فوتبال دوست داشتنی است. اما اگر قرار است برای فوتبال خرج کنیم باید حواسمان به سایر رشته ها هم باشد. اگر قرار است میلیاردها تومان خرج بازیکنان درجه دو و سه کنیم، درصدی را هم خرج ورزشکاران طراز اول سایر رشته ها کنیم. اگر قرار است به پای فلان مربی خارجی موبور یا چشم آبی (که اغلب موفق هم نیستند)، دلارهایی با چندین و چند صفر بریزیم، باید برای مربیان داخلی موفق خودمان که مردانه ایستاده اند و کار می کنند و زیاده‌خواهی هم نمی کنند هم قدری دست به جیب شویم.
و خلاصه اینکه ورزش ما چشم انتظار نگاه جدی تری است. آقایان وزیر و رئیس و مدیر، این گوی و این میدان.
