این روزها دومین سالگرد خروج نیروهای آمریکایی و ناتو از افغانستان است. نکته قابل توجه آن که این روزها رسانه‌های غربی در پردازش تحولات افغانستان بر یک اصل تاکید دارند و آن نمایش چهره‌ای ویران و نابود از افغانستان است که در آن هیج امیدی به زندگی وجود ندارد و جان میلیون‌ها نفر در خطر مرگ دسته جمعی از گرسنگی قرارد.
جالب آنکه این رسانه‌ها بیش از هر چیز مدعی حمایت از حقوق زنان افغان شده و سعی دارند تا خود را یک ناجی و افغانستان را کشوری گرفتار نقض گسترده حقوق زنان معرفی نمایند. هرچند که در دو سال گذشته طالبان چنان که باید در چارچوب تشکیل دولت فراگیر و نیز توجه به حقوق اجتماعی مردم از جمله زنان کارکرد چندانی نداشته‌اند اما رسانه‌های غربی در پردازش‌های خویش چند نکته را اساسی را به حاشیه می‌رانند. نخست آنکه ویرانی‌ها و فقر حاکم شده بر افغانستان نتیجه 20 سال حضور اشغالگران است که به رغم وعده‌هایشان هیچ کارکردی در ایجاد دولت فراگیر و مقتدر و نیز امداد رسانی به این کشور نداشته‌اند آنها حتی مبارزه با مواد مخدر را نیز اجرا نکردند چنانکه در دوره اشغالگران میزان تولید تریاک از 200 تن به 9 هزار تن افزایش یافت.
قابل توجه آنکه استقرار طالبان بر افغانستان نتیجه توافقات دولت آمریکا با طالبام در دوحه بوده است که در نهایت خروج افتضاح غربی‌ها از این کشور را رقم زد. دوم آنکه غرب هنگام و پس از خروج از افغانستان نیز به هیچ کدام از تعهدات خود عمل نکرده‌اند چنانکه از یک سو هنگام خروج از بردن افغان‌هایی که سالها به آنها خدمت کرده بودند خودداری کردند و از سوی دیگر تعهدات مالی به سازمان ملل برای امدادرسانی و کمک‌های غذایی را محقق نکرده‌اند که عملا در شرایط بحرانی بر درد و رنج این ملت افزوده است. غربی‌ها حتی به ان دسته از افغان‌ها که موفق به کوچ شده‌اند نیز رسیدگی نکرده‌اند که وضعیت بحرانی آنها در هتل‌های پناه‌جویان در انگلیس و نیز اسکان آنها در شناور روی آب که به یک زندان آبی شباهت دارد نمودی از این رفتارهای غیرانسانی است. بر این اساس می‌توان گفت انچه بعد از دو درد و رنج ملت افغانستان را شدت بخشیده رفتارهای غرب است که در لوای برجسته سازی نام طالبان به دنبال پاک کردن پرونده سیاه گذشته و خال خویش در قبال این کشور است.
جالب آنکه این رسانه‌ها بیش از هر چیز مدعی حمایت از حقوق زنان افغان شده و سعی دارند تا خود را یک ناجی و افغانستان را کشوری گرفتار نقض گسترده حقوق زنان معرفی نمایند. هرچند که در دو سال گذشته طالبان چنان که باید در چارچوب تشکیل دولت فراگیر و نیز توجه به حقوق اجتماعی مردم از جمله زنان کارکرد چندانی نداشته‌اند اما رسانه‌های غربی در پردازش‌های خویش چند نکته را اساسی را به حاشیه می‌رانند. نخست آنکه ویرانی‌ها و فقر حاکم شده بر افغانستان نتیجه 20 سال حضور اشغالگران است که به رغم وعده‌هایشان هیچ کارکردی در ایجاد دولت فراگیر و مقتدر و نیز امداد رسانی به این کشور نداشته‌اند آنها حتی مبارزه با مواد مخدر را نیز اجرا نکردند چنانکه در دوره اشغالگران میزان تولید تریاک از 200 تن به 9 هزار تن افزایش یافت.
قابل توجه آنکه استقرار طالبان بر افغانستان نتیجه توافقات دولت آمریکا با طالبام در دوحه بوده است که در نهایت خروج افتضاح غربی‌ها از این کشور را رقم زد. دوم آنکه غرب هنگام و پس از خروج از افغانستان نیز به هیچ کدام از تعهدات خود عمل نکرده‌اند چنانکه از یک سو هنگام خروج از بردن افغان‌هایی که سالها به آنها خدمت کرده بودند خودداری کردند و از سوی دیگر تعهدات مالی به سازمان ملل برای امدادرسانی و کمک‌های غذایی را محقق نکرده‌اند که عملا در شرایط بحرانی بر درد و رنج این ملت افزوده است. غربی‌ها حتی به ان دسته از افغان‌ها که موفق به کوچ شده‌اند نیز رسیدگی نکرده‌اند که وضعیت بحرانی آنها در هتل‌های پناه‌جویان در انگلیس و نیز اسکان آنها در شناور روی آب که به یک زندان آبی شباهت دارد نمودی از این رفتارهای غیرانسانی است. بر این اساس می‌توان گفت انچه بعد از دو درد و رنج ملت افغانستان را شدت بخشیده رفتارهای غرب است که در لوای برجسته سازی نام طالبان به دنبال پاک کردن پرونده سیاه گذشته و خال خویش در قبال این کشور است.
علی تتماج
